maandag 29 oktober 2007
Nieuw pamflet van SETCa betreffende arbeidersstatuut in de federale Social Profit sector
Het gaat over de moeilijkheden die zich vooral voordoen in het franstalig landsgedeelte met betrekking tot het vernieuwd arbeidersstatuut in de federale sector van de Social Profit.
zondag 28 oktober 2007
CAP-Limburg organiseert discussieavond op 9 november: "Wie redt de solidariteit"?
CAP-Limburg organiseert in samenwerking met Sociaal & Democratisch Houthalen-Helchteren (SDHH) en AFI Winterslag een avond op 9 november. Sprekers op die avond zijn Jef Sleeckx (CAP), Erik De Bruyn (ex-kandidaat SPa-voorzitterschap), Gaby Jaenen (ABVV-secretaris), Philippe Dutilleul (RTBF-journalist, maker film Bye Bye Belgium).
vrijdag 26 oktober 2007
Aankondiging meeting 5 november
Een open debat
en de staatshervorming
Inleiding: comité Red de Solidariteit: Jan Vandeputte
Panel: Jo Libeer – VOKA West-Vlaanderen
Eddy Van Lancker – ABVV federaal
Ferre Wyckmans – Algemeen Secretaris LBC-NVK
Moderator: Kris De Nys, VRT-journalist
Waar? KULAK-aula, Etienne Sabbelaan 53, Kortrijk
Wanneer? Maandag 5 november 2007 – 19.30 h.
Verslag meeting rond Sociale Zekerheid van 24 oktober te Antwerpen.
Rudy De Leeuw: nationale militantenconcentratie tegen aanvallen op sociale zekerheid
Op een druk bijgewoonde informatievergadering over de sociale zekerheid in Antwerpen, weerklonk vanuit de zaal een (weliswaar stille) roep tot actie. ABVV-voorzitter De Leeuw beantwoordde die vraag met de mededeling dat vrijdag met het ACV wordt gesproken over een militantenconcentratie midden november. Dat zal eventueel gevolgd worden door een actie eind november.
Het initiatief voor de informatievergadering in Antwerpen kwam van de syndicale delegaties van Total en Degussa die reeds enige maanden campagne voeren voor het behoud van de sociale zekerheid. Het is duidelijk dat het communautaire opbod vandaag ook wordt gebruikt om aanvallen op die sociale zekerheid voor te bereiden. Daarom is het nodig om waakzaam te zijn en zal er nood zijn aan actie.
Op de informatievergadering waren er ruim 250 aanwezigen, wat zeker niet slecht is voor een dergelijke bijeenkomst. Er waren drie sprekers: journalist Guido Fonteyn, ACV-topvrouw An Van Laer en ABVV-voorzitter Rudy De Leeuw. Fonteyn bracht eerst een historisch stukje waarin hij terecht wees op de rol van het kapitalisme in de ontwikkeling van het België dat we nu kennen. Wallonië kende in de 19e eeuw een sterke opgang, voornamelijk op basis van de grondstoffen die er aanwezig waren. Tegelijk was het miserie troef in Vlaanderen met cholera, tyfus,… De medische term voor een overlijden door hongersnood was in die tijd “le mal de Flandre” (de Vlaamse ziekte…). Het einde van de industrialisering in Wallonië zorgde deze eeuw voor veel problemen, maar volgens Fonteyn zien we nu ook in Vlaanderen en begin van dat proces: bedrijven trekken weg, delokaliseren. Daartegenover zal er nood zijn aan solidariteit.
An Van Laer bracht een meer technische uitleg over wat de sociale zekerheid is en hoe dit functioneert. Er werd ingegaan op een aantal verschillende takken van de sociale zekerheid. Volgens Van Laer is de sociale zekerheid een goed product en moeten we het bijgevolg verdedigen. Nochtans hebben we volgens Van Laer reeds een aantal zaken moeten slikken: het Generatiepact of het activeringsbeleid voor werklozen dat op sanctioneren is gericht. Ook stelde Van Laer zich vragen bij het feit dat de middelen voor dienstencheques uit de pot van de sociale zekerheid komen.
