Een strijdbaar en solidair 2011 gewenst!

ecard: Ronny Barracuda

Ludieke acties fusieziekenhuis AZ St. Jan Brugge -Oostende AV

PERSMEDEDELING ACOD LRB - ACV - VSOA

Reeds maanden heerst er sociale onrust bij het verzorgend personeel van het AZ Sint-Jan Brugge – Oostende AV. Het personeel staat onder een heel hoge werkdruk en vraagt oplossingen voor hun problemen.

Na langdurig overleg van de vakbonden met de directie verpleging, stellen we vast dat deze problemen niet worden opgelost. Voor het personeel zijn er drie grote problemen.

(Dit is een ludieke actie, geen staking. Zo wordt de zorg om de patiënt niet onderbroken. Zorgvoorziening is een dienstverlening en daar kan/mag dus niet op bespaard worden)

1. Personeelstekort
Reeds jaren stijgt de activiteit van het ziekenhuis maar er wordt in evenredigheid geen nieuw personeel aangeworven. Ondertussen gaan ook heel wat ervaren personeelsleden met pensioen die niet worden vervangen. Dit veroorzaakt een onaanvaardbaar hoge werkdruk.

2. Structurele problemen
In de ziekenhuissector zijn er heel wat ontwikkelingen op medisch vlak die het werk voortdurend complexer maken. M.a.w. er wordt van de verpleegkundige meer en meer specialisatie vereist. Precies op dit moment beslist de directie verpleging dat het personeel overal inzetbaar en superflexibel moet zijn om de tekorten op de probleemdiensten op te vangen. Dit is een onmogelijke opgave die onvrede en verwarring met zich meebrengt. Specialisaties worden kriskras door elkaar gelegd onder het mom van “er was nergens anders plaats.”

3. Respect voor het personeel
De directie verpleging heeft de laatste tijd bij het personeel (en ook bij de vakorganisaties) heel wat krediet verloren. Ze verwacht heel veel inspanningen van de verpleegkundigen, maar zelf komt de verpleegkundig directeur de afspraken en beloftes niet na. Telkens opnieuw wordt het tekort aan verpleegkundigen op de markt als excuus gebruikt om de problemen niet op te lossen. Als vakbonden probeerden we op constructieve wijze oplossingen aan te bieden, maar ook die werden naast zich neergelegd. Ingrepen van de directie verpleging worden niet gecommuniceerd, laat staan onderhandeld, en worden dikwijls op een dwingende en/of arrogante manier geïmplementeerd. Het overleg tussen de directie en de vakbonden werd meer en meer een show waar beslissingen werden doorgevoerd die geen akkoord kregen van de vakbonden. Artikel 33 van ons statuut is daar een mooi voorbeeld van: er kunnen zonder enige objectiviteit en beperking in tijd personeelsleden op tijdelijke basis worden aangeworven. Dit is een regelrechte ondermijning van ons statuut.

De vakbonden worden niet meer gezien als vertegenwoordigers van het personeel maar als onruststokers. Kritisch personeel wordt onder druk gezet en monddood gemaakt.

De vakbonden eisen nu oplossingen voor de meest dringende problemen en willen een duidelijke planning over hoe het in de toekomst met de zorg verder moet. We willen dat het personeel met respect wordt behandeld en vragen bijkomende inspanningen om het personeelstekort aan te pakken. Ook wensen we oplossingen voor de structurele en organisatorische problemen in het ziekenhuis.

Het geduld van het personeel is nu al lang genoeg op de proef gesteld.

Op vrijdag 17 december was er een ludieke actie op campus SFX

Meer foto's van de actie vind je op de website van LSP West-Vlaanderen

FAX: De CAO brugpensioen op 58 jaar is ondertekend!

Federale sectoren van de gezondheidszorg (PC 330)

Na verscheidene maanden van onderhandelingen en meerdere syndicale acties, werd de CAO brugpensioen op 58 jaar ondertekend in het Paritair Comité voor de gezondheidsinrichtingen en -diensten (PC 330) op maandag 13 december jl.

De CAO wordt dus verlengd voor een periode van 3 jaar.
Ze treedt in voege op 1 januari 2011 en houdt op uitwerking te hebben op 31 december 2013.

Over de CAO halftijds brugpensioen vanaf 56 jaar werd eveneens een principeakkoord bereikt.
Ze wordt evenwel ter goedkeuring onderworpen aan het advies van de juridische dienst van de FOD Werk.

bron: BBTK-pamflet

Een overzicht van alle CAO's betreffende brugpensioen kan je terugvinden op de onthaalpagina van de website van ABVV UZ Brussel

Meer dan geslaagde betoging in Antwerpen!

Er was op 1.000 betogers gerekend, maar het waren er uiteindelijk een pak meer op de regionale Non/Social-Profit betoging in Antwerpen op 25 november: zowat 2.500. De witte woede trok door Antwerpen en deed dit met de nodige slogans. De betogers riepen: "wij zijn niet boos, wij zijn woest". Er werd door de binnenstad opgetrokken om uiteindelijk op het Theaterplein te eindigen met enkele toespraken. Hier werd ook de Polsslagkatern verdeeld, weliswaar op een kleinere schaal dan op de nationale betoging van 19 november.

FOTOREPORTAGES:
reportage op socialisme.be
reportage op dewereldmorgen.be
reportage op wittewoede.be

Met 6000 op de betoging van 19 november!

Ruim 6000 werknemers uit de Vlaamse Non/Social-Profit trokken op vrijdag 19 november door Brussel, van het Noordstation naar het Martelarenplein. Het ging om een zeer gevarieerde groep die ondersteund werd door delegaties uit o.a. ook federale sectoren. Duidelijk aanwezig waren de beschutte werkplaatsen en de socio-culturele sector, twee sectoren die het hardst getroffen worden door de besparingsgolf. Ook medewerkers van Polsslag en militanten van LSP waren zeer duidelijk aanwezig en verdeelden samen een 1000tal exemplaren van de Polsslagkatern die speciaal voor deze betoging geschreven werd.

Op het Martelarenplein kwam het even tot een partijtje eieren en groene dozen gooien, maar verder verliep alles rustig. Naast de zang en dansnummers, die er op non-profitacties steeds bijhoren, waren er ook meerdere sprekers. De toespraken bleven niet beperkt tot een opsomming van de problemen binnen de sector. Ze gingen verder en verwezen naar structurele problemen die aangepakt moeten worden om tot een oplossing te kunnen komen binnen de non-profit. Zo werd er onder meer ingegaan op de cadeaus aan de bedrijven en financiële sector. De notionele interestaftrek werd zwaar in vraag gesteld en het feit dat België het enige West-Europese land is waar geen belasting is voor hoge vermogens.

Voor deze betoging was de Vlaamse regering al duidelijk, er is geen geld voor extra loon- en arbeidsvoorwaarden in de non-profit. Deze uitspraak is geen verassing. De Vlaamse ondernemers en Vlaamse politici hebben een gelijkaardige strategie naar de arbeidsmark toe. Geld halen waar het niet zit en cadeaus uitdelen aan de bedrijven, dat is de huidige politiek. Binnen de Vlaamse regering is het niet verwonderlijk met de voornaamste bevoegdheden die liggen bij Kris Peeters (CD&V en ex-Unizo) en Philippe Muyters (N-VA en ex-Voka). Laat het ook duidelijk zijn dat het regionaliseren van het werkgelegenheidsbeleid niet gauw zal leiden tot een stortvloed aan maatregelen die de positie van de werknemers binnen de non-profit, en daarbuiten, zullen verbeteren.

Het was Kris Peeters die in naam van de Vlaamse regering een afvaardiging van de bonden wilde ontvangen. Hij had een voorstel klaar en verklaarde zich bereid om onderhandelingen te starten. Hopelijk is dit niet dezelfde bereidheid als in september, toen het bij een verkennende vergadering bleef. Het voorstel van Peeters is een vijfjarenplan dat opgedeeld is in twee fasen. In een eerste fase van twee jaar wil hij de “kwalitatieve aspecten” bespreken en dit per sector en per bevoegde minister. Hij voegde er aan toe dat het wel binnen de bestaande budgetten moest blijven. In een tweede fase, van 2013 tot 2015, kunnen er andere elementen aan bod komen. Het hele voorstel toont nog maar eens de gebruikelijke strategie van verdeel-en-heers en van op-de-lange-baan-schuiven. De onderhandeling van de tweede fase start in 2013. Vanaf dan kunnen er eisen als koopkrachtverhoging, extra jobs, werkbaar werk en andere aan bod komen. Deze datum is niet zomaar gekozen, het is net voor de verkiezingen van 2014. Hierdoor kunnen alle hete appels doorgeschoven worden naar de volgende legislatuur. Met een voorspelbaar resultaat: de non-profit kan extra middelen op zijn buik schrijven.

Aan de vakbonden is gevraagd om tegen volgende week vrijdag een antwoord klaar te hebben. Voor LSP en de medewerkers van Polsslag is het antwoord nu al duidelijk: NEE, niet akkoord. Opgesplitste onderhandelingen over kwalitatieve aspecten (1° fase van het voorstel) moeten sowieso gepaard gaan met onderhandelingen over extra jobs, nieuwe opvangnormen en nieuwe functieclassificatie. De onderhandelingen moeten onmiddellijk gestart worden en dit met de volledige witte woede. Er moet een duidelijk vijfjarenplan komen met concrete toezeggingen. Moeilijkheden zijn te verwachten en daarom hebben de vakbonden vandaag al besloten om de provinciale acties van volgende week gewoon door te laten gaan. Woensdag wordt er verzameld in Limburg, donderdag in Antwerpen en vrijdag in Vlaams-Brabant en Brussel.

