Kort verslag actie 22 december aan het kabinet van De Block

Op de actie van de witte woede op donderdag 22 december aan het kabinet van De Block waren we met enkele honderden militanten van de drie vakbonden. Voor één keer waren vakbonden en politie het eens over de opkomst: 1000 in totaal. Er werd een muur van kartonnen dozen opgetrokken (en terug vernield) Alvast een duidelijk signaal dat we ons door niets laten stoppen.

We wierpen ons ook op als ‘Blockbusters’ die het asociale beleid van De Block bestrijden. Een volgende actiedatum is er nog niet, maar deze woede onder het zorgpersoneel zal niet zomaar verdwijnen.

Na een kort onderhoud met het kabinet werd er EINDELIJK een eerste datum vastgeprikt (17 januari) om onderhandelingen op te starten. Op deze eerste vergadering zullen werkgevers, vakbonden (zowel van de publieke als de privésector) en regering samenzitten om de modaliteiten van de toekomstige onderhandelingen af te spreken.

Hiervoor waren dus 2 (!) acties nodig ... Dit maakt duidelijk dat we om een goed inhoudelijk sociaal akkoord te bereiken (en besparingen af te slaan) alle hens aan dek zullen moeten roepen door stevige mobilisaties en acties. "Het is maar een begin, wij gaan door met de strijd," werd er nog geroepen op het einde. Nadien gingen we in betoging nog eens gaan aankloppen bij de Vlaamse regering.

Voor meer verslagen en foto's verwijzen we graag naar volgende facebookadressen:

RESPECT voor de werknemers in de ZORG

De weerbare verpleeg- en zorgkundige

Pamflet Polsslag op 24 november

ZORGKWALITEIT? 

Een NIEUWE WITTE WOEDE is NODIG!

En een interprofessioneel ACTIEPLAN om de BESPARINGEN te STOPPEN!

Genoeg is genoeg! De volledige sociale sector in al zijn diversiteit staat in het schietkraam. Dat het Antwerps stadsbestuur en Maggie De Block trigger happy zijn, hoeft niet te verrassen. Ze zijn beiden voorvechters van de neoliberale besparingspolitiek. Wij als werknemers moeten samen met de hulpgebruikers en patiënten opdraaien voor de cadeaus aan de rijken: dat pikken we niet langer en we roepen iedereen op om mee te bouwen aan het verzet!

STOP COMMERCIALISERING!

De welzijnssector

Het Antwerpse stadsbestuur bouwt hulp af door die in handen te leggen van G4S Care, een multinational met aandeelhouders. Het personeel en hulpgebruikers zijn de dupe ten koste van de opbrengsten voor die aandeelhouders. De kwaliteit zal dalen in bijvoorbeeld de daklozenopvang: van een zorg op maat gaat het naar een minimale bed-bad-brood. We eisen dat de zorg in publieke handen komt. Vóór de commercialisering, waren er immers ook al gigantische tekorten. Massale investeringen in publieke basisdiensten kunnen zowel zorg als preventie mogelijk maken. De sociaal werkers hebben het Antwerps stadsbestuur met acties onder druk gezet. De beslissing is daardoor voorlopig uitgesteld. Strijd loont, maar meer solidariteit is nodig.

Als je werkt in de gezondheidszorg of de gehandicaptenzorg, weet je evenzeer wat commercialisering in de praktijk betekent.

De bejaardenzorg

De laakbare praktijken in de rustoorden die beheerd worden door zorgmultinationals zijn ruim bekend. Denken we maar aan het rantsoeneren van incontinentiemateriaal wegens “té duur.” Op zich is het niet te duur maar dan blijft er minder winst over voor de aandeelhouders én daar draait het om! Onlangs was er opschudding over de zogenaamde plascontracten bij dementerenden in Nederland. Te weinig personeel en middelen zorgen voor mensonterende situaties, zowel voor bewoners als werknemers.

De gehandicaptenzorg

Het nieuwe financieringssysteem  binnen de Vlaamse gehandicaptenzorg (persoons volgende financiering) leidt tot een vermarkting van de sector, hogere flexibiliteit voor het personeel en onzekerheid bij de gebruikers. Het zorgt tevens ook voor het breken van de solidariteit tussen organisaties en tussen gebruikers, terwijl deze solidariteit in het verleden net de kracht was van de sector. Bovendien kunnen in de toekomst ook niet-vergunde organisaties instaan voor de opvang en begeleiding van personen met een beperking. En dit aan andere loon- en arbeidsvoorwaarden en onduidelijke kwaliteitsnormen. Dit liberale beleid draait de klok vele jaren terug in plaats van toekomstgericht te werken.

HANDEN  AF VAN ONZE  ADV-DAGEN … EN DE REST!

Maggie De Block geeft zelf aan dat ze niet eeuwig de populairste kan blijven. Met de 902 miljoen euro besparingen in de sociale zekerheid zal ze de geschiedenis ingaan als de afbraakdokter van de federale regering. Mega Maggie pakt meteen de rimpeldagen aan, één van de grootste verworvenheden van de witte woede. Als zij denkt dat we dit zonder slag of stoot laten passeren, dan heeft ze het mis. We weten allemaal dat dit nog maar het begin is: er staat nog een ganse batterij van besparingen en hervormingen klaar die uiteindelijk zullen resulteren in massaal jobverlies en slechtere dienstverlening. Kwaliteit in de zorg lijkt de minste van haar zorgen.