Rudy De Leeuw stelde terecht dat Voka en Unizo de sociale zekerheid niet willen regionaliseren om de Vlaamse arbeiders en hun gezinnen meer sociale rechten toe te kennen. Neen, het gaat de patroons enkel om het doorvoeren van hun programma van verdere lastenverlagingen en daartoe komt het hen goed uit als ze de werkenden en uitkeringstrekkers in dit land tegen elkaar kunnen uitspelen. Voor de lonen zien we nu reeds dat geschermd wordt met de concurrentiepositie tegenover de buurlanden, wat zou het geven indien die concurrentie ook nog eens in dit land zelf wordt uitgespeeld? De Leeuw wees er ook op dat de regionale verschillen zich niet beperken tot Vlaanderen versus Wallonië, maar sterk streekgebonden zijn. In Oostende liggen de kosten voor de gezondheidszorg even hoog als in Charleroi bijvoorbeeld. De Leeuw stelde dat er een rechtse regering komt, maar dat er wat hem betreft nergens aan mag geraakt worden.
Na de drie sprekers was er tijd voor een pauze waarna vragen konden worden gesteld via formulieren die werden ingevuld. Hierdoor konden de militanten zelf niet het woord nemen, wat ongetwijfeld de sterkte van een aantal argumenten sterk heeft ondermijnd. Maar met drie sprekers is het qua tijd natuurlijk moeilijk om de nadruk te leggen op een debat met de zaal.
De belangrijkste vragen die naar voor kwamen, en die vaak werden opgeschreven door de aanwezigen, handelden over twee zaken: de vraag naar de verhouding tot politieke “partners” (of beter gezegd: het gebrek aan politieke partners) en de vraag naar actie. Alle traditionele partijen schakelen zich in het communautaire opbod in en staan voor een neoliberaal beleid van sociale afbraak.
De Leeuw kan zich proberen te verstoppen achter de oppositiekuur van SP.a, maar dat beantwoordt de vraag natuurlijk niet. De SP.a heeft 18 jaren regeringsdeelname niet gebruikt om de sociale zekerheid verder uit te bouwen, integendeel. Nu pleitte de partij bovendien voor een regionalisering van het tewerkstellingsbeleid. De SP.a kondigde al snel na de verkiezingen aan dat het een staatshervorming zou steunen, maar De Leeuw verzette zich daar nu tegen. Hij moest overigens toegeven dat veel syndicale militanten “verweesd” achterblijven omdat ze geen politieke vertaling voor solidariteit vinden in een periode van communautair opbod.
Dat klopt, maar de centrale vraag is natuurlijk wat je daaraan kan doen. In een discussie over media werd gesteld dat het moeilijk is om syndicale thema’s in de media te krijgen en dat er misschien nood is aan een eigen arbeidersmedia. Geldt dat op politiek vlak echter ook niet? Is er ook daar geen nood aan een eigen politiek verlengstuk, een nieuwe arbeiderspartij? Wij menen alvast van wel en het CAP-pamflet verdedigde de noodzaak van een nieuwe arbeiderspartij.
Waar de meeste vragen over gingen, was de vraag naar actie. Het CAP-pamflet had als titel “met de petitie red de solidariteit… tijd voor actie”. Dat weerspiegelde de sfeer in de zaal en de vele vragen hierover. De Leeuw stelde dat de zaal niet zo vol zat als vlak voor de beweging tegen het Generatiepact (toen de ABVV-leiding door de basis werd gedwongen tot actie), maar dat de goede opkomst wel een signaal vormt. Hij stelde dat er midden november een nationale concentratie zou komen, met eind november mogelijk een grote actie (eventueel in het kader van de petitie “red de solidariteit”?). Vrijdag zou hierover worden onderhandeld met het ACV.
Het feit dat er actie zal komen, is zeker positief. Maar het bleef erg vaag: welk soort actie, rond welke punten, hoe kan de actie gebruikt worden om te mobiliseren,… Een nationale actiedag met een duidelijk platform voor het behoud en de uitbreiding van de sociale zekerheid zou een mobiliserend effect kunnen hebben. Maar die conclusie werd gisteren jammer genoeg (nog?) niet getrokken in Antwerpen.