Politieke antwoorden hoeven de werknemers en gebruikersverenigingen van de non-profit niet te verwachten van de traditionele partijen, ook niet van de “officiële” linkerzijde. De standpunten van CD&V en N-VA zijn reeds duidelijk. VLD kwam in het verleden al naar buiten met het minimaliseren van de wachtlijsten door de zwaarte ervan toe te schrijven aan ‘oneigenlijke gehandicapten’ die op de wachtlijsten zouden staan (uitspraak van ex-VLD voorzitter Somers). Toen bijgetreden door de toenmalige Vlaams minister van welzijn Byttebier (GROEN!). SP.a liet in het verleden bij monde van Van den Bosche al verstaan dat het niet wil onderhandelen met een sector in staking. Vandenbroucke (SP.a) voerde, met de steun van Vervotte (CD&V), een loonstop door binnen het onderwijs en de non-profit. Van het Vlaams Belang moet de sector ook geen steun verwachten. Onderhandelen met vakbonden is voor hen zedenschennis en vertegenwoordigers van personen met een beperking vinden zij sowieso al te links.

De partijen die op de betoging aanwezig waren, bleven doorgaans erg vaag. GROEN! riep op om te investeren in een warm Vlaanderen, zonder daar verder een invulling over te geven. PVDA stelde zeer terecht dat de huidige regering de voorrang geeft aan hun vrienden bankiers en de patroons. Spijtig genoeg kwamen ze niet verder dan de eis van een vermogensbelasting en een verwijzing naar hetgrotegeld.be.

LSP had in haar maandblad en via de Polsslagkatern een duidelijke analyse en een onderbouwd dossier. In de Polsslag werd duidelijk naar voor gebracht dat er nood is aan een brede linkse arbeiderspartij. Enkel een dergelijke partij zal opkomen voor de noden en behoeften van de werknemers, de gebruikers en andere belangengroepen binnen de non-profit. Zo’n partij zal groeien uit de basis van de vakbonden en zich niet beperken tot het sociaal begeleiden van herstructureringen en besparingen, maar vechten tegen de sociale afbraak en zich verzetten tegen iedere vorm van verdeling onder de werknemers. De militanten rond Polsslag willen aan zo’n nieuwe linkse arbeiderspartij meebouwen en versterken intussen de strijd door zich te organiseren.

FOTOREPORTAGES:
reportage op socialisme.be 1
reportage op socialisme.be 2
reportage dewereldmorgen.be 1
reportage dewereldmorgen.be 2
reportage op fov.be
reportage op Algemene Centrale Oost-Vlaanderen
reportage op LBC-NVK

"Wat we in Vlaanderen doen, doen we beter?" BESPAREN en UITVERKOPEN!

Uittreksel uit de Polsslagkatern van 19 november, andere elementen uit dit pamflet verschenen eerder al op deze blogspot. PDF van het volledige pamflet

Minister Muyters (NVA): de leerling-tovenaar van VOKA

Iedereen weet ondertussen dat Muyters een waar rekenwonder is. Hij is echter ook een vat vol ideeën! Deze zomer kreeg onze Einstein de Vlaamse aanmoedigingspremies in het vizier. Deze premies worden gebruikt om het inkomen bij tijdskrediet aan te vullen. Als onbewuste aanhanger van de actieve welvaartstaat heeft hij het niet zo zeer voor mensen die zorgen voor zieke familieleden en hier een uitkering voor krijgen. “Profitariaat van het zuiverste water” en daar wil elke rechtgeaarde NVA’er komaf mee maken! Echter na fel vakbondsprotest mocht Muyters inbinden.

Met de opleidingscheques haalde hij echter zijn slag thuis. Voortaan zijn deze enkel nog geldig als het zin heeft voor het werk. “Arbeit macht frei” lijkt de leuze in VOKA-Vlaanderenen én algemene vorming is van geen tel! Dit zorgt alvast voor een besparing van 650.000 euro.

Onder het motto “de aanhouder wint” wou hij ook komaf maken met de extra 30 miljoen euro voor de noodzakelijke uitbreiding van de gehandicaptensector.

Dertig miljoen lijkt veel maar is eerder een druppel op een hete plaat als je het vergelijkt met de reële noden. Om de huidige wachtlijsten voor personen met een handicap weg te werken is veel meer nodig: 656 miljoen €. Meer dan 25.000 personen met een handicap staan vandaag op een wachtlijst. Vandeurzen heeft het “ambitieuze” plan er voor te zorgen dat tegen 2020 personen met een zware handicap zorgzekerheid hebben. Dat betekent voor velen: nog 10 jaar wachten! Voor personen met een lichtere handicap is er helemaal geen perspectief om ooit een deftige oplossing te krijgen. Wanneer deze mensen Vandeurzen hierop attent maken in het radioprogramma Peters en Pichal doet hij niks anders dan zich boos maken op hen: zwijgen en wachten is de boodschap!

Eén detail had Muyters echter over het hoofd gezien: het regeerakkoord. Met tegenzin moest hij zijn besparingshakbijl even laten rusten. Men zou bijna denken dat na het “De Wever effect” tijdens de laatste federale verkiezingen de NVA in Vlaanderen een opstoot van ‘revisionisme’ krijgt.

De minister had echter al heel snel een ander slachtoffer op het oog: het volwassenenonderwijs in de volkshogescholen van vormingplus. Een besparing van 25% op de werkingsmiddelen, daar krijgt elke ‘crisismanager’ het water van in de mond. Vanaf volgend jaar zal men het daar met 2 miljoen euro minder moeten doen. Concreet betekent dit dat een kleine 50 voltijdse jobs dreigen ophouden te bestaan.

Recent toverde Muyters nog een ander aardigheidje uit zijn hoge hoed. Wat dacht je van beleggen in een rusthuis, school of tramlijn in het kader van PPS (publiek - private samenwerking)? Concreet zouden die beursgenoteerde obligaties genieten van een overheidswaarborg, zodat het risico voor privé-investeerders fors afneemt en het voor hen een 'veilige en aantrekkelijke langetermijninvestering' vormt. Klinkt mooi maar in de praktijk betekent dit zeer bondig: commercialisering of vermarkting van de publieke sector en dus ‘take the money and run’ voor de investeerders terwijl de bevolking naar kwaliteitsvolle dienstverlening kan fluiten.

Wil de Vlaamse regering de Non-Profit een broodje aap aansmeren ?

Ondanks het feit dat er op federaal vlak een regering van lopende zaken is, werd er toch een “mini-overbruggingsakkoord” voor 2011 gesloten met de vakbonden in de gezondheidszorg. Minister Onkelinx zorgt voor o.a. een duizendtal nieuwe voltijdse banen én de beruchte groeinorm van 4,5% wordt voor 2011 vastgelegd. Met de NVA in een toekomstige federale regering zal men die groeinorm niet 1 keer maar twee keer op de buik mogen schrijven.

Ondertussen zwijgt de Vlaamse regering als vermoord als het gaat over onderhandelingen voor een nieuw meerjarenakkoord van de Vlaamse sectoren van de Non-Profit. Men zou met al die besparingsheisa bijna vergeten dat de SP.a ook in die regering zit, maar aan die kant blijft het opvallend stil … In februari werd het eisenplatform van het gemeenschappelijk vakbondsfront plechtig overhandigd en sindsdien … is het daar in de praktijk ook bij gebleven. Even was er een sprankeltje hoop met het vastleggen van enkele vergaderdata in september maar die werden al even snel eenzijdig door de Vlaamse regering afgelast. Het is ook tekenend dat de regering in haar begroting NIETS voorzien heeft voor het nieuw akkoord met de Non-Profit. Er woedt als het ware een koude oorlog tegen de werknemers van de sector en hun vakbonden. Is dit een voorsmaakje van een onafhankelijk Vlaanderen? Dit lijkt ons eerder een stap van 100 jaar terug in de tijd in plaats van vooruit.

Joke Schauvliege (CD&V): de gewillige partner in besparingen.

Het was even slikken voor de socio-culturele sector toen minister Schauvliege haar plannen uit de doeken deed. Het sociaal-cultureel vormingswerk voor volwassenen deelt hard in de klappen. De vormingplus centra, de milieu- en natuurbewegingen en andere sociaal-culturele bewegingen krijgen een inkrimping tot 25% van hun werkingsmiddelen voorgeschoteld. Een Vlaanderen met een onthoofd ‘middenveld’ is zowaar de natte droom van de NVA en bij uitbreiding van alle partijen in de Vlaamse regering om hun neoliberale agenda ongestoord uit te voeren.

Gelukkig zijn de vakbonden niet zo afhankelijk van overheidssubsidies … en met deze boutade leggen we direct de Achilleshiel van het sociaal-cultureel werk bloot. In het verleden waren de volkshogescholen eerder een kritische beweging. De voorbije 10 jaar zijn ze echter meer en meer geëvolueerd naar het “verkopen” van vorming en is men logischerwijze elkaar beginnen beconcurreren waardoor deze verenigingen fundamenteel van karakter zijn veranderd. Bij vele bewegingen zijn de overheidssubsidies én de werknemers die er mee betaald worden het enige overlevingsmiddel. De noodzaak van onafhankelijkheid van overheidssubsidies voor het middenveld wordt nu pijnlijk duidelijk. Het zal er op aankomen om terug aan de basis onafhankelijke en kritische actieve ledenbewegingen van mensen en vrijwilligers op te zetten, wil men in de toekomst niet de mond gesnoerd of eenvoudig geëlimineerd worden door het toedraaien van de subsidiekraan.