Denken we maar aan het schrappen van 4000 ziekenhuisbedden (dit is het equivalent van sluiting van 10 regionale ziekenhuizen) , de reorganisatie van de 91 ziekenhuizen in 25 netwerken en een nieuwe ziekenhuisfinanciering volgens DRG’s (vaste enveloppe per patiëntenprofiel) die de druk zullen opvoeren om de ondersteunende diensten te outsourcen voor zover dat dit nog niet gebeurd is. Dat dit tot massaal jobverlies zal leiden bij  alle personeelsgroepen staat als een paal boven water.

De concepten van het kabinet over de toekomst van de zorgberoepen zijn allesbehalve geruststellend. De juridische fundamenten van de gezondheidszorgberoepen, het beruchte KB 78, is in 2015 herdoopt in o.a. de WUG (*) met de bedoeling in de nabije toekomst dit een volledig nieuwe invulling te geven. De WUG klinkt niet enkel akelig maar de concepten zijn van hetzelfde laken een broek.

(*WUG = de gecoördineerde Wet betreffende de Uitoefening van de Gezondheidszorgberoepen)

WELZIJNS- EN GEZONDHEIDSZORG ZOALS IN DE VS? NEEN: DANK U WEL!

Overal in de non-profit gebeurt een beweging van publiek naar privaat en van privaat naar commercieel. Deze afbraak doet de kwaliteit van de dienstverlening dalen en zet de werknemers extra onder druk want alle zorg moet op de markt. We kennen de voorbeelden uit de VS én Nederland. In de VS is degelijke zorg voor een gewone werknemer amper betaalbaar als dit niet in zijn pakket van extralegale voordelen zit. De CEO’s van de private ziekteverzekeringen behoren echter tot de best betaalde én dat wil iets zeggen in het land van Wall Street!

EXTRA INVESTERINGEN IN ZORG! VOORUIT!

Als hulpverleners en zorgverstrekkers kunnen we het heft in eigen handen nemen. Als we de strijd tegen deze besparingen gezamenlijk organiseren, staat ook de uitdaging voor ons om een goed uitgebouwde hulp en zorg af te dwingen. Daarvoor hebben we nood aan een nieuwe witte woede. In het verleden hebben we zo reeds krachtsverhoudingen opgebouwd en verbeteringen afgedwongen. We kunnen ons hier echter niet tot beperken als we zien dat mensen steeds meer welzijns- of gezondheidsproblemen hebben. De oorzaken aanpakken, vraagt meer dan jobs en werkbaar werk. Investeringen in basisdiensten waar mensen beroep kunnen op doen, vraagt het aanspreken van de rijkdom die bij de banken en de multinationals zit!

EEN INTERPROFESSIONEEL ACTIEPLAN DAT DE BESPARINGEN STOPT !

Wat in de brede en zeer diverse sociale sector gebeurt, belangt iedereen aan. We zijn al slachtoffer, en dreigen dat nog verder te worden, van het brutaal besparingsbeleid. Meer dan dat is het de zoveelste aanval op onze levens- en werkomstandigheden. De Witte Woede nieuw leven in blazen, betekent het verzet opbouwen in onze sector, tot we resultaten boeken. Strijd loont!

Zolang deze regeringen en besturen niet gestopt worden in hun besparingspolitiek zal de afbraak verder gaan. Daarom vragen we een goed opbouwend interprofessioneel actieplan dat de besparingen stopt. Verenigd, strijdbaar en solidair tot de geldstroom in de andere richting vloeit. Er is ruim voldoende rijkdom in de samenleving aanwezig om iedereen een kwaliteitsvol  leven laten te leiden. Zolang die rijkdom in de handen ligt van een kleine elite van rijken die ons kapot bespaart, zal een degelijk leven voor iedereen in de verste verte onbereikbaar zijn. Een veralgemeende strijd voor publieke basisdiensten, arbeidsherverdeling en het omvormen van de maatschappij is absoluut nodig voor het welzijn en de gezondheid van iedereen!

POLSSLAG:  WIE ZIJN WE ?

“Polsslag” zag het levenslicht in 2004 tijdens de Witte Woede als een actieblad van en voor strijdbare en kritische vakbondsmilitanten in zowel ACV als ABVV. Dit netwerk ontstond op initiatief van delegees en militanten van de Linkse Socialistische Partij (socialisme.be) en staat open voor elke strijdbare activist in de sector. In 2007 startte de gelijknamige blog.

Als je via facebook op de hoogte wenst te blijven van de handel en wandel in de non/social profit en bijvoorbeeld de discussie over de toekomst van HBO 5 Verpleegkunde en de zorgkundigen of de voorbeeldacties van het sociaal werk in Antwerpen:

“RESPECT voor de werknemers inde ZORG”

“Sociaal Werk ActieNetwerk – SWAN”

“De weerbare verpleeg-en zorgkundige”

Enkele redenen om op 24 november te betogen

artikel geschreven voor De weerbare verpleeg- en zorgkundige

Er zijn héél véél redenen om op 24 november onze stem te laten horen! We snijden hier 7 thema’s aan (niet toevallig een bijbels getal) die een idee geven van “de komende neoliberale armageddon in de zorg” indien we Maggie en de regering hun gang laten gaan.