Het CAP-pamflet met de titel: " Met de petitie “Red de Solidariteit”... tijd voor actie." dat uitgedeeld werd op de meeting, kan je hier lezen.
Bericht van de initiatiefnemers:
Vrienden van de sociale zekerheid,
In de eerste plaats willen wij iedereen die gisteren kwam afgezakt naar Antwerpen nog eens extra bedanken. Van West-Vlaanderen tot Limburg en Waals Brabant, uit de politieke wereld en afvaardigingen van verschillende actiegroepen, allemaal waren ze er. Solidair met elkaar, ABVV en ACV samen in de zaal en samen in het panel. Een verslag kan je lezen op indymedia : http://www.indymedia.be/nl/node/24593
Gisteren is er een zoveelste stap gezet in de goede richting en is bewezen dat we allemaal als individu een verschil kunnen maken. Als we nu allemaal samen, solidair, een grote vuist maken dan is dat de beste manier om onze sociale zekerheid te beschermen en te verdedigen. Net zoals bij de start van het initiatief, is ook nu nog informatie en argumentatie van het allergrootste belang. Daarom hebben we al de info, die we de voorbije maanden op jullie hebben afgestuurd, verzameld en op het net gesmeten. Iedereen kan er vrij over beschikken op : http://www.bloggen.be/netwerk/
Geloof ons vrij als we zeggen dat er echt niet veel nodig is om mensen te overtuigen van het nut van de sociale zekerheid en de nood aan solidariteit. Vraag hen zelf maar eens of ze ooit al eens hebben genoten van de sociale zekerheid en toon hen dan bvb. de twee levenslopen. Het is maar een idee.
Iedereen kent hem ondertussen wel maar we vermelden hem toch nog maar eens, het adres van "red de solidariteit" : reddesolidariteit.be
We beloven jullie dat we de strijd zullen verder zetten en hopen op dezelfde massale ondersteuning zoals we ze tot op heden kennen. We kunnen alvast meegeven dat soortgelijke initiatieven als paddestoelen uit de grond rijzen. Een eerste om alvast met stip aan te duiden, vinden jullie hieronder (zie volgende post op de blogspot, redactie Polsslag)
Wij zullen er zeker zijn !
Syndicale delegaties Total en Degussa
dinsdag 23 oktober 2007
Meeting rond sociale zekerheid op 24 oktober: ANDERE plaats!
vrijdag 19 oktober 2007
Infomeeting in Antwerpen over sociale zekerheid
Vervolgens zullen onze gastsprekers elk een dertigtal minuten het woord krijgen alvorens er een korte pauze wordt ingelast. Tijdens de pauze worden vragen vanuit de zaal verzameld die daarna door het panel zullen worden beantwoord. De resterende tijd kan dan nog dienen om te discussieren en nadien om tussen pot en pint elkaar van dichterbij te leren kennen.
donderdag 18 oktober 2007
Een kijk op de patronale hebzucht
woensdag 17 oktober 2007
3 november: nationale betoging in Londen ter verdediging van de National Health Service (NHS)
Voor meer info over de betoging en de NHS in het algemeen kan je terecht op de nationale campagnewebsite van Keep Our NHS Public of de deelwebsite van de vakbond UNISON Keep the NHS working of de TUC-website (TUC: Britse vakbondskoepel) NHS together
Onder vind je een gedeelte van de affiche voor de betoging van de vakbond UNISON: in ware 'V for Vendetta'-stijl...
dinsdag 16 oktober 2007
Media voert propaganda-oorlog tegen openbare gezondheidszorg.
Sommige artikels en standpunten zijn een rechtstreekse reactie op het ongenuanceerd beeld dat in de film Sicko wordt geschetst van de Europese gezondheidszorg en de Britse NHS in het bijzonder. Michael Moore had beter moeten weten…Door bijvoorbeeld de Britse NHS te portretteren als het aardse Nirvana heeft hij de gezworen aartsvijanden (de op winstbeluste privé-aasgieren) van de publieke gezondheidszorg een wapen in de handen geduwd. De Britse NHS is verre van het paradijs op het eiland. De neoliberale besparingspolitiek van de laatste decennia begint steeds duidelijker sporen na te laten op de eens zo geroemde National Health Service.