Het lijkt ons trouwens ook niet toevallig dat de regering de welwillendheid van de sector om aanvankelijk mee te gaan in de besparingen van 2%, opgevat heeft als een teken van zwakte en dan maar de grovere besparingsborstels heeft bovengehaald. Een meer strijdbare houding (een principiële weigering om in te leveren) van in het begin, had waarschijnlijk de arrogantie van de regering minder zuurstof gegeven. De goedgelovigheid in de regering zal waarschijnlijk een accident de parcours geweest zijn. Ondertussen heeft o.a. de Federatie van Organisaties voor Volksontwikkelingswerk (FOV) zich herpakt en organiseert ze samen met de vakbonden het verzet tegen de besparingshysterie.

ontslagen en het dreigend gemorrel van Muyters aan het DAC-statuut, zal daar ook niet echt bij helpen. En dat het hier niet om de spreekwoordelijk 5 man en een paardenkop gaat, kunnen we lezen op de website van de FOV: “225.000 vrijwilligers die gemiddeld 5 uur per week aan sociaal-cultureel werk spenderen: dat is 1.125.000 uren per week.”

De aankondiging van de Vlaamse ministerraad op vrijdag 12 november dat er nog een onvoorzien gat van 94 miljoen euro in de begroting van 2011 dient dichtgefietst te worden, laat vermoeden dat het ergste nog niet gepasseerd is. Peeters maakte duidelijk dat er niet zal gezocht worden naar extra inkomsten maar dat het dus… besparingen zullen zijn.

Tegen deze besparingswaanzin van de regering is maar 1 kruid gewassen: ALLEN SAMEN: organiseren en mobiliseren!

“Creatief” met wachtlijsten…

De manier waarop de Vlaamse regering en het Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap (VAPH) de wachtlijsten proberen weg te werken, is zeer bedenkelijk. Het offensief werd 5 jaar geleden ingezet door Somers en Byttebier door te verklaren dat de lange wachtlijsten te wijten zijn aan “oneigenlijke gehandicapten.” De volgende drie jaar werd er gerekend en herrekend zodat de wachtlijsten op papier de ene moment al wat minder lang waren dan de andere. Tegelijk werd het Vlaams Fonds hervormd naar het huidige VAPH, wat zorgde voor een andere aanpak. De twee meest opmerkelijke werkwijzen om de wachtlijsten weg te werken is enerzijds het plan om alle 65-plussers door te sturen naar de bejaardensector (zo wordt de gehandicaptensector wel wat verlicht, maar wordt het probleem verschoven naar de bejaardensector, die nu al te kampen heeft met te weinig bedden) en anderzijds het schrappen van enkele minderheidsgroepen. Zo zijn er personen met een niet-aangeboren hersenletsel (NAH) van de ene dag op de andere hun herkenning door het VAPH afgenomen. Aangezien ze het 'geluk' hadden niet schuldig te zijn aan het ongeval dat leidde tot hun handicap, hebben ze een vergoeding gekregen van de verzekeringen. Het VAPH is van oordeel dat zij niet moeten instaan voor deze mensen daar zij reeds vergoed zijn voor hun handicap. Ze mogen nog wel gebruik maken van de diensten en organisaties die gesubsidiëerd worden door het VAPH, maar moeten de kost hiervoor 100% zelf betalen.

WHERE … IS … THE … MONEY ???

De regering laat de werknemers en de gemeenschap opdraaien voor een crisis die ze niet veroorzaakt hebben. De banken en bedrijven blijven desondanks zonder blikken of blozen megawinsten opstrijken. De Belgische beursgenoteerde bedrijven keren dit jaar voor 4,4 miljard euro dividenden uit. Tussen 2001 en 2008 zijn de gezamenlijke bedrijfswinsten bijna verdubbeld, van 47 miljard euro naar 93 miljard euro. Hoewel het officiële belastingstarief 33,99 % bedraagt, betaalden de vennootschappen door allerlei kortingen en aftrekken in 2008 nog slechts een reëel tarief van 13,6 %, goed voor 12,7 miljard euro in plaats van 31 miljard euro. (ACV zomerblog 19-11 augustus 2010)

Een studie van de ULB (DULBEA) toont aan dat de schatkist aan fiscale fraude jaarlijks 16 tot 20 miljard euro misloopt.

Volgens de nationale bank behoort 15% van de bevolking tot de groep met een hoog armoederisico. De armste 10% van de bevolking zou 3,5 % van het beschikbare inkomen bezitten tegen 22,3% voor de rijkste 10%. Vooral alleenstaande ouders, werklozen en ouderen vanaf 65 jaar behoren tot de risicogroep.

Voor ons is het zo klaar als een klontje: HAAL HET GELD … WAAR HET ZIT !

Morgen betoging Vlaamse sectoren Non/Social Profit

Hier alvast de cartoon die de Polsslagkatern voor de betoging samenvat ...

The return of the… Witte Woede!

Verslag van de regionale actie in Gent

In Gent was er op donderdag 28 oktober de voorbode van een reeks regionale Witte-Woede acties. Honderden actievoerders kwamen bijeen voor een fietstocht en lieten duidelijk verstaan dat ze geen besparingen willen en dat bijkomende middelen in de sector noodzakelijk zijn. Minister Schauvliege werd op de korrel genomen door een delegatie van Vorming Plus.

Op federaal vlak is er voorlopig enkel een 'overbruggingsakkoord' voor 2011, dat is een soort 'stilte voor de storm' tot de nieuwe regering er komt. Deze zal ongetwijfeld het mes in de sector willen zetten, net zoals dit al op Vlaams vlak het geval is. Vlaams minister van financiën Muyters wil een verdere regionalisering van de gezondheidszorg en verdedigt daarbij onomwonden de agenda van de Vlaamse werkgevers.

Dat mensen in actie komen is een goede zaak voor het zelfvertrouwen van vakbondsmilitanten, die de komende maanden sterk zullen mobiliseren om de Witte Woede écht wakker te krijgen eens de onderhandelingen voor een meerjarenakkoord op het bord liggen. Bovendien zet het de toon: er komen nog regionale acties en op 19 november is er een eerste nationale afspraak voor de Vlaamse sectoren in Brussel.

Ook Vorming Plus, het zwaar geteisterde volwassenenonderwijs, was aanwezig op de actie. Men vroeg zich af waar de 'warme samenleving' waarover Schauvliege het in haar verkiezingscampagne had, te vinden was. Zij moeten het nu stellen met liefst een kwart minder, wat gezien de beperkte middelen die ze al hadden, gigantisch veel is.

Hoewel deze actie nog altijd louter symbolisch van aard was (op het einde van de fietstocht werd een 'tijdbom' afgeleverd aan de partijkantoren van de drie Vlaamse regeringspartijen, die tevens aan de federale onderhandelingstafel zitten), was de hoge opkomst en de teneur toch een teken dat de Witte Woede tot veel in staat is. In een sector waar nog meer toegevingen geen optie zijn voor de werknemers, zal elk gevecht een alles -of niets kwestie worden, die mogelijk ook bredere strijd en solidariteit op de agenda kan zetten.

fotoreportage op socialisme.be
fotoreportage op Algemene Centrale Oost-Vlaanderen

... en in Brussel en Namen!

Diezelfde dag ging er ook een actie door georganiseerd door de franstalige vleugels van de vakbonden SETCa (BBTK) en CNE (LBC) met betrekking tot de problematiek van de weigering van de werkgevers in het paritair comité 330 om de CAO's voor brugpensioen te verlengen.

De militanten gingen een bezoekje brengen aan de volgende secretariaten van werkgeverskoepels: COBEPRIVE te Watermaal-Bosvoorde, de FIHw te Namen en bij SANTHEA (het voormalige AFIS, de 'socialistische' werkgeverskoepel). In Brussel beloofden de woordvoerders van de betreffende werkgevers dat hun federatie de CAO's zou ondertekenen indien al de andere dit ook doen ... Bij SANTHEA kwam er wat meer rumoer aan te pas om een gesprek af te dwingen met een woordvoerder: er werd op de luiken geklopt en een regen van eieren vloog tegen de gevel. Uiteindelijk werd er toch een delegatie ontvangen.

Het hoofdprobleem blijkt Zorgnet Vlaanderen te zijn die zijn wil oplegt aan de andere werkgeversfederaties. In November zal er alvast door LBC in de instellingen van Zorgnet actie gevoerd worden om deze machtige werkgeverskoepel op andere gedachten te brengen.

Non-profit eist een nieuw sociaal investeringsplan

door een LBC-militant

Het akkoord voor de non-profit loopt op z’n einde en nieuwe onderhandelingen zijn dringend nodig. Aan het vorige akkoord gingen 14 maanden van actie voeren en betogen vooraf. Uiteindelijk waren er nog 12 stakingsdagen nodig alvorens de federale regering akkoord ging met de al afgezwakte eisen van de vakbonden. De gewesten mochten nog wat langer in de kou blijven staan. Na de eerdere uitvlucht van “wachten tot na de verkiezingen”, werd het “wachten tot na de begrotingsonderhandelingen”. De Brusselse sectoren stonden (en staan) er nog slechter voor. Zij wachten tot op vandaag op de uitvoering van de sociale akkoorden van 2001! Het is dan ook niets nieuw dat de non-profit op dit moment al 8 maanden aan het wachten is om onderhandelingen te starten voor het nieuwe meerjarige sociaal plan.

In de non-profit zijn er iedere vijf jaar nieuwe onderhandelingen tussen de vakbonden en de verschillende regeringen van dit land. De tweejarige interprofessionele akkoorden (IPA) uit de privésector zijn in de non-profit niet van toepassing. De sector kan niet genieten van de voordelen van een IPA maar moet wel de nadelen ervan dragen, zoals de slechtere voorwaarden voor tijdskrediet als gevolg van het Generatiepact. Met de komende besparingsgolf die door Europa trekt, zal de sector kort op de bal moeten spelen en tegelijk een lange termijnvisie hebben.