1. Voor een nieuw sociaal akkoord!

Het zijn niet enkel de brutale besparingen met o.a. de aanval op de ADV-dagen maar er is ook een eisenbundel om tot een nieuw sociaal akkoord te komen in de sector (zowel voor de federale als de Vlaamse sectoren) Het laatste sociaal meerjarenakkoord van betekenis  voor de federale sectoren (ziekenhuizen  en co) was dat van 2005-2010. Het jaar 2005 was dan ook de laatste keer dat de witte woede massaal en intensief van zich liet horen. Het eindigde in een actie- en stakingsbeweging “tot de finish.” Na dit akkoord werden we systematisch afgescheept met mini-akkoordjes met dito inhoud.

De Vlaamse sectoren (gezinszorg, opvoedingsinstellingen, de beschutte en sociale werkplaatsen, …) wisten echter nog een VIA 4  (vierde Vlaams Intersectoraal Akkoord) uit de brand te slepen voor 2011-1015, wat een belangrijke vooruitgang voor de zeer diverse sector betekende.  

Voor de eisenbundels verwijzen we graag naar de websites van de vakbonden in de verschillende sectoren van de social profit.

2. De lage lonen in de zorgsector

Sinds 2002 (!) wordt er gewerkt aan een nieuwe functieclassificatie (IF-IC) én theoretisch loonmodel. Hieruit blijkt een duidelijke loonhandicap in vergelijking met andere sectoren. Een volledige uitvoering van het theoretisch loonmodel zou een meerkost betekenen van meer dan 900 miljoen (!) euro. Om het systeem een ernstige start te geven zou een eerste schijf van 100 miljoen euro nodig zijn. Minister De Block heeft slechts 50 miljoen hiervoor opzijgezet voor 2017. Dit is té weinig om onmiddellijk voor iedereen tot een merkbare verbetering te komen. De premies voor de bijzondere beroepstitels en bekwaamheden zouden geïntegreerd worden in het loon (wat gunstiger is voor o.a. de berekening van het pensioen) Maar voor alle duidelijkheid: we hebben het hier over de federale sectoren. Onze laatste baremieke loonsverhoging (+1%) dateert van … 2001!

3. Té weinig personeel !!!

De personeelsnormen moeten dringend omhoog (zeker in de woonzorgcentra) want de werkdruk is niet langer houdbaar, zeker als er collega’s ziek vallen. Het systeem van mobiele equipes is een goede maatregel maar in de praktijk pakt het soms anders uit. De mobiele equipes worden in heel wat instellingen ingezet om langdurige afwezigheden op te vangen, wat problematisch is bij onverwachte afwezigheden bij ziekte natuurlijk want dan is de mobiele equipe al grotendeels ergens anders ingepland … Dat de mobiele equipes te kort schieten wordt ook bewezen door de ruime inzet van interims (in diverse vormen) en aparte ‘dagcontracten.’ De enige duurzame oplossing is een betekenisvolle verhoging van de personeelsnormen aangezien deze achterhaald en allesbehalve aangepast zijn aan de toegenomen zorgzwaarte.

Te weinig personeel hangt ook samen met de voortschrijdende commercialisering in de zorgsector.

De onstilbare winsthonger van de zorgmultinationals (commerciële woonzorgcentra) geeft aanleiding tot mensonwaardige toestanden, zowel voor de bewoners als het personeel. Om de winsten voor de aandeelhouders te maximaliseren moeten immers de middelen en het personeel tot een absoluut minimum beperkt worden.

4. De toekomstige hervorming (lees: het decimeren) van het ziekenhuislandschap

Een andere reden om op straat te komen, zijn de diepgaande hervormingen in de gezondheidszorg die nu en de komende jaren op de rails zullen gezet worden. Onder druk van de besparingen zullen die hervormingen versneld uitgevoerd worden. Dat laat alvast het ergste vermoeden.

Eén ervan is de verplichte netwerking: de 91 apart werkende ziekenhuizen in ons land zullen zich in maximum 25 netwerken moeten verdelen. Dit zal onvermijdelijk tot sluiting van bedden (4000 volgens De Standaard 12/11/2016) en dus jobverlies leiden, zowel bij de ondersteunende diensten (via outsourcing en het opzetten van gezamenlijke logistieke platformen) als de zorgdiensten. Voor de zorgdiensten zullen waarschijnlijk materniteit en pediatrie het eerst in het vizier komen. Ziekenhuizen zullen onderling moeten overeenkomen wie welke specialiteit gaat aanbieden. Anderzijds wil men zo veel mogelijk zorg (inclusief chemotherapie) via de thuisverpleging organiseren om patiënten zo veel mogelijk uit het ziekenhuis te weren. Wat natuurlijk nog eens een afbouw van het personeelsbestand in de ziekenhuizen betekent. Heel wat “proefprojecten” lopen al. Na een positieve evaluatie zullen zij zeer snel ingevoerd worden.

