Het onderstaand artikel kregen we in onze mailbox en gaf ons het idee om een nieuwe rubriek op de blog te starten: ‘getuigenis vanop de werkvloer’ Het artikel is afkomstig van een verpleegster werkzaam in een RVT in het Antwerpse.Nieuws vanop de werkvloer:
Ervaringen van een verpleegkundige werkzaam in een RVT
Er is al veel gezegd en gesproken over besparingen in de gezondheidszorg, commercialisering van bepaalde sectoren, tekorten aan personeel, etc… Hoe vertaalt zich dit nu concreet op de werkvloer…?
Ik volgde een opleiding als A1-verpleegkundige via de VDAB en studeerde af in juni 2006. Sindsdien ben ik werkzaam als verpleegkundige in een rust- en verzorgingstehuis in het Antwerpse, meer bepaald op een afdeling voor ouderen met Alzheimer- en andere vormen van dementie.
De kloof tussen wat je aangeleerd wordt op de schoolbanken en de realiteit is immens.
Vanaf het begin van mijn loopbaan in de RVT, werd het me zeer duidelijk dat de hoge werkdruk, een tekort aan middelen door verregaande besparingen en een hoog verloop van collega-verpleegkundigen structurele problemen vormden.
Wantoestanden blijven daardoor niet uit en vaak kan er geen voldoende kwalitatief hoogstaande zorg geboden worden aan de bewoners, wat zeer frustrerend is en vaak leidt tot een burn-out effect bij verpleegkundigen en verzorgenden.
Als verpleegkundige spring ik vaak mee in bij de dagdagelijkse verzorging, door gebrek aan verzorgend personeel. Hierdoor komen mijn verpleegkundige taken vaak in het gedrang en moet alles snel afgewerkt worden, waardoor er vaak spijtig genoeg geen tijd meer overblijft om nog een persoonlijk contact aan te gaan met de bewoners. Enkel de hoogstnodige zorgen kunnen gegeven worden, waardoor het vaak voorkomt dat er niet voldoende aandacht kan zijn voor emotionele, sociale en andere noden van de bewoners. Het beeld van rusthuisbewoners die vaak , zonder genoeg aandacht te krijgen, urenlang alleen doorbrengen, klopt spijtig genoeg in de meeste gevallen.
Dit komt zeker niet voort uit onwil van het personeel, maar wel vanuit pure onmacht, personeelstekort en tijdsgebrek.
Vaak wordt geopperd dat ons land het beste systeem van gezondheidszorg heeft ter wereld, maar de huidige afkalving daarvan blijft niet uit, er is een steeds grotere tendens naar privatisering en commercialisering van RVT`s, ziekenhuizen, etc…Door de vergrijzende samenleving zijn de wachtlijsten van de meeste RVT`s immens en de bewonersbezetting maximaal.
Deze tendens wordt echter niet vertaald in meer personeel, integendeel, er is steeds minder personeel voor een steeds grotere werklading. Ziekteverzuim blijft niet uit, waardoor de personeelsleden die niet ziek zijn, systematisch overuren moeten draaien. Een vicieuze cirkel… Niet te verwonderen dat veel RVT`s vaak openstaande vacatures hebben die grotendeels niet ingevuld raken. Dus zelfs als de overheid meer arbeidskrachten wil aantrekken en vrijmaken in de toekomst voor deze sector, zullen er niet veel gegadigden zijn.
Wantoestanden blijven, zoals ik eerder vermeldde, niet uit. Ik ben de enige verpleegkundige op mijn afdeling, dus als ik er niet ben en er ook op de andere afdelingen geen verpleegkundigen aanwezig zijn (wat vaak voorkomt), moet het verzorgend personeel soms verpleegkundige taken zoals wondzorg, etc overnemen. Dit is absurd en het is echt dweilen met de kraan open. Aangezien deze zorg op die momenten vaak niet volledig correct kan uitgevoerd worden, omdat deze verzorgenden niet opgeleid zijn voor deze specifieke handelingen (geen rekening houden met principes van de steriliteit,…etc) heeft dit vaak een negatief effect op de kwaliteit van de zorg en de toestand van de bewoner…
Er wordt door de RVT waar ik werk niet voldoende steriel materiaal aangekocht, waardoor handelingen zoals wondzorg, sonderen, vaak in ongunstige omstandigheden moeten uitgevoerd worden, soms met infectie tot gevolg.
Toiletrondes moeten soms uitgesteld worden bij gebrek aan personeel en mensen moeten in sneltreintempo worden gewassen, eten gegeven, etc…
Op incontinentie- (pampers,…) en ander verzorgingsmateriaal moet bespaard worden, er kunnen vaak geen geschikte matrassen of bedden aangekocht worden (wat dan weer een verhoogd aantal doorligwonden tot gevolg heeft),…
Ik zou nog veel kunnen vertellen, maar denk dat het beeld wel duidelijk is en dat de situatie zowel voor bewoners als personeel ondraaglijk en soms zelfs regelrecht gevaarlijk wordt. Hier moet verandering in komen, desnoods door harde strijd! De verloning van verzorgend en verplegend personeel staat totaal niet in verhouding met hun werklast/druk en is bitter laag. De inzet en het idealisme van het personeel is vaak nog hoog, maar hoe lang zal dit blijven duren? België is zeker niet meer het land van melk en honing op vlak van gezondheidszorg en er moet dringend aan de alarmbel getrokken worden!
Bij dit besluit van onze Antwerpse collega kan de redactie zich voluit aansluiten!