Net zoals in 2005 is de gemeenschappelijke eisenbundel er op gericht om in een sector met veel tekorten toch betere arbeids- en loonsvoorwaarden te creëren. Centrale punten zijn de verhoging van de koopkracht en de uitbreiding van de effectieve personeelsbezetting. Daarnaast wordt een “werkbaar werk” en een “leefbaar leven” geëist. Dat leidt tot eisen rond een beter verlofsysteem, uitbreiding van het zorgkrediet, tijdskrediet en loopbaanvermindering. Ook wordt geëist dat verworvenheden uit het vorige akkoord behouden blijven en uitgebreid worden naar de volledige sector. Er is verder nood aan maatregelen die de commercialisering van zorg en welzijn stoppen en onmogelijk maken.

De non-profit sectoren die onder Vlaamse bevoegdheid vallen, hebben naast de gemeenschappelijke eisenbundel ook nog sectorspecifieke eisen. In de thuiszorg blijft er een probleem met de verplaatsingskosten en wordt een regularisatie van het zorgkundigenstatuut geëist naast betere loonsvoorwaarden voor het omkaderingspersoneel. De gehandicaptensector wil dat er werk wordt gemaakt van de arbeidstijd en de normalisatie van de nachtdienst. Daarnaast moeten er duidelijke loon- en arbeidsvoorwaarden op papier gezet worden voor de werknemers in het PAB-systeem (persoonlijk assistentiebudget ). In de beschutte en sociale werkplaatsen eist men een verderzetting van de harmonisering en een waarborgfonds. Ook de socio-culturele sector eist voornamelijk een verderzetting van de harmonisering. Idem voor de kinderopvang die daarnaast ook betere loonvoorwaarden eist voor de verantwoordelijken binnen de diensten voor opvanggezinnen en de IBO’s Voor de onthaalouders moeten er duidelijk omschreven loon- en arbeidsvoorwaarden komen.

Al deze eisen zijn niet zomaar ‘wensen van op de werkvloer’, maar noodzakelijk voor een kwalitatief hoogstaande zorg die voor iedereen toegankelijk is.

Zorg en welzijn zijn niet enkel een maatschappelijke verantwoordelijkheid, maar ook een politieke. Dat gebeurt echter niet door de traditionele partijen. We hebben al veel ingetrokken handen gezien. Bij vorige onderhandelingen beweerden Somers (ex-voorzitter van de VLD) en Byttebier (Groen, toenmalig Vlaams minister van welzijn) dat de wachtlijsten in de gehandicaptenzorg te wijten waren aan de “oneigenlijke” gehandicapten op de lijst. Resultaat: de lijsten werden herzien. Vervolgens kwam er onder invloed van Vandenbroucke (SP.a) en met de steun van Vervotte (CD&V) een loonstop in het onderwijs en de non-profit. Van den Bossche (SP.a) weigerde te onderhandelen met een sector in staking. Van het VB moet de sector al helemaal geen steun verwachten, onderhandelen met vakbonden is voor hen zedenschennis en vertegenwoordigers van personen met een beperking vinden ze sowieso te links. Stel je voor, opkomen voor en met zwakkeren in de samenleving! Vlaams minister van begroting Muyters (N-VA) liet de houding van zijn partij al zien: eind september stelde hij voor om 30 miljoen euro die voorzien was voor het uitbreidingsbeleid in de gehandicaptensector gewoon te schrappen…

Het is duidelijk dat er nood is aan een nieuwe brede arbeiderspartij. Enkel een dergelijke partij zal opkomen voor de noden en behoeften van de werknemers, de gebruikers en alle andere belangengroepen binnen de non-profit. Zo’n partij zal groeien uit de basis van de vakbonden en zich niet beperken tot het sociaal begeleiden van herstructureringen en besparingen, maar vechten tegen de sociale afbraak en zich verzetten tegen iedere vorm van verdeling onder de werknemers. In afwachting van een nieuwe arbeiderspartij, hebben strijdsyndicalisten en militanten uit de sector over de vakbondsgrenzen heen zich verzameld rond Polsslag, het actieblad en -blog van en voor de non/social profit.

noot redactie: een synthese van dit en het vorig artikel zal verschijnen in het novembernummer van de Linkse Socialist

Gezondheidszorg, federale sectoren: Mini-akkoord 2011 in afwachting van echte onderhandelingen ...

De akkoorden van verschillende sectoren van de non/social profit lopen af in 2010. Echter het uitblijven van een nieuwe federale regering zorgt ervoor dat er voor de federale sectoren momenteel geen nieuw meerjarenakkoord kan onderhandeld worden. De onderhandelingen voor de Brusselse en Waalse sectoren lopen maar in Vlaanderen worden de onderhandelingen steeds uitgesteld terwijl daar eigenlijk geen reden toe is. De aanwezigheid van VOKA-bloedhond Muyters (NVA) in de Vlaamse regering lijkt hier voor iets tussen te zitten. De "Nieuwe Vlaamse Armoede" zit te watertanden om de besparingshakbijl te zetten in de sociale sector, voor zover dus "wat in Vlaamse handen is, doen we beter." Laat dit een duidelijke waarschuwing zijn voor een verdere regionalisering van de gezondheidszorg.

Om echter de lopende projecten in de gezondheidszorg niet in het gedrang te brengen, werd er een "overbruggingsakkoord" afgesloten tussen minister Onkelinx en de vakbonden voor het jaar 2011. De budgetten voor 2011 moeten immers vastgelegd worden. Deze race tegen de tijd verklaart waarschijnlijk waarom dit mini-akkoord niet ter goedkeuring aan de vakbondsbasis werd voorgelegd.

De Algemene Raad van het RIZIV keurde op maandag 18 oktober unaniem de maatregelen goed die voorgesteld werden door minister Onkelinx voor de gezondheidszorg in 2011, inclusief het beperkt sociaal akkoord voor de non/social profit. De groeinorm van 4,5% die zwaar onder vuur staat van de rechtse partijen, wordt voor 2011 alvast behouden. Vijftig miljoen euro wordt uitgetrokken voor het sociaal akkoord van 2011.

Dit lijkt vrij miniem in vergelijking met het budget dat vrijgemaakt werd in 2010 voor "het plan Onkelinx voor het attractiever maken van het verpleegkundig beroep" (ongeveer 90 miljoen euro) Dit plan dat met veel poeha werd bekendgemaakt, had in de praktijk een relatief geringe impact op de werkvloer, buiten een kleine minderheid onder de verpleegkundigen die een behoorlijke jaarlijkse premie krijgen voor hun bijzondere beroepstitel of bijzondere beroepsbekwaamheid (respectievelijk 3.341,50 euro en 1.113,80 euro) De rest van het personeel "aan bed van de patiënt" kan genieten van een extra-prestatie van 20% tussen 19 en 20 uur, wat niet echt om naar huis van te schrijven is. Bij de toekenning van die avondpremie zaten spijtig genoeg enkele onlogische discriminaties: ondanks de "aan bed van de patiënt"-voorwaarde hebben verloskundigen geen recht op de premie en personeel op de dienst sterilisatie wél. Personeel dat niet behoort tot de groep van zorg- en verpleegkundigen kan deze bijkomende avondpremie op hun buik schrijven. In 2011 wordt op vraag van de vakbonden deze discriminatie gelukkig ongedaan gemaakt (zie verder)

Zowel vakbonden als de minister benadrukken dat het sociaal akkoord voor de non-profitsector voor 2011 slechts een eerste stap is van een onderhandeling die moet leiden tot een meerjarenakkoord. In een notedop behelst het sociaal akkoord voor 2011 volgende maatregelen:
- Extra jobcreatie van ongeveer 550 voltijdse equivalenten (30 miljoen euro) Hierbij moet men ook nog eens 200 nieuwe voltijdse equivalenten (10 miljoen euro buiten budget sociaal akkoord) tellen voor de betere begeleiding van demente patiënten en nog eens ongeveer 163 voltijdse diëtisten in het kader van het kankerplan (7,5 miljoen euro buiten budget sociaal akkoord) In totaal worden er dus in 2011 een extra kleine 1000 voltijdse arbeidsplaatsen bijgecreëeerd.
- Extra geld voor de tweede pensioenpijler voor ongeveer 200.000 werknemers in de sector (8 miljoen euro) Met het bedrag dat nu in dit pensioenfonds zit, kan elke werknemer zich nét een paar schoenen kopen.
- Een uitbreding van de extra-prestatie van 20% tussen 19 en 20 uur tot het volledige personeel van de privésector (4,2 miljoen euro)
- Een ondersteuning voor de publieke ziekenhuizen voor de pensioenbijdragen RSZ PPO, als incentive voor statutarisering (7, 5 miljoen euro)

Uiteraard blijven de vakbonden niet bij de pakken zitten tot er uiteindelijk een regering is: de volgende maanden zal de witte woede terug de straat optrekken. Spijtig genoeg moeten we vaststellen dat het communautaire verdeelspook ook ingang vindt in de acties van de vakbonden. Zo zal bijvoorbeeld de SETCa (franstalige BBTK) en CNE (franstalige tegenhanger van LBC) actie voeren op 28 oktober aan de secretariaten van de franstalige werkgeverskoepels in Brussel en Namen voor een federaal probleem: namelijk de weigering van de patroons in het paritair comité 330 om de CAO's voor brugpensioen te verlengen. De LBC zal provinciale acties voeren voor zowel de vlaamse als de federale sectoren. Het "in verdeelde slagorde" opstappen van de vakbonden wordt door de top verklaard door het feit dat het Vlaams en federaal akkoord toevallig tegelijkertijd aflopen, in tegenstelling met de Brusselse en de Waalse akkoorden. Het is een uitleg als een ander maar de miltanten hebben wel degelijk gezien op de betoging van 8 juni dat een ééngemaakte mobilsatie over alle sectoren van de non-profit heen veel meer volk op de been kan brengen. Toen daagden een 15.000 betogers op, een derde meer dan vooraf verwacht door de vakbondsleiding.