DRG-financiering

En dan hebben we het nog niet gehad over de toekomstige ziekenhuisfinanciering waarbij men zich hoofdzakelijk wil baseren op DRG’s (diagnostisch gerelateerde groepen) In mensentaal: voor elke patiënt die beantwoordt aan een welomschreven diagnostische groep zal er een vast enveloppe komen, onafhankelijk van “hoeveel keer hij onder de machines wordt gelegd.” Misschien in eerste instantie een goed idee ter bestrijding van de beruchte overconsumptie maar het houdt heel wat gevaren in. Ziekenhuizen zouden kunnen geneigd zijn om enkel te specialiseren in de DRG’s die financieel het interessantst zijn. Voor wie gaat dan “de overschot” zijn? Wat gaat men doen met de prestaties van de artsen? De verschillende bedragen voor de DRG’s zullen doorgaans naar beneden toe ingeschat worden (’t is crisis!) wat de ziekenhuizen terug zal dwingen te besparen en zo komen we in een vicieuze cirkel die in deze tekst verschillende keren aan bod komt.

Een pittig detail: in Duitsland werd na een proefperiode in 2004 de DRG-financiering in de ziekenhuizen definitief ingevoerd. Zwitserland volgde in 2012. VOORAF schafte men echter de personeelsnormen af. De gevolgen waren catastrofaal voor de werkgelegenheid én deed de werkdruk in de sector enorm stijgen. Dit is niet toevallig aangezien de grootste kost van een ziekenhuis het personeel is. Ziekenhuizen splitsten dan ook hun ondersteunende diensten (onderhoud, keuken, logistiek, ...) systematisch af om fors te besparen. Volgens de vakbond Ver.di zijn er momenteel 162.000 werknemers (voornamelijk verpleegkundigen) te weinig in de Duitse ziekenhuizen.

5. Papierwerk neemt hand over hand toe

De administratieve rompslomp neemt jaar na jaar toe (door bijvoorbeeld accreditering en allerhande kwaliteitsnormen die moeten gehaald worden) Dit verhoogt de reeds zware werkdruk en vermindert de tijd dat men effectief kan bezig zijn met de patiënten.

6. Wat met de toekomst van de zorgberoepen?

Het ziet er eveneens naar uit dat men via de vernieuwing van KB 78 (nu “WUG” geheten: de gecoördineerde Wet betreffende de Uitoefening van de Gezondheidszorgberoepen) de zorgberoepen wil overhoop gooien door verschuiving van taken en verantwoordelijkheden en de mogelijke introductie van een nieuwe intermediaire functie, de “health care assistant.” Dit zijn allemaal “concepten” waar nog geen definitieve beslissing over gevallen is.

7. Regionalisering maakt een “complexe soep” van de zorgsector

We zitten nu in een overgangsperiode  waarbij bepaalde federale sectoren overgaan naar de deelstaten (bijvoorbeeld de woonzorgcentra, de specialistische ziekenhuizen) Echter heel wat bevoegdheden zijn en blijven gemengd: kwestie van de zaken gemakkelijk en efficiënt te maken … NOT!

Wat o.a. de loonvorming en de opleidingen betreft, is de regionalisering géén goed idee. De opleidingen voor verpleegkunde aan beide kanten van de taalgrens verschillen ernstig . Dan hebben we het vooral over de “oude A2”: in Vlaanderen HBO 5 op 3 jaar (gegradueerden op niveau 5) en aan de andere kant van de taalgrens gebrevetteerden op niveau 4 op ... 3,5 jaar! En wat met de lonen in de bejaardenzorg  als zij niet langer onder federale bevoegdheid vallen? Zullen zij meestappen in het IF-IC verhaal of niet?

Een ander verhaal is “artikel 107”: de mobiele teams in de psychiatrie. Zij vallen onder Vlaamse bevoegdheid maar doorgaans is het personeel afkomstig van een psychiatrisch ziekenhuis dat afhangt van federaal. Het loonbeleid is hier allesbehalve eenduidig. De afbouw van ziekenhuisbedden in de psychiatrie dat gepaard gaat met artikel 107, zorgt ervoor dat meer en meer psychiatrische patiënten op straat komen te staan en uiteindelijk in de daklozenopvang terechtkomen. En zo zijn er wel nog voorbeelden te geven van de toegenomen complexiteit én hun negatieve gevolgen. Efficiëntie is toch wel wat anders?

8. Vul zelf maar verder aan …

Gezondheidszorg: het eeuwige kind van de rekening?

Enkele cijfers die de maag doen keren …

Bij het aantreden van deze regering werd er voor 2,6 miljard euro aan besparingen in de gezondheidszorg aangekondigd tegen eind 2016. Dit zette meteen de toon … Begin september stelde het ministerie nog dat tegen het eind van de legislatuur dit bedrag zou oplopen tot 3,6 miljard euro. De snelheid en brutaliteit waarmee er echter gehakt wordt, doet ons vermoeden dat dit laatste bedrag achteraf bekeken eerder een onderschatting zal blijken. Het voorlopige eindcijfer wordt nu rond de 3,84 miljard euro geschat. Voor 2017 betekent dit concreet een besparing van 902 miljoen euro. Eén derde van de totale besparingen gebeurt dus op de kap van de sociale zekerheid.