Het fundamenteel debat wordt echter bij al deze schrijfsels uit de weg gegaan: welke politieke keuze maken we? Kiezen we voor megawinsten voor de bedrijven of kiezen we voor serieuze openbare diensten. Duizelingwekkende winsten voor de enkelingen versus de behoeften van de overgrote meerderheid van de bevolking… Patronaat, media en traditionele politici vormen front voor de eerste optie, laat daar geen twijfel over bestaan. Zij verkondigen dat ze de gulden middenweg zoeken…deze bestaat echter niet, evenmin als een derde weg naar het socialisme.
De tegenstanders van publieke gezondheidszorg storen zich dan ook niet aan de nodige stemmingmakerij... Prijs voor ‘beste’ propagandastoot van de privésector die ondertussen al ongeneerd zit te kwijlen op de miljardenstromen in de gezondheidszorg, gaat deze week naar onze favoriete bazengazet: Het Laatste Nieuws met het artikel “Britten trekken tanden zelf door tekort aan tandartsen” Dit artikel is eigenlijk te zot om los te lopen en we zullen het daarom in al zijn riooljournalistieke glorie publiceren:
Door een tekort aan tandartsen in de openbare gezondheidssector zien sommige Britten zich genoodzaakt zelf hun tanden te trekken, tandsteen te verwijderen met een schroevendraaier of een kroon terug te plaatsen met lijm. Dat blijkt uit een enquête bij 5.212 Britten die vandaag werd gepubliceerd.
Stopverf
"Ik heb veertien tanden moeten uittrekken met een tang", aldus een van de ondervraagden. "Ik heb mezelf een tand uitgetrokken, dat is makkelijker dan een tandarts te vinden", getuigde een andere. Nog een patiënt vertelt dat hij een tand heeft moeten vullen met stopverf, terwijl een andere ondervraagde verklaart dat hij een kroon met lijm heeft herbevestigd. Ook getuigt een patiënt dat hij met een schroevendraaier tandsteen verwijdert.
Privé-tandarts te duur
In totaal verklaarde zes procent van de ondervraagden dat ze zichzelf moeten verzorgen omdat ze geen tandarts vinden die deel uitmaakt van het National Health System, het openbare Britse gezondheidssysteem. Andere Britten die moeilijkheden hebben om een afspraak vast te krijgen met een tandarts van de overheid nemen hun toevlucht tot een privé-tandarts, hoewel die veel duurder is. (hln.be 15/10/07)
Het “De Pfaffs”-gehalte van dit artikel is vrij hoog. Kennelijk levert een bevraging onder enkele duizenden Britten (van de 60 miljoen) al de nodige zeemansverhalen op. We zouden evengoed een beperkte rondgang kunnen doen in enkele volkscafés in Aalst of in Antwerpen: het percentage zware verhalen van bij ‘den tantist’ zal waarschijnlijk veel hoger liggen.
maandag 15 oktober 2007
Sicko: vakbondsactie aan vertoning film te Antwerpen
donderdag 11 oktober 2007
Enkele argumenten uit de actualiteit waarom het Kiwimodel een illusie is
woensdag 10 oktober 2007
dinsdag 9 oktober 2007
NIEUWE RUBRIEK
Nieuws vanop de werkvloer:
Ervaringen van een verpleegkundige werkzaam in een RVT
Er is al veel gezegd en gesproken over besparingen in de gezondheidszorg, commercialisering van bepaalde sectoren, tekorten aan personeel, etc… Hoe vertaalt zich dit nu concreet op de werkvloer…?
Ik volgde een opleiding als A1-verpleegkundige via de VDAB en studeerde af in juni 2006. Sindsdien ben ik werkzaam als verpleegkundige in een rust- en verzorgingstehuis in het Antwerpse, meer bepaald op een afdeling voor ouderen met Alzheimer- en andere vormen van dementie.
De kloof tussen wat je aangeleerd wordt op de schoolbanken en de realiteit is immens.