Hoe langer een nieuwe federale regering uitblijft, hoe langer de witte woede regelmatig de straten zal vullen. Hopelijk volgt die toekomstige nieuwe regering niet de strategie van de NVA; die van de verrotting ...

Brancardiers van Brugmann-ziekenhuis staakten op 7 september

Na een maandenlange voorbereiding gingen op dinsdag 7 september de brancardiers van het Brusselse Brugmann-ziekenhuis in staking. Ze staakten een dag om te protesteren tegen de ondermijning van hun arbeidsvoorwaarden en om hun eisen te ondersteunen. Een centrale eis is deze van vier bijkomende VTE’s (Voltijdse equivalenten) zodat het werk op een correcte wijze kan worden uitgevoerd. Daarnaast waren er eisen met betrekking tot het materiaal, de infrastructuur,…

De werklast is groter geworden en dit vormt een belangrijk probleem op een ogenblik dat de publieke ziekenhuizen in het Brusselse algemeen worden geconfronteerd met een rampzalige situatie. De activiteiten zijn steeds maar blijven toenemen, terwijl er geen extra personeel bij kwam (*).

Dit probleem beperkt zich niet enkel tot de brancardiers op het ziekentransport. Dit is een probleem bij alle diensten. De strijd van de brancardiers is daarom slechts een eerste stap en mag niet geïsoleerd blijven als we tot overwinningen willen komen. Dat was een centrale boodschap tijdens de staking van de brancardiers op 7 september. Er was een piket met een 15-tal aanwezigen en deze groep trok door het hele ziekenhuis naar de verschillende diensten om de strijd van de brancardiers uit te leggen en de steun van het personeel te vragen. Deze eerste stap was positief en toonde de bestaande vastberadenheid van de brancardiers, ook al probeerde de directie de actie te saboteren door het werk van de brancardiers te laten overnemen door andere personeelsgroepen.

De directie had een ontmoeting met de stakers om naar de eisen te luisteren. Er werd op alle eisen toegegeven, met uitzondering van de 4 VTE’s. Er werd een deadline opgesteld voor 6 oktober, tegen die datum wordt een interne studie verricht. De stakers hielden een vergadering over deze voorstellen en beslisten om de staking op te schorten tot 6 oktober om op die datum opnieuw in staking te gaan indien de eis van bijkomend personeel niet in overweging wordt genomen.

Dit was een eerste keer dat de brancardiers hun kracht toonden in actie. Ze zullen zich klaar houden om indien nodig verdere acties te ondernemen. Hun strijd is in feite deze van alle personeel van de gezondheidssector. Die worden allemaal geconfronteerd met aanvallen op hun arbeidsvoorwaarden en op de zorgverstrekking aan de patiënten. Enkel strijd loont!

(*) Le Soir schreef in 2009 nog: “In 2007 werd met 587.000 patiënten de kaap van een half miljoen overschreden. Er waren twee keer zoveel consultaties als in 1997. De dagverblijven nemen eveneens toe, van 42.000 tot meer dan 51.000 van 2005 tot 2007.”

120 000 nieuwe jobs voor de non-profit ... of verborgen pleidooi voor inleveringen?

Gisteren op het VRT-nieuws werd met veel bombarie aangekondigd dat de non-profit de komende jaren 120 000 nieuwe jobs nodig heeft (zie artikel deredactie.be) Dit opmerkelijke cijfer wordt echter meteen tegengesproken door socioloog Jan Hertogen die een ander cijfer naar voor brengt: 67.533 of iets meer dan de helft van wat Verso (werkgeverskoepel in de Vlaamse non-profit) zegt. Voor de nodige berekeningen, argumenten en juist cijfermateriaal verwijzen we naar het artikel van Jan Hertogen: "Geen 120.000 maar maximum 67.533 jobs in de Non-Profit de komende 4 jaar"

Waarom deze zware overschatting van werkgeverszijde? Voor vakbondsmensen die o.a. de "non-activiteiten" van de laatste maanden in het paritair comité opvolgen, is dit overduidelijk een poging van de werkgevers om hun eigen agenda kracht bij te zetten door de publieke opinie en de politiek blazen wijs te maken. De werkgevers willen immers raken aan het brugpensioen én het unieke systeem van ADV-dagen (arbeidsduurvermindering op 45,50 en 55 jaar door bijkomende verlofdagen) in de non-profit dat juist de uitval in de sector tegengaat (voor de juiste cijfers: zie artikel boven van Jan Hertogen) In de TV-reportage van het Journaal wordt dit ook zo gesteld: in de sector zal er langer én anders moeten gewerkt worden. Dit is uiteraard voor interpretatie vatbaar maar meestal betekent dit in werkgeverstaal: het personeel moet inleveren.

Deeltijdse arbeid is in de witte sector eerder regel dan uitzondering en dit mag zeker niet vergeten worden in de ganse discussie. Sommige vakbondsmilitanten opperen terecht het idee dat het hoog tijd wordt dat de oude vakbondseis van de 32-urenweek zonder loonverlies en bijkomende aanwervingen terug van stal gehaald wordt. Hiermee zou men het werk van de voltijdsen draagbaar houden en op een aantrekkelijke manier de arbeidstijd van de deeltijdsen kunnen optrekken. Hieraan gekoppeld uiteraard de nodige investeringen in kinderopvang ... Een bijkomende piste van Jan Hertogen is het aanvullen van de ADV-dagen met een bijkomende schijf op 60 jarige leeftijd ...

Uiteraard komt dan de vraag: wie gaat dit betalen? Deze vraag werd echter niet gesteld toen de banken hals over kop moesten gered worden met miljarden overheidsgeld ...

Het is duidelijk dat de discussie over het dreigend tekort aan personeel de onderhandelingen voor nieuwe sociale akkoorden in de non-profit zal overheersen waardoor wel eens de looneisen dreigen vergeten te worden. Nog steeds verdienen de werknemers in de non-profit gemiddeld 15% minder dan in de profitsectoren. Degelijke loon- en arbeidsvoorwaarden zijn echter cruciaal om de sector aantrekkelijk te maken.

Bij het invoeren van buitenlandse arbeidskrachten als oplossing voor het tekort kan men heel wat kanttekeningen plaatsen: wat met de taal, het opleidingsniveau, worden deze mensen tewerkgesteld aan dezelfde voorwaarden... ? In ZNA (ZiekenhuisNetwerk Antwerpen) werken de Filipijnse verpleegkundigen in onderaanneming: we moeten er geen tekeningetje bij maken wat dit concreet betekent. Verder zijn er ook nog de commerciële headhuntersbureaus die Oosteuropese ziekenhuizen en verpleegkundescholen afschuimen en hiervoor onze ziekenhuizen en dus de gemeenschap (aangezien de sector zwaar gesubsidieerd wordt) zwaar doen dokken ...

Het moet ons niet verwonderen dat de commercie in het personeelstekort een "opportuniteit" ziet ... om de gemeenschap geld lichter te maken. Daarom is een fundamentele hervorming van de welzijns- en gezondheidszorg nodig: het volledig uitbannen van het commercieel privé-initiatief zou al een eerste goede stap zijn in de richting van een publieke nationale gezondheidsdienst ...

Reactie van LBC-NVK secretaris Dominic Van Oosterwyck op de deWereldMorgen.be op 11/08/2010:
De non-profitsector: meer inzetten op personeel!

Persbericht BBTK social profit 12/08/2010:
Sector gezondheidszorg: eindeloopbaan en brugpensioen op de helling

Koninklijk Besluit attractiviteitsplan voor het verpleegkundig beroep ondertekend!

Tekst pamflet BBTK:

Federale sectoren van de gezondheidszorg
ATTRACTIVITEITSPLAN VOOR HET VERPLEEGKUNDIG BEROEP, DE KONING HEEFT GETEKEND.

Eindelijk. Daar waar de werkgevers nog weigerden de CAO’s ter concretisering van het driepartijenakkoord van 4 maart 2010 betreffende de uitvoering van het attractiviteitsplan voor het verpleegkundig beroep te sluiten, heeft de Koning op 22 juni 2010 zijn handtekening gezet onder het KB, voorgesteld door Minister van Volksgezondheid en Sociale Zaken, Laurette Onkelinx, dat de maatregelen ten gunste van de werknemers oplegt.

Dat Koninklijk Besluit geeft concreet vorm aan 2 maatregelen:
1. De toekenning van een premie voor de titels en bijzondere beroepsbekwaamheden
2. De toekenning van een toeslag voor onregelmatige prestaties
Ook de opdeling van de uurperiodes van een werkdag wordt hierin gepreciseerd.

Premies voor titels en bekwaamheden

BEDRAG
- Jaarlijkse premie van € 1.113,80* voor verpleegkundigen die houder zijn van een bijzondere beroepsbekwaamheid*
- Jaarlijkse premie van € 3.341,50* voor verpleegkundigen die houder zijn van een bijzondere beroepstitel*
(* Titels en bekwaamheden staan opgesomd in het KB van 27 september 2006-Geïndexeerde premies)

WERKGEBIED
- In ziekenhuizen: tewerkgesteld zijn in een dienst, een sector, een programma die de specialisatie voorziet.
- In ROB/RVT: de functie van verpleegkundige uitoefenen

DATUM VAN UITBETALING
- In september van elk jaar naar rato van de arbeidsduurregeling en het aantal gewerkte maanden van 1 september van het voorgaande jaar tot 31 augustus van het lopend jaar.