De gezondheidszorg is een belangrijke sector in de economie wat dus ook wil zeggen dat daar veel geld te rapen valt. “De gezondheidsuitgaven vertegenwoordigen vandaag iets meer dan 10% van het bruto binnenlands product (bbp). Daarvan wordt 2% gefinancierd door de mensen zelf, en 8% door de gemeenschap. Op het vlak van uitgaven is het ook een van de belangrijkste sectoren van onze sociale zekerheid, want vandaag gaat bijna 40% van onze sociale uitgaven ernaartoe. Deze sector groeit continu, maar hij groeit vooral sneller dan het bbp. Daarom neemt het aandeel totale gezondheidsuitgaven in het bbp voortdurend toe.” (CM-Informatie 263 , maart 2016)

Maggie De Block probeert zich op te werpen als dé verdediger van de gezondheidszorg maar in realiteit is zij verantwoordelijk voor een explosieve mix in de nabije toekomst. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat Mega Maggie zich continu tegenspreekt. De sneltrein van enerzijds grote besparingen en anderzijds diepgaande hervormingen van de zorgsector zal eerder vroeg dan laat ernstig ontsporen.

Hervormingen

Wat die fundamentele hervormingen betreft, kunnen we kort zijn. Naarmate er meer teksten vrijgegeven worden uit de hoek van de FOD Volksgezondheid, hoe meer er een blauwdruk (letterlijk en figuurlijk) naar boven komt drijven die de marsrichting aangeeft: van een collectieve, Europese, non-profit gezondheidszorg naar een hyper-individualistisch, Amerikaans, for-profit systeem.

We kennen allemaal de liberale mantra van ontvetting van de staat maar wat betreft gezondheidszorg zit de regering al in het spierweefsel te snijden. De liberale logica veronderstelt dat indien men tot op het bot gaat, de gemeenschap de zorg niet langer kan garanderen en dus de commerciële sector als redder des vaderlands wordt onthaald.

Volgens De Block zou de patiënt er niets van voelen: klinkklare onzin!

Hier alvast een beperkt lijstje …  De uitkeringen voor ziekte, arbeidsongevallen of invaliditeit ondergingen een indexsprong (net zoals de lonen) Daartegenover wordt de zorg echter steeds duurder. Het remgeld voor een bezoek aan de specialist wordt verhoogd tot 12 euro. Ook de mensen die in aanmerking komen voor een speciale regeling wegens een te klein inkomen hun bijdrage wordt verhoogd naar 3 euro. 

Een aantal geneesmiddelen, waaronder antibiotica en de beruchte maagzuurremmers, worden duurder voor de patiënt en een aantal zullen zelfs niet langer worden terugbetaald waaronder neussprays met corticoïden. Concreet zou de geneesmiddelenfactuur voor de patiënt met 9% stijgen. De patiënt financieel bestraffen voor de overconsumptie van antibiotica en maagzuurremmers raakt kant noch wal aangezien het de arts is die deze voorschrijft. Volgens de algemeen secretaris van de socialistische mutualiteiten: “In totaal laat de regering de patiënten 62 tot 94 miljoen euro meer uit eigen zak betalen. Maar dit bedrag kan fors oplopen. Het is zeer onzeker of zorgverstrekkers tariefakkoorden willen afsluiten. Het risico is reëel dat ze hun verlies aan inkomsten afschuiven op de patiënt in de vorm van supplementen” (persbericht  17 oktober 2016) Concreet gaat het hier over 300 miljoen euro!

Verder gaat de maximumfactuur de hoogte in. De regering besliste ook om 7 miljoen euro te besparen op de wijkgezondheidscentra en hun aantal te bevriezen. Dit terwijl deze centra gratis en laagdrempelige zorg bieden voor de meest kwetsbare groepen.

Wat met de werknemers in de zorg?

In heel wat instellingen zit het personeel nu al op zijn tandvlees: de minimumbezetting is eerder de regel dan de uitzondering met alle gevolgen van dien voor de dienstverlening en dus de patiënten. De vergrijzing slaat ook toe bij het personeel. De ziekenhuizen moeten volgend jaar 92 miljoen euro besparen, dit terwijl één op de drie ziekenhuizen reeds in de rode cijfers zit. Op wie gaat men dit afwentelen, denk je? Bij de besparingen hoort ook het versneld doorvoeren van de hervormingen in de ziekenhuissector; lees: jobverlies en afbouw bedden.

Ondertussen is het al sinds 2005 geleden dat er nog een betekenisvol meerjarig sociaal akkoord werd afgesloten in de federale sectoren. Sinds 2011 moeten we het stellen met kruimels die van tafel vallen via mini-akkoordjes terwijl de nood aan extra en gemotiveerd personeel hand over hand toeneemt. Eind september kreeg het gemeenschappelijk vakbondsfront op het kabinet van De Block maar één duidelijk antwoord op de eisenbundel van de sector:  het is nu een tijd van besparingen! 