Vanaf het begin van mijn loopbaan in de RVT, werd het me zeer duidelijk dat de hoge werkdruk, een tekort aan middelen door verregaande besparingen en een hoog verloop van collega-verpleegkundigen structurele problemen vormden.
Wantoestanden blijven daardoor niet uit en vaak kan er geen voldoende kwalitatief hoogstaande zorg geboden worden aan de bewoners, wat zeer frustrerend is en vaak leidt tot een burn-out effect bij verpleegkundigen en verzorgenden.
Als verpleegkundige spring ik vaak mee in bij de dagdagelijkse verzorging, door gebrek aan verzorgend personeel. Hierdoor komen mijn verpleegkundige taken vaak in het gedrang en moet alles snel afgewerkt worden, waardoor er vaak spijtig genoeg geen tijd meer overblijft om nog een persoonlijk contact aan te gaan met de bewoners. Enkel de hoogstnodige zorgen kunnen gegeven worden, waardoor het vaak voorkomt dat er niet voldoende aandacht kan zijn voor emotionele, sociale en andere noden van de bewoners. Het beeld van rusthuisbewoners die vaak , zonder genoeg aandacht te krijgen, urenlang alleen doorbrengen, klopt spijtig genoeg in de meeste gevallen.
Dit komt zeker niet voort uit onwil van het personeel, maar wel vanuit pure onmacht, personeelstekort en tijdsgebrek.
Vaak wordt geopperd dat ons land het beste systeem van gezondheidszorg heeft ter wereld, maar de huidige afkalving daarvan blijft niet uit, er is een steeds grotere tendens naar privatisering en commercialisering van RVT`s, ziekenhuizen, etc…Door de vergrijzende samenleving zijn de wachtlijsten van de meeste RVT`s immens en de bewonersbezetting maximaal.
Deze tendens wordt echter niet vertaald in meer personeel, integendeel, er is steeds minder personeel voor een steeds grotere werklading. Ziekteverzuim blijft niet uit, waardoor de personeelsleden die niet ziek zijn, systematisch overuren moeten draaien. Een vicieuze cirkel… Niet te verwonderen dat veel RVT`s vaak openstaande vacatures hebben die grotendeels niet ingevuld raken. Dus zelfs als de overheid meer arbeidskrachten wil aantrekken en vrijmaken in de toekomst voor deze sector, zullen er niet veel gegadigden zijn.
Wantoestanden blijven, zoals ik eerder vermeldde, niet uit. Ik ben de enige verpleegkundige op mijn afdeling, dus als ik er niet ben en er ook op de andere afdelingen geen verpleegkundigen aanwezig zijn (wat vaak voorkomt), moet het verzorgend personeel soms verpleegkundige taken zoals wondzorg, etc overnemen. Dit is absurd en het is echt dweilen met de kraan open. Aangezien deze zorg op die momenten vaak niet volledig correct kan uitgevoerd worden, omdat deze verzorgenden niet opgeleid zijn voor deze specifieke handelingen (geen rekening houden met principes van de steriliteit,…etc) heeft dit vaak een negatief effect op de kwaliteit van de zorg en de toestand van de bewoner…
Er wordt door de RVT waar ik werk niet voldoende steriel materiaal aangekocht, waardoor handelingen zoals wondzorg, sonderen, vaak in ongunstige omstandigheden moeten uitgevoerd worden, soms met infectie tot gevolg.
Toiletrondes moeten soms uitgesteld worden bij gebrek aan personeel en mensen moeten in sneltreintempo worden gewassen, eten gegeven, etc…
Op incontinentie- (pampers,…) en ander verzorgingsmateriaal moet bespaard worden, er kunnen vaak geen geschikte matrassen of bedden aangekocht worden (wat dan weer een verhoogd aantal doorligwonden tot gevolg heeft),…
Ik zou nog veel kunnen vertellen, maar denk dat het beeld wel duidelijk is en dat de situatie zowel voor bewoners als personeel ondraaglijk en soms zelfs regelrecht gevaarlijk wordt. Hier moet verandering in komen, desnoods door harde strijd! De verloning van verzorgend en verplegend personeel staat totaal niet in verhouding met hun werklast/druk en is bitter laag. De inzet en het idealisme van het personeel is vaak nog hoog, maar hoe lang zal dit blijven duren? België is zeker niet meer het land van melk en honing op vlak van gezondheidszorg en er moet dringend aan de alarmbel getrokken worden!