Uurroostertoeslagen

BETROKKEN PERSONEN, OOK DE VERZORGENDEN
- Verpleegkundigen en zorgkundigen in ziekenhuizen, ROB/RVT, PVT, thuiszorg, wijkgezondheidscentra en BW aan het bed van de patiënt
- Personeel dat de functie uitoefent van opvoeder in de psychiatrische equipes van de algemene ziekenhuizen, in de psychiatrische ziekenhuizen en de PVT.

VASTLEGGING VAN DE UURPERIODES
- Dag: van 8 uur tot 18 uur
- Avond: van 18 uur tot 20 uur
- Nacht: van 20 uur tot 6 uur
- Ochtend: van 6 uur tot 8 uur

TOESLAG VOOR AVONDPRESTATIES
- Toeslag van 20% voor de prestaties tussen 19 en 20 uur ongeacht de dag van de week
- De toeslag op zaterdag, zon- en feestdagen is van toepassing indien deze voordeliger is dan die 20%.
- De lokale akkoorden en gebruiken die gunstiger zijn voor de andere beroepscategorieën en in de andere sectoren blijven verworven.

TOESLAG VOOR NACHTPRESTATIES
- Op basis van de bestaande toeslagen geven alle gepresteerde uren tussen 20 en 6 uur recht op een toeslag.
- Hetzelfde geldt voor de gepresteerde uren die starten voor 20 uur of eindigen na 6 uur voor zover de prestatie middernacht overschrijdt.
- De lokale akkoorden en gebruiken die gunstiger zijn voor de andere beroepscategorieën en in de andere sectoren blijven verworven.

Datum van inwerkingtreding

- De datum van toepassing is vastgelegd op 1 januari 2010.
- De nieuwe toeslagen moeten vanaf 1 juli 2010 maandelijks worden uitbetaald.
- De nieuwe toeslagen die verdiend werden in de periode van 1 januari tot 30 juni 2010 worden ten laatste op 1 juli 2010 als eenmalig inhaalbedrag uitbetaald.
- Sommige stuggere werkgevers zouden durven wachten tot het KB in het Staatsblad verschijnt om de maatregelen toe te passen. Met die uitdagende houding doen ze niet meer dan een hoe dan ook verplichte uitvoering hoogstens enkele weken uitstellen.
- Vergeten we niet dat de werkgevers 90 miljoen euro financiering krijgen om die maatregelen uit te voeren…

Meer info, hulp nodig, …
Aarzel niet om contact op te nemen met je BBTK-afgevaardigden in je instelling of met je gewestelijke BBTK-afdeling.

Historische staking – Verpleegkundigen uit Minnesota (VS) maken een vuist voor patiëntenzorg

Volgende tekst is een vertaling van een artikel van Ryan Timlin van 23 juni vanop de website socialistalternative.org (de Amerikaanse zusterorganisatie van LSP)

"Historic Strike — Minnesota Nurses Stand Up for Patient Care"

Tijdens de grootste staking in de Amerikaanse geschiedenis in de sector, verlieten op 10 juni 12.000 verpleegkundigen 14 ziekenhuizen in Minnesota en zij zijn vastbesloten dit te herhalen. Door de maandenlange voorbereidingen (piketten ter informatie, grote propagandaborden en interne organisatie) was de 24-urenstaking een groot succes. Het roepen van slogans op de grote en levendige stakingspiketten werd regelmatig overstemd door claxonerende auto’s die de brede publieke steun toonden.

Maar toch weigeren de werkgevers toe te geven. Op 21 juni stemden duizenden verpleegkundigen zeer uitgesproken (84%) voor een staking van onbepaalde duur (foto links). John Nemo, de woorvoerder van de MNA (Minnesota Nurses Association, de vakbond van de verpleegkundigen) verwoordde de frustratie van de verpleegkundigen: “De ziekenhuisdirecties dwongen ons tot een 24-urenstaking. Dat deden we ook. Nu zeggen ze dat er sindsdien niets veranderd is. We voelen ons door hen gedwongen om over te gaan naar een staking van onbepaalde duur.”

De MNA eist duidelijke personeelsnormen om de veiligheid van de patiënten te waarborgen maar de werkgevers weigeren er zelfs over te praten. Het doel van de ziekenhuisindustrie werd duidelijk geïllustreerd met de uitspraak van David Wessner, CEO van het Park Nicollet Hospital: ”Er is waarschijnlijk geen enkel andere industrie die meer nood heeft aan het Toyota productiesysteem.” Deze lopende-band-behandeling van verpleegkundigen, enkel om de winsten te maximaliseren, brengt de patiëntenzorg in gevaar en leidt tot burnout en turnover van gediplomeerde verpleegkundigen.

De werkgevers stelden ook voor om de pensioenen met 33% te verlagen, de ziekteverzekering voor deeltijdse verpleegkundigen te elimineren en de premies voor de ziekteverzekering te verhogen terwijl ze tegelijkertijd totale flexibiliteit eisen in de uurroosters van de verpleegkundigen, zonder enige inspraak van de vakbond.

Dit alles gebeurt ondanks het feit dat de 14 ziekenhuizen samen meer dan 750 miljoen dollar winst gemaakt hebben verleden jaar, plus de vette bonussen voor de directieleden. Nog beter, ze hebben honderden miljoenen gespendeerd aan nieuwe faciliteiten en chique renovaties. “Indien patiënten konden kiezen tussen hoog opgeleide verpleegkundigen of de dure piano in de ontvangsthal en de waterval, denk ik dat ze de verpleegkundigen zouden kiezen”, zei veteraan-verpleegkundige Mary Scatarelli (Startribune.com 14/06/2010)

Nationaal belang van de staking

De staking in Minnesota vormt de speerpunt in een nationaal gevecht tussen gezondheidswerkers en de werkgevers van de gezondheidsindustrie. Eigenlijk zouden op 10 juni ook 13.000 verpleegkundigen uit California gestaakt hebben, mocht een ‘pro-business’ rechter geen bevel uitgevaardigd hebben dat een staking vóór 30 september verbood (de datum waarop het huidig akkoord officieel afloopt)

Zoals andere industrieën, gebruiken de for-profit ondernemingen in de gezondheidszorg de crisis als excuus om nog meer winst uit de werknemers te persen. Het enige verschil, terwijl andere vakbonden en ongeorganiseerde werknemers geplet worden door de patronale stoomwals, is dat de recent opgerichte “National Nurses United” terugvecht en … wint! (Hiervoor verwijzen we naar engelstalige artikels over de staking van de verpleegkundigen van het Temple University Hospital in Philadelphia: Philadelphia Hospital Workers Victorious in Strike en Interview With Temple Strike Leader en Philadelphia Hospital Workers Strike and Win )

Dit zal de grootste en potentieel de belangrijkste staking zijn sinds het begin van de economische crisis in de VS. Een grote overwinning zou meer werknemers kunnen aanmoedigen om zich te verzetten en andere vakbondsleiders onder druk te zetten om zich te herpakken. Een nederlaag echter, zou de idee kunnen versterken dat werknemers machteloos zijn tegen de agenda van het kapitaal.

Een staking van onbepaalde duur winnen, veronderstelt zo lang mogelijk buiten blijven met een maximum aantal verpleegkundigen. De werkgevers moeten duizenden dollars per dag spenderen aan elke stakingbrekende verpleegkundige en ze kunnen niet tot in het oneindige geld laten vloeien hiervoor. De vakbond is maar zo sterk als de zwakste schakel: als de staking aansleept en sommige verpleegkundigen opgeven en terug aan het werk gaan, zal het zeer moeilijk worden om de staking vol te houden.

Om deze reden zijn actieve publieke steun en acties die het moreel en de vechtlust van de verpleegkundigen verhogen, broodnodig. Socialist Alternative zal er alles aan doen om solidariteit op te bouwen voor deze staking.

De staking start op 6 juli indien er geen doorbraak komt in de onderhandelingen. Volg de acties van de MNA via:

Facebook
actieblog MNA
website MNA

Naschrift redactie 02/07/2010:

GROTE OVERWINNING voor de Minnesota Nurses Association! De oproep tot staking tot de finish (6 juli) is opgeheven:

"The short version of this agreement is that all the hospitals’ takebacks and concessions are GONE, the pension is untouched and all the benefits of your current contract (including MNA Health Insurance, etc.) remain in place as they always have been. In essence our entire contract has been completely protected and preserved. In this economic climate it is literally unheard of to reach a labor agreement with ZERO concessions. By preventing the dozens of concessions that would have gutted our profession, we ARE working to keep our patients safe!"

meer info (in het engels):
Breaking News: Settlement Agreement Reached

Polsslag katern 8 juni

Voor de grote betoging van de non/social profit op 8 juni (met véél meer dan de verwachte 10.000 deelnemers) werd er een speciale katern van Polsslag (4 blz) geschreven. De tekst van de katern vind je hier terug.

Jan Hertogen: "Verpleegkunde, aanbod haalt vraag in."

Op dewereldmorgen.be publiceerde de socioloog Jan Hertogen op 26 mei een artikel met de controversiële titel: "Verpleegkunde, aanbod haalt vraag in." Het artikel van Jan is allesbehalve verhelderend voor outsiders en zorgt voor de nodige verwarring. Of dit de bedoeling was, dat laten we in het midden. Het is ook een vrij theoretische/academische benadering, maar dat zal de aard van het beestje zijn... .