Na de begrotingsopmaak in oktober lekte uit dat de regering wil snijden in het vlaggenschip van de witte woede: de rimpeldagen of ADV-dagen. Er bestaan verschillende formules maar de bekendste kent de werknemer per schijf van 5 jaar een extra dag arbeidsduurvermindering per maand toe op 45, 50 (2 dagen per maand) en 55 (3 dagen per maand). Voor de invoering van deze maatregel zagen de werknemers af van loonopslag in een sector waar de lonen sowieso al niet riant zijn. Dat dit een bom legt onder de sector, is nog vrij voorzichtig geformuleerd. Een facebookmeme die gelanceerd werd vanop een facebookpagina met aanvankelijk amper 40 likes ging meteen viraal. 

De nationale actiedag (betoging en staking) van de gehele sociale sector op 24 november komt dan ook niet geheel uit de lucht vallen.

Een nieuwe facebookpagina ter informatie en mobilisatie van de witte woede

Zeer recent werd een nieuwe facebookpagina gelanceerd ter informatie en mobilisatie van de witte woede: De weerbare verpleeg- en zorgkundige. Met de eerste facebookmeme "Handen af van onze ADV-dagen" werd / wordt meteen een massa publiek bereikt.

Werkgevers vergissen zich: dit is geen “rusthuis-bashing” maar roep om goede zorg

Werkgevers van Zorgnet-Icuro klagen over “rusthuis-bashing” en “negatieve beeldvorming” 

De stroom reacties over problemen in de zorgsector is stilaan indrukwekkend. Mensen klagen hoe hun ouders of grootouders behandeld worden, personeel laakt het gebrek aan middelen. Een  brief van een jonge verpleegkundige legde de vinger op een zere wonde. “Als je je tijd verdeelt over de patiënten, heb je een dikke vijf minuten per persoon. En dat voor het helpen bij de hygiënische zorgen, het aandoen van de nachtkledij en het verplaatsen in bed.”  Er volgde een reactie van enkele koks die klagen dat er in verschillende woonzorgcentra  drie maaltijden per dag voorzien worden voor een prijs van samen amper 3 euro. Onderzoek van de vakbond LBC-NVK gaf aan dat 84% van het personeel vindt dat de werkdruk de voorbije jaren is toegenomen. Bijna 60% zei te weinig tijd te hebben om te luisteren naar de bewoners of om even met hen te praten.

De commercialisering van de sector en het chronische gebrek aan middelen ondermijnt de kwaliteit van de zorg en legt een onhoudbare werkdruk op aan het personeel. Is dit hoe we onze ouders en grootouders wensen te behandelen?

De werkgeversfederatie Zorgnet-Icuro voelde zich genoodzaakt om te reageren. Dit gebeurt niet door de problemen te erkennen, maar met een aanklacht tegen wat het een “reeks ‘rusthuis-bashing’” noemt.  Volgens de werkgevers gaat het om een campagne van “negatieve beeldvorming” en  verdienen “de vele woonzorgcentra en hun medewerkers een dergelijke negatieve douche niet.” Volgens Zorgnet-Icuro is er “veel goodwill en engagement om er met de schaarse middelen iets van te maken. Er zijn zoveel mooie praktijkvoorbeelden. Alleen halen die de media meestal niet, die vooral lijken te zoeken naar wat er niet goed loopt in de samenleving.”

Volgens de belangrijkste werkgeverskoepel in de zorg, Zorgnet-Icuro, is er dus voornamelijk een probleem van perceptie bij verslaggeving over de bejaardenzorg. Je hoeft heus geen vakbondsmilitant in de zorg te zijn om te weten dat er heel wat andere zaken gaande zijn dan enkel een foute perceptie vanwege de media. De publieke opinie kan duidelijk het verschil maken tussen de dagdagelijkse inzet van het personeel en het gebrek aan middelen en “allesbehalve ideale omstandigheden” waarin ze moeten werken. In tegenstelling tot wat Zorgnet-Icuro beweert, voelt het personeel in de bejaardenzorg zich niet aangevallen door de krantenartikels maar voelt zich eerder “erkend” : eindelijk eens iets in het nieuws van wat wij dagelijks meemaken!

Er is nood aan een campagne van zowel personeel als bewoners en hun familieleden om meer middelen te eisen en een zorgsector die niet op de winst gericht is, maar op het aanbieden van kwaliteitsvolle zorg. Dit vereist voldoende personeel en lagere kosten voor een verblijf in een rusthuis. De afgelopen vijf jaar nam de prijs met 20% toe. Een gemiddelde basisprijs loop al snel op tot 1.600 euro per maand, een gemiddeld pensioen bedraagt 1.250 euro. Wordt een rusthuisverblijf enkel iets voor de “happy few”? Ook moet de privé uit deze sector gehaald worden: zorg is te belangrijk om er winst op te laten maken. Meer publieke investeringen in personeel en infrastructuur is nodig. “Meer van ons is beter voor iedereen,” zegt de slogan van deze actieblog.