Bij dit besluit van onze Antwerpse collega kan de redactie zich voluit aansluiten!
Actie LBC aan avant-première Sicko in Gent
Vanaf 18u30 was het verzamelen geblazen op het Sint-Pietersplein. Toen de militanten wat samengestroomd waren, ging men in stoet naar de Kinepolis. Een megaspandoek, wat slagwerk en een draak vergezelden de groene vakbondstroepen.
Eénmaal daar aangekomen ging men over naar een kortstondige bezetting van de trappen van het cinemacomplex. Een toespraak van Mark Selleslach volgde. Opeens doemde er vanuit het niets een immense limo op... en wie stapte eruit? Een bebaarde man met een rode baseballpet omringd door 2 bodyguards. Als ludieke actie alvast zeer geslaagd: mij hadden ze toch voor een moment even op het verkeerde been gezet. Van dichterbij bekeken was Michael Moore wat mager uitgevallen en die bodyguards leken treffend op die bebaarde venten die steeds vooraan lopen op betogingen van de Witte Woede.
Nadien volgde er een pamflettenslag: pamfletten van de LBC, Geneeskunde voor het Volk (dokter Van Duppen kwam ook een luchtje scheppen) en van het 'Actieplatform gezondheid en solidariteit' werden rondgedeeld aan de actievoerders en de cinemagangers.
De medewerkers van Polsslag hadden zo een overrompeling voorzien: vandaar dat we de papieren versie van Polsslag samen met een flyer van CAP reeds op het Sint-Pietersplein aan alle LBC'ers verdeelden. We haalden ook nog wat handtekeningen op voor de petitie 'Red de solidariteit.'
Mark Selleslach deelde ook nog mee dat de LBC in de maanden oktober en november de boer zal opgaan met de film Sicko om de discussie rond de commercialisering van de gezondheidszorg aan te wakkeren. Vanuit een andere bron hebben we vernomen dat het ABVV ook filmvoorstellingen gaat organiseren in gans het land. Je gaat dus al veel moeite moeten doen om de première van Sicko te missen...
maandag 8 oktober 2007
Debat tijdens Zevende Dag over gezondheidszorg
zondag 7 oktober 2007
Bush ontzegt kinderen ruimere ziekteverzekering
A Hard Lesson About Socialized Medicine waarin men de besparingen in de gezondheidszorg in Europa aandraagt als het bewijs van het failliet van de universele gezondheidszorg. Dat dit eerder een kwestie is van politieke prioriteiten (liever meer cadeau's en lastenverlagingen voor de werkgevers dan een kwaliteitsvolle gezondheidszorg voor iedereen) daar zwijgt men wijselijk over.
De president probeert zijn verzet "sociaal" in te kleuren en zegt dat met de huidige wet teveel kinderen uit de middenklasse van een nationale ziekteverzekering kunnen genieten, terwijl hun families een private verzekering kunnen betalen... Een typisch staaltje van neoconservatief cynisme à la Bush. De afgelopen weken werd gelobbyd door verschillende tabaksbedrijven om de wet tegen te houden... Met andere woorden: heel wat parlementsleden hebben voor de verandering hun portefeuille wagenwijd opengezet. America: Land of the corrupted Free!
vrijdag 5 oktober 2007
Polsslag: papieren versie net gedrukt!
donderdag 4 oktober 2007
De ironie van de geschiedenis...
woensdag 3 oktober 2007
Kwalitatieve gezondheidszorg versus ‘vrije’ markt: deel 3
Gezondheidszorg in Europa: het land van melk en honing?
De laatste jaren is er ook in Europa een tendens om de gezondheidszorg te commercialiseren. De pleitbezorgers van het Amerikaanse systeem stellen dat de ‘vrije’ handel in “zorgproducten” zal resulteren in efficiëntie, kostenbeheersing, keuzevrijheid en kwaliteit.