Enkele verpleegkundigen-vakbondsafgevaardigen van BBTK social profit reageerden in mensentaal op dit artikel vanuit een andere invalshoek: de praktijk op de werkvloer.

reactie 1 door Bart Van der Biest
reactie 2 door Luc Rummens

Reactie Jan Hertogen (07/06/2010):
Beste,

Ook al staat het er misschien niet met zoveel woorden, het artikel in De Wereld Morgen is een teaser voor de uitgebreide bijdrage op: http://www.npdata.be/BuG/127-Verpleegstudenten . Een verdere beschouwing over de vraag en aanboddiscussie is terug te vinden op de Redactie: http://opinie.deredactie.be/2010/05/29/verpleegkunde-top-projecties-planbureau-flop/ . De lezing van het plan Vandeurzen kan meteen duidelijk maken waarom het ‘tekort’ aan verpleegkundigen een door verpleegkundigen en haar corporatistische organisaties zelf uitgelokt en in stand gehouden ‘perpetuum mobile’ is, waarover slechts sporadisch met enige openheid over te discussiëren valt. Misschien iets voor de vakbonden om hierover eens iets op te zetten. Niet vergeten Professor Pacolet dan uit te nodigen.

Met vriendelijke groeten,
Jan Hertogen, socioloog

Polsslag editie Brugmann, nr 2

Link naar het tweede Polsslagpamflet, editie Brugmann, mei 2010: PDF

BBTK social profit versus Zorgnet Vlaanderen

Interview met André Langenus (federaal secretaris BBTK social profit) op dewereldmorgen.be (18/05/2010):

Werkgevers mee onderhandelen over social profit? Liever niet!

En de reactie van Zorgnet Vlaanderen (26/05/2010):

Werkgevers gaan voor samen tafelen

Een korte toelichting om de discussie te duiden:

De onderhandelingen voor de meerjarenakkoorden (federaal, Vlaams, gemeenschap ...) voor de non/social profit gebeuren steeds in 2 fasen. In de eerste fase zijn er de onderhandelingen tussen vakbonden en de betreffende regeringen met het zwaartepunt op de vrijgemaakte budgetten voor de sector.

In de tweede fase zijn er de onderhandelingen tussen vakbonden en werkgevers in het paritair comité om de beslissingen van de eerste fase in CAO's te gieten. Zorgnet Vlaanderen is dus ook vragende partij om in de eerste fase al aan de onderhandelingstafel te zitten.

Dat zien de vakbondsonderhandelaars helemaal niet zitten (terecht!) aangezien de werkgevers dan al vanaf het begin stokken in de wielen zouden kunnen steken of vertragingsmanoeuvres uithalen. Er bestaat een grote kans dan dat de onderhandelingen nodeloos zouden gerokken worden, met alle gevolgen van dien... Het is belangrijk om eerst de budgetten te pakken te krijgen en te fixeren, gekoppeld aan de concrete maatregelen. Het akkoord met de regering dient dan als onderhandelingswapen, als stok achter de deur, mochten de werkgevers (zoals dikwijls blijkt) dwars liggen.

cartoon boven door Ronny Barracuda

De Social Profit gaat tot actie over!

Onderstaand artikel komt uit het meinummer van 'De Nieuwe Werker'

De Social Profit gaat tot actie over.
Het zijn de werknemers van de Social Profit die het sociaal weefsel doen leven.

Nu de institutionele kloof steeds groter wordt als gevolg van de economische crisis lijken de sectoren van de Social Profit meer dan ooit een vanzelfsprekende en grensoverschrijdende maatschappelijke band te vormen tussen de individuen. De werknemers van de Social Profit staan immers centraal binnen het allesbundelende federale sociale-zekerheidsstelsel. Zij staan voor het recht dat elke burger heeft op een aangepaste en niet-discriminerende oplossing voor de problemen waarmee ze kampen. Deze werknemers wijzen op het belang van de universele maatschappelijke functie, in al zijn aspecten, die zij vervullen en willen hiervoor erkend worden. Die erkenning houdt ook in dat er aanvaardbare sociale arbeidsvoorwaarden komen.

De vakorganisaties wachtten al maanden op de start van de onderhandelingen over het sociaal akkoord in de Social Profit. De voorbije weken zijn ze met de regeringen rond de onderhandelingstafel kunnen gaan zitten en hebben ze hun eisenbundels kunnen voorleggen. Op federaal vlak, in de Franstalige gemeenschap en het Waalse gewest is dit gelukt. Totnogtoe staan deze verschillende ontmoetingen ter bespreking van een sociaal akkoord nog in hun kinderschoenen. Het speelde zich af in een moeilijke context met spanningen.

Hoe staat het met de onderhandelingen ?

Wat wij willen, is dat er een echt SOCIAAL Social-Profitakkoord wordt bereikt. Het moet een sterk en duidelijk engagement van de regeringen zijn om de sociale voorwaarden van de werknemers te verbeteren. Zowel inzake koopkracht als inzake tewerkstelling, zodat de aantrekkelijkheid van de Social-Profitberoepen en bijgevolg ook de kwaliteit van de dienstverlening wordt gewaarborgd. Wij willen vooruitgang blijven boeken in de onderhandelingen en vooruitzichten creëren op budgettair vlak. Maar de weg is nog lang en totnogtoe kon geen enkele vooruitgang worden geboekt.

Integendeel! In de Franstalige gemeenschap en het Waals gewest, proberen de werkgevers hun wil door te drukken en de onderhandelingen over het sociaal akkoord aan te grijpen om hun patronale eisen te laten doorvoeren. Ze willen hun prioriteiten vastleggen en hun eigen eisenbundel opleggen. Onaanvaardbaar! De regeringen hebben zich echter nog niet geëngageerd en hebben geen antwoord gegeven op onze eisen. In Vlaanderen is er zelfs nog geen ontmoeting met de regering geweest. Er werd een afspraak met de werkgevers gepland om te beslissen hoe er zal onderhandeld worden.

Sindsdien is de regeringscrisis uitgebroken …

De huidige politieke toestand bemoeilijkt de zaken. De verkiezingen voor het federaal parlement zijn voorzien voor 13 juni. Het vooruitzicht om verder een sociaal akkoord in de Social-Profitsector te kunnen blijven onderhandelen blijft mogelijk voor de Franstalige gemeenschap en het Waals gewest, zit in de koelkast op federaal vlak en is zelfs nog niet begonnen in Vlaanderen. Het is noodzakelijk om druk op dit niveau uit te oefenen om met de debatten te beginnen. Ondanks deze moeilijke context (eerder juist wegens de context), is het onontbeerlijk dat de sectoren van de Social Profit zich laten opmerken.

We plannen alle werknemers uit de sector te mobiliseren. Er werd een actieprogramma opgesteld in gemeenschappelijk vakbondsfront: informatie in de instellingen, acties van militanten en verscheidene gewestelijke acties.

Het orgelpunt van deze mobilisatie zal een grote nationale betoging zijn met alle sectoren van de Social Profit (federaal, gemeenschappen en gewesten) op 8 juni om 10.30 u. in Brussel. De boodschap is duidelijk: maatschappelijke problemen kennen geen grenzen. De actie van de Social-Profitsectoren gaat uit van een sterke en solidaire federale sociale zekerheid. Elk institutioneel bevoegdheidsniveau moet de werknemers van de Social Profit aantrekkelijke sociale voorwaarden kunnen bieden. Tijd om onze stem te laten horen!

FAX: grote betoging Non-Profit op 8 juni

DINSDAG 8 JUNI
verzamelen om 10u30
Noordstation Brussel
GROTE BETOGING
in gemeenschappelijk vakbondsfront
* vertrek richting Jubelpark om 11u
* alle sectoren van de non/social profit: Federaal, Gewesten en Gemeenschappen

link naar de facebookpagina van de betoging

26 april: regionale actie LBC Non-Profit in Antwerpen

Maandag 26 april 2010 vanaf 18u
naast het Stadhuis in Antwerpen.

link naar het LBC-pamflet

Zorgsector binnenkort weer wit van woede

interview met Mark Selleslach (LBC-NVK Non-Profit) op de website dewereldmorgen.be dinsdag 23 maart 2010

Pamflet Polsslag, editie Brugmann maart 2010

Polsslag Brugmann:
Openbare ziekenhuizen in nood: actieplan is nodig!

Het is niets nieuws. Al jaren ondervindt het personeel van de openbare ziekenhuizen dag aan dag de afbraak van haar arbeidsvoorwaarden. De voorbije tien jaar nam de activiteit van de vijf Brusselse openbare ziekenhuizen (het IRIS netwerk) voortdurend toe. Het aantal patiënten is gestegen van 587.000 naar meer dan een miljoen in 2007, de consultaties in onze ziekenhuizen zijn bijna verdubbeld ten opzichte van 1997. Het aantal dagverblijven neemt eveneens toe, van 42.000 in 2005 naar meer dan 51.000 in 2007 (bron: Le Soir in 2009).

Onze directies scheppen daarover op, maar zwijgen over de gevolgen voor de patiënten en het personeel, want dat neemt niet toe ! In onze instelling die door directie wordt onderworpen aan een « sociaal plan », neemt het aantal werknemers zelfs af (er worden meer dan 80 afvloeiingen voorzien). De groei van de activiteit verhoogt wel de inkomsten, maar wordt noch voor het aanwerven van bijkomend personeel, noch voor verbetering van onze arbeidscondities, noch voor loonsverhoging gebruikt.

De patiënten zijn uiteraard het slachtoffer van deze structurele problemen. Het is onmogelijk om de verzorging van patiënten onder de beste condities te verrichten bij tijdsgebrek en voortdurende stress. Iedere werknemer doet nochtans het uiterste om het ritme bij te houden. Kijk maar naar de opstapeling van overuren. Patiënten zijn geen koopwaar of cijfers in de boekhouding… toch niet voor het personeel.