Stop de commercialisering, stop de besparingen: samen voor meer publieke middelen in kwaliteitsvolle zorg. De middelen zijn er: kijk maar hoe de regering momenteel bezig is met het organiseren van een nieuw en zoveelste miljardencadeau aan de werkgevers in de vorm van een tweede taxshift, of naar de vele miljarden die naar belastingparadijzen worden doorgesluisd …

Pamflet voor betoging Vlaamse sectoren op 10 juni

pamflet in PDF

SAMEN IN STRIJD VOOR EEN UITGEBOUWDE HULP EN ZORG !

STOP DE BESPARINGSPOLITIEK OP ZORGBEHOEVENDE EN ZORGVERSTREKKER!

WACHTRIJEN  WORDEN EEN INDIVIDUEEL PROBLEEM VAN DE ZORGBEHOEVENDE

Het tekort aan middelen in de gehandicaptenzorg in Vlaanderen is algemeen bekend. Door de lange wachtlijsten krijgt bijna 1 op de 3 van de mensen met een beperking niet de zorg die ze nodig heeft. De Vlaamse Overheid kiest ervoor dit “aan te pakken” door zwaar in te zetten op de vermaatschappelijking van de zorg. Zorgbehoevenden zullen verplicht worden om mee te stappen in een ondersteuningsplan dat er op gericht is om zo veel mogelijk van de zorgen door hun eigen netwerk (familie en vrienden) en reguliere diensten (thuisverpleging, familie-en poetshulp en welzijnsdiensten) te organiseren. Pas als er dan nog een ondersteuningsnood overblijft, zal men via een erkenning door het Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap (VAPH) beroep kunnen doen op de niet rechtstreeks toegankelijke gespecialiseerde zorg. 

Daarbij kiest men voor een tweetrapssysteem. Iedereen met een erkende handicap én een aantoonbare ondersteuningsnood zou een basisondersteuningsbudget (BOB) krijgen van slechts 300 euro. Hiermee kan men zorg inkopen bij reguliere diensten en de rechtstreeks toegankelijke zorg. Aan de hand van het verplichte ondersteuningsplan gaat men dan na of er nog noden zijn. Wanneer dit het geval is kan men een persoonsvolgend budget (PVB) krijgen. Dit bedrag wordt niet bepaald door de reële zorgnood, maar door de nood die nog overblijft na aftrek van de inzet van het persoonlijk netwerk en wat men kan inschakelen via het BOB. Hiermee verengt men de toegang tot de gespecialiseerde (dure) zorg en laat men het nu al erg zwaar belaste netwerk gratis inspringen.

WIE HULP VRAAGT, WORDT KOOPWAAR.

De hervorming deelt de sector op in vergunde en niet-vergunde zorg die met elkaar moeten concurreren op de zorgmarkt. In de vergunde zorg, die door de hervorming minder subsidies zal krijgen, zullen kwaliteitsnormen en personeelsvoorwaarden nog door de overheid bewaakt kunnen worden. De niet-vergunde zorg kan zowel qua prijs, kwaliteitsnormen als personeelsvoorwaarden onder die kwaliteitsnormen gaan. In een situatie waar de BOB en PVB niet zullen volstaan om alle nodige zorg in te kopen, zal al snel de goedkopere, niet vergunde, zorg de bovenhand halen. Het gevaar voor een neerwaartse spiraal binnen de zorgsector wordt zo reëel.

Een gelijkaardige tendens zien we in de Antwerpse sociale sector waar men recent besliste om een aantal daklozenprojecten op de markt te gooien. Verschillende spelers, ook commerciële, zullen met elkaar concurreren om de projecten binnen te halen. Ook hier dreigt, in navolging van Nederland waar reeds een groot deel van de sociale sector vermarkt werd, een daling van kwaliteit van de hulpverlening en van de arbeidsvoorwaarden. Op 30/05 werd een eerste succesvolle waarschuwingsactie georganiseerd door het Sociaal Werk Actie Netwerk. SWAN kondigde reeds nieuwe acties aan en oriënteert zich daarvoor op het actieplan van de vakbonden.

HULP VERLENEN TEN KOSTE VAN DE EIGEN GEZONDHEID

Minister Muyters heeft midden mei eenzijdig beslist om de Vlaamse premie voor de landingsbaan (tijdskrediet) af te schaffen voor niet-hulpverlenend personeel. Administratieve bedienden, onthaalmedewerkers aan de balie, logistiek personeel, ICT, … zullen bij het uitbollen na een lange carrière in de zorgsector veel inkomen verliezen, of ze moeten blijven werken tot de verhoogde pensioenleeftijd. Dit in een sector waar alle werknemers geconfronteerd werden met een verhoogde werkdruk. Vandeurzen beknibbelde afgelopen jaar nog op de portefeuilles, waardoor voor vele werknemers het water aan de lippen staat. Ook voor niet-hulpverlenend personeel die binnen beperkte uren meer werk moeten verzetten.