Er zijn verschillende pogingen om via de internationale instellingen (o.a. WTO en de EU) de basis te creëren om privé-aasgieren de vrije hand te geven in de gezondheidszorg. Het is bijvoorbeeld enkel door syndicale druk dat we er (tijdelijk?) in geslaagd zijn om de gezondheidssector (en aanverwanten) uit het toepassingsgebied van de beruchte dienstenrichtlijn “Bolkestein” te halen.
In tegenstelling tot het geïdealiseerd beeld dat “Sicko” van de Europese gezondheidszorg geeft, zijn er wel degelijk problemen. Zoals in andere sectoren heeft het harde neoliberaal beleid ook zijn sporen nagelaten in de gezondheidszorg. De besparingen treffen ook deze sector en de problemen zijn dan ook meestal te wijten aan een tekort aan middelen waardoor de systemen van universele gezondheidszorg zoals de NHS (National Health Service) in Groot-Brittannië onder druk komen te staan.
En in België?
Met het argument dat de overheid niet langer de steeds toenemende financiële druk van de gezondheidszorg kan dragen, wordt in de sector steeds meer plaats gemaakt voor de privé. Zo vormen de wachtlijsten in o.a de rusthuissector het perfecte alibi om privé-initiatieven te lanceren. In de rusthuissector zijn de commerciële rusthuizen aan een ware opmars bezig: er zijn al 7 grote investeringsmaatschappijen actief op het terrein. Uiteraard veronderstelt dit winst maken: besparen op personeel, gebouwen, infrastructuur enz. De betrokkenheid van die investeringsmaatschappijen is niet ingegeven vanuit liefde voor de bejaarden…
In de ziekenhuizen worden deeltaken (zoals de schoonmaakdiensten) uitbesteed en de zeer lucratieve activiteiten geprivatiseerd. In sommige (openbare) ziekenhuizen bestaan tal van categorieën van personeel : naast de uitstervende ‘benoemden’, zijn er de contractuelen die ondergebracht zijn in aparte juridische constructies met slechtere loon-en arbeidsvoorwaarden,...
Een doorgedreven commercialisering in België zal op termijn onvermijdelijk leiden tot een gezondheidszorg met twee snelheden: een (zwak) basisaanbod dat voor iedereen beschikbaar is en luxe-zorg voor wie het zich kan veroorloven.
Gezondheidszorg in Cuba en de VS: David en Goliath…
De ‘gezondheidszorghorror’ in de VS staat in schril contrast met de gezondheidszorg in Cuba. Ondanks de kritieken die we hebben op het Cubaanse systeem, vinden we het indrukwekkend dat het land een betere gezondheidszorg kent dan de VS.
In Cuba is er gratis en universele gezondheidszorg. Er is een geïntegreerd zorgsysteem dat de nadruk legt op preventie. De dokters verzorgen hun patiënten maar pakken ook de oorzaken aan. Ze passen een gezondheidspolitiek toe op het niveau van de wijk.
In Cubaanse laboratoria wordt baanbrekend werk verricht wat betreft vaccins en dergelijke. Duizenden Cubaanse dokters werken in 68 verschillende landen. In Venezuela alleen zijn er bijna 20.000 Cubaanse gezondheidswerkers (14.000 artsen, 3000 tandartsen, 500 verpleegsters en 500 oogartsen) Niet slecht voor een derde wereldland met ongeveer evenveel inwoners als België. Dokters die van wanten weten, hoeven dus niet persé geldwolven te zijn…
Waar wij voor staan:
Ons antwoord op de winstzucht van de farmaceutische industrie, de sluipende commercialisering en de kanker van de prestatiegeneeskunde: de creatie van een openbare en nationale gezondheidsdienst die de verschillende gezondheidsdiensten overkoepelt, organiseert en coördineert in het belang van de volksgezondheid en niet van winst of prestige van diverse individuen en instellingen. Naar onze mening is dit een droom in het huidig kapitalistisch bestel. Een andere gezondheidszorg is slechts mogelijk in een andere wereld: een socialistische.