Het standpunt van de directie is daar totaal tegengesteld aan. Onder voorwendsel van een nieuw uurrooster heeft ze er niet beter op gevonden dan een groot deel van de gepresteerde overuren te “stelen”. Het volstaat blijkbaar niet om ons uit te persen om het « budgettair evenwicht » te behalen, eigenlijk zou de directie willen dat we gratis werken. Samen met de intimidaties en het voortdurend onder druk zetten van het personeel (constante wijzigingen in het uurrooster, dagen van 12u,…) moet dit wel leiden tot toenemende spanning, tot een explosie van burn-outs, met als resultaat dat veel collega’s ons ziekenhuis uiteindelijk verlaten.

Het is hoog tijd om iets te ondernemen tegen deze catastrofe. De acties van vorig jaar tegen de annulatie van overuren waren een goed begin. We hadden de kans moeten aangrijpen om het personeelstekort en de achteruitgang van de arbeidscondities op de agenda te plaatsen... door een mobiliserend actieplan op te stellen.

We moeten geen illusies koesteren : de redenen voor de explosie van de overuren zijn er nog steeds en het zal er alleen maar slechter op worden. Het zal er de komende maand op aan komen ons te organiseren en te verenigen rond strijdbare eisen om een krachtsverhouding op te bouwen tegenover de directie.

Wij roepen alle werknemers, militanten en vakbondsafgevaardigden op om de discussie aan te gaan met hun collega’s en te mobiliseren en om de discussie aan te gaan met de vakbondsverantwoordelijken over de nood om op een georganiseerde wijze te reageren tegen de arrogantie van de directie. We mogen ons niet langer laten doen!

link naar volledig pamflet in PDF

FAX: Nationale Raad voor Verpleegkunde hakt knoop door over de orde.

artikel overgenomen van BBTK RZ Sint Maria

Een overwinning voor de tegenstanders van een 'orde voor verpleegkundigen'!

Voorgeschiedenis:
Minister Onkelinx vroeg aan de Nationale Raad voor Verpleegkunde (NRV, adviesraad van de FOD Volksgezondheid) met haar beruchte 'plan voor het attractiever maken van het verpleegkundig beroep' in augustus 2008 om een advies te verstrekken over 'de opportuniteit om een orde van verpleegkundigen op te richten'

Vandaag, 18 maart 2010, na vele discussies in o.a. een speciale werkgroep van de NRV én niet te vergeten de campagne van het gemeenschappelijk vakbondsfront, werd de kwestie ter stemming gelegd in de plenaire vergadering van de NRV. Er werd concreet gestemd over "de opportuniteit om een Orde van de Verpleegkundigen of een ander gelijkaardig orgaan te creëren." Resultaat van de stemming: 5 voor, 8 tegen en 1 onthouding (de zetelende arts)

In mensentaal: de Nationale Raad voor Verpleegkunde geeft een negatief advies aan de minister betreffende een orde.

Maar de kwestie van de orde is zoals het monster van Loch Ness: dat duikt regelmatig terug op... én uiteraard hoeft de minister niet naar dit advies te luisteren...

Wordt hopelijk NIET vervolgd!

tripartite akkoord 4/03/2010 Attractiviteitsplan Onkelinx – maatregelen 2010

Onder vind je de link naar de integrale tekst van het tripartite akkoord (de minister, vakbonden en werkgevers) van 4 maart 2010 betreffende de maatregelen van het attractiviteitsplan van minister Onkelinx.

Vanuit syndicaal standpunt kunnen we stellen dat het een verbetering is tegenover de 'hypercorporatistische' eerste aanzet. Er blijven uiteraard nog heel wat terechte bedenkingen overeind (zie vorige artikels) maar anderzijds kan het ook dienst doen als 'breekijzer' in het nieuwe federaal akkoord van de social/non profit.

tripartite akkoord attractiviteitsplan Onkelinx 2010

2 februari: geslaagd maar nat startschot witte woede

Het was verzamelen geblazen voor de militanten van de Vlaamse, Federale en Brusselse sectoren van de non/social profit in een overvolle Ancienne Belgique te Brussel op dinsdag 2 februari. Hier werden de diverse eisenbundels gelanceerd voor nieuwe sociale akkoorden.

De complexiteit van de sector werd duidelijk geïllustreerd door de grote banner vooraan met alle betrokken vakbondscentrales: LBC, BBTK-SETCa, CNE, ACLVB-CGSLB, Algemene Centrale, ACV Openbare Diensten, ACV Bouw en Industrie, ACV Voeding en Diensten. Er kwamen dan ook een hele reeks sprekers aan de beurt, verdeeld over de sectoren, de taal en de vakbondskleuren. Dit werd afgewisseld met een bandje dat Braziliaanse muziek bracht.

Na de woorden werd het tijd voor wat actie. Een dikke 3000 militanten zetten in de onverbiddelijke regen koers richting Peeters en Leterme. Daar werden de eisen overgebracht, niet in een brief met een postzegel maar 'met wat volk'. Alvast een niet mis te verstane waarschuwing voor de regeringen: de witte woede vraagt niet enkel maar is ook bereid tot mobilisaties. Wordt zeker en vast vervolgd!

link naar: GEMEENSCHAPPELIJK EISENBUNDEL VOOR EEN NIEUW SOCIAAL AKKOORD
Federale non-profit/social profitsector
Gezondheidsinrichtingen en -diensten (html) of in PDF

link naar: GEMEENSCHAPPELIJK EISENBUNDEL VOOR EEN NIEUW VLAAMS AKKOORD
non-profit/social profitsectoren (PDF)

2 februari: startschot witte woede!

artikel overgenomen van www.socialisme.be (27 januari 2010)

Op 2 februari wordt in de AB in Brussel het startschot gegeven voor de onderhandelingen over nieuwe sociale akkoorden voor de non/social-profit met een militantenconcentratie in gemeenschappelijk vakbondsfront. Tijdens de meeting en erna met een betoging langs de kabinetten van de politieke verantwoordelijken, zullen de eisenbundels voor de Federale, Vlaamse en Brusselse sectoren gelanceerd worden.

Het lijkt wat vreemd dat er tot een dikke week vooraf nog nergens mobilisatiemateriaal te bespeuren was voor de meeting (zelfs nergens op het internet). Enkel op de blogspot van Polsslag werd de actie aangekondigd. Hoe komt dit? Ten eerste ging er aan 2 februari het “traditionele potje armworstelen” tussen de diverse vakbonden vooraf om tot een gemeenschappelijk eisenplatform te komen. Het laatste overleg ging door op 20 januari, wat al akelig dicht bij 2 februari was. Ten tweede kunnen er maar 2000 mensen binnen in de AB waardoor het beperkt blijft tot een interne mobilisatie, dat wil zeggen enkel de vakbondsafgevaardigden.

In tegenstelling tot het interprofessioneel akkoord (IPA) voor de privésectoren dat om de twee jaar wordt afgesloten, moet onze sector het doen met vijfjaarlijkse akkoorden. Een situatie die er automatisch voor zorgt dat de achterstand van de sector wat betreft verloning (gemiddeld 15%) in vergelijking met de privé, amper kan ingehaald worden.

Iedereen is er zich van bewust dat het gezien de economische crisis zeer moeilijk zal zijn om zaken af te dwingen. En daarbij komt dan nog eens de verdeel- en heersstrategie van minister Onkelinx. In augustus 2008 lanceerde Onkelinx het “plan voor het attractiever maken van het verpleegkundig beroep.” Sindsdien is er al heel wat overleg geweest tussen de minister en de vakbonden over dit plan. Spijtig genoeg moeten we vandaag vaststellen dat dit overleg met de syndicale organisaties pure cinema is: de minister doet gewoon haar zin en houdt geen rekening met de opmerkingen van de vakbonden.

De minister voorziet voor 2010 enkele koopkrachtmaatregelen die enkel voor de verpleegkundigen bestemd zijn: de premies voor de houders van een bijzondere beroepstitel Spoed en Intensieve Zorgen, Oncologie en Geriatrie (jaarlijkse brutopremie van 6.750 euro, inclusief patronale lasten) en bijzondere beroepsbekwaamheid Geriatrie (1.500 euro). Deze groep vertegenwoordigt een kleine minderheid bij de verpleegkundigen (*). De bijkomende extra prestaties (20%) tussen 19 en 20u gelden enkel voor verpleegkundigen. Deze maatregelen discrimineren niet enkel tussen verpleegkundigen onderling, maar ook met de andere beroepsgroepen in de sector die dezelfde oncomfortabele uren werken.

De complexiteit van onze sector is zodanig dat er 101 manieren zijn om de werknemers te verdelen. Iets waar zowel regering als werkgevers gretig gebruik van maken. Het traditioneel kleurengekibbel tussen de vakbonden onderling mag hier niet verder toe bijdragen. Wij hebben maar één boodschap: SAMEN STERK!

Aanvulling redactie Polsslag:(*) Het bedrag van 37,3 miljoen euro voor de valorisatie van de erkende specialisaties werd gebudgetteerd vanaf 2010, op basis van een evaluatie van 5300 voltijdse equivalenten (VTE) Bijzondere Beroepstitels en 1000 VTE Bijzondere Beroepsbekwaamheden.

Naschrift Polsslag maart 2010: Onder druk van de vakbonden evolueerde het Plan Onkelinx in positieve zin (hoewel er nog heel wat opmerkingen van vakbondswege geldig blijven) Een verschuiving in de origineel voorziene budgetten is hier dan ook een gevolg van. We verwijzen hiervoor naar dit artikel.

Enkele genuanceerde BBTK-bedenkingen rond deze materie:
1. brief van BBTK aan minister Onkelinx, 11/12/2009
2. persbericht BBTK "Aantrekkelijke maatregelen voor het verplegend personeel: JA! Discriminerende maatregelen: NEEN!" 17/11/2009
De zogezegde kwaliteitskrant De Standaard greep dit persbericht aan om de waarheid compleet op zijn kop te zetten onder de spectaculaire titel:"Vakbond tegen opslag voor verpleegkundigen."