De tax shift zou in de zorgsector extra jobs opleveren. Dat is echter een vergiftigd geschenk: door de lasten te verlagen wordt in de sociale zekerheid beknibbeld. Het uitgestelde loon van werknemers vermindert op deze wijze. De extra man- en vrouwkracht komt bovendien niet tegemoet aan de noden van de sector: de vragen stijgen, ze worden steeds complexer en ze vragen meer registratie. Het nieuwe VIA akkoord dat vanaf september onderhandeld wordt, kan een aantal directe verbeteringen brengen: bijkomende jobs, portefeuilles gekoppeld aan anciënniteit, de toenemende registratie compenseren, verbeteringen in het statuut van zorgverstrekker, … Deze eisen zijn echter geen garantie. 5 jaar geleden kwam er een 13^e maand bij, slechts door opbouwende acties. Strijd loont! Vanaf september zal dit nog meer nodig zijn dan 5 jaar geleden! 

Het overleg in de sector kent zijn grenzen: Muyters beslist eenzijdig om de premie voor de landingsbaan te beperken, Vandeurzen bespaart op personeel, de werkgeversorganisaties gaan mee in commercialisering, … Slechts door ons te organiseren en collectief strijd te voeren, zullen we besparingen stoppen en vooruitgang realiseren!

ALS HET REGENT IN DE VLAAMSE SECTOREN, DRUPPELT HET IN DE FEDERALE SECTOREN … ?

In het kader van de besprekingen over de uit te voeren besparingen in het RIZIV, zou in een voorstel dat momenteel op tafel ligt sprake zijn van besparingen op personeel van de gezondheidszorg in een aantal federale sectoren. In 2005 was in het kader van het sociaal meerjarenakkoord een eindeloopbaanmaatregel verkregen die, in verschillende fases (45 jaar, 50 jaar en 55 jaar) de werklast diende te verlichten van het personeel.

Concreet zou het voorstel dat de Minister van Volksgezondheid vandaag overweegt, inhouden dat de leeftijd van 45 jaar wordt verhoogd naar 46 jaar om 2 uur per week vrijstelling of een gelijkwaardige premie van 5,26 % berekend op het voltijds loon te kunnen genieten. Dit is onaanvaardbaar aangezien hiermee terug de spiraal van moeilijke werkomstandigheden op gang komt. Integendeel, door de langere loopbanen, zou er een bijkomende trap in de arbeidsduurvermindering moeten voorzien worden op 60 jaar.

SAMEN IN  VERZET TEGEN DE BESPARINGSPOLITIEK VAN VLAAMSE EN FEDERALE REGERING!

Op alle beleidsniveaus worden er harde besparingen doorgevoerd. De afschaffing van de 38-uren week en het invoeren van onbeperkte interimarbeid zijn maar een greep uit de recentste maatregelen. De rechtse regering krijgt haar beleid niet meer verkocht. Het ongenoegen over deze politiek ligt aan de basis van een stakingsgolf die over het land trekt.

Wie denkt dat deze regering op haar maatregelen terug zal komen, is naïef of van kwade wil. Deze regering kent een unieke samenstelling, daarvan geen gebruik maken om “het DNA van België te wijzigen” zoals Michel zei, is geen optie. Enkel door deze regering ten val te brengen, kunnen we haar maatregelen stoppen. Dit moet de inzet van het huidige actieplan zijn.

Dat zal enkel lukken wanneer het actieplan breed gesteund wordt. De eerste betoging was met 80.000 aanwezigen geslaagd. We moeten onze collega’s die nog niet mee zijn, overtuigen. Organiseer personeelsvergaderingen op het werk of vraag het aan een vakbondsafgevaardigde. Geef er toelichting, maar leg ook het actieplan voor zodat het gedragen wordt door een collectieve beslissing. Denk na over hoe je een piket zal organiseren en werk specifieke eisen uit voor een werking van het bedrijf en de sector in het belang van heel de gemeenschap in plaats van de winst. Zo moet zorg terug volledig in publieke handen komen en dit onder controle van zorggebruikers en personeel om de kwaliteit van de zorg en dus ook van de arbeidsvoorwaarden te garanderen.

“Polsslag” zag het levenslicht in 2004 tijdens de Witte Woede als een actieblad van en voor strijdbare en kritische vakbondsmilitanten in zowel ACV als ABVV. Dit netwerk ontstond op initiatief van vakbondsafgevaardigden en militanten van de Linkse Socialistische Partij (LSP / socialisme.be) maar staat open voor elke strijdbare activist in de sector.

In 2007 startte de gelijknamige blog. Op facebook zijn we te vinden onder de naam “RESPECT voor de werknemers in de ZORG.” Als je regelmatig op de hoogte wenst gebracht te worden van de handel en wandel in de non/social profit en bijvoorbeeld ook de leerrijke ervaringen van de witte woede in het buitenland wil volgen: aarzel dan niet om lid te worden van deze facebookgroep.

Weg met TINA ! There Is No Alternative ?

De regering zegt dat er geen alternatief is op haar besparingsprogramma. Dat is er wel: een samenleving gebaseerd op solidariteit. Dat verkrijgen, vereist een kordaat politiek initiatief dat open staat voor nieuwe sociale bewegingen, de PVDA en andere krachten van radicaal links, ook LSP. Wij zijn ervan overtuigd dat dergelijk initiatief een verpletterend enthousiasme kan opwekken. Wil je daarop niet wachten, maar helpen bouwen aan een solidaire, echt democratische en socialistische maatschappij, niet alleen in woorden of ergens in een verre toekomst, maar vanaf vandaag? Neem dan contact op met LSP.