woensdag 19 december 2007

Collectief ontslag in ziekenhuis St-Etienne in Sint-Joost-ten-Node

In een vorig artikel, Een “Sabena-bis” in de ziekenhuissector in BHV op komst?Concurrentie wordt moordend, op deze blogspot voorspelden we dat er tal van reorganisaties zouden volgen de komende 5 jaar in de ziekenhuissector in de regio Brussel-Halle-Vilvoorde en gaven we ook meteen de verklaring. Voor St-Etienne is het al zo ver. Op HLN.be konden we volgend bericht lezen:

De directie van het ziekenhuis St-Etienne in Sint-Joost-ten-Node heeft op een bijzondere ondernemingsraad het voornemen tot collectief ontslag aangekondigd in het kader van een herstructurering. Dat heeft Johan Foblets, secretaris van LBC-NVK Brussel, gemeld.

Volgens Foblets slaat de ontslagprocedure op zowat 50 van de 370 personeelsleden van het ziekenhuis, met name 20 arbeiders en een 30-tal bedienden. De operatie past volgens Foblets in de 'opslorping' door het nabij gelegen Sint-Jan ziekenhuis. De vakbonden hebben een stakingsaanzegging ingediend voor vrijdag 21 december.

De volgende dagen worden de geneesheren, de diensthoofden en het kaderpersoneel door de directie ingelicht. Vrijdag 21 december zal de directie haar plannen toelichten op een algemene personeelsvergadering, aldus nog de bonden. Zij kondigen aan alles in het werk te zullen stellen om de werkgelegenheid te verdedigen.

belga 18/12/07

Meer info vind je ook op de website van de LBC: wittewoede.be
artikel 1 en het vervolgartikel

zondag 16 december 2007

Video ABVV van betoging 15 december voor koopkracht en solidariteit.

Het ABVV maakte een korte video van de betoging: klik hier

Fotoreportages en interviews kan je vinden op Indymedia.be

Een fotoreportage op de Aalsterse CAP-website vind je hier

Een kort verslag op socialisme.be kan je lezen hier

donderdag 13 december 2007

Cartoon: Hervormingen in de Belgische gezondheidszorg?

Vertaling: "Vergeet niet muntstukken aan te vullen voor je baxter, opa!"

dinsdag 11 december 2007

Janssen Pharmaceutica voor de rechter in de Verenigde Staten

In onze mailbox kregen we een bericht van Netwerk Psychiatrie & Samenleving (http://psychiatrie.blogse.nl ) binnen. We publiceren een bewerkte versie van dit bericht als artikel.

De Amerikaanse staat Arkansas heeft een proces ingespannen tegen Janssen Pharmaceutica omwille van de schade veroorzaakt aan de gezondheid van haar burgers door het anti-schizofreniemedicijn Risperdal (ook goed gekend in België) op basis van frauduleuze medische informatie en bedrieglijke marketing. De totale schadeclaim voor de "citizens of Arkansas" bedraagt ongeveer 40 MILJOEN DOLLAR.

Risperdal is ook één van de twee medicijnen van Janssen waarvan het patent binnenkort verstrijkt en die als één van de redenen werd vernoemd voor de afvloeiingen in het bedrijf in Beerse. Een ongeveer identieke klacht zou ook aangespannen zijn tegen Janssen in de Staat Massachuchetts.

Er lopen momenteel in 15 Amerikaanse Staten gerechtelijke onderzoeken tegen de marketingpraktijken van antipsychoticaproducenten, waarvan Janssen er één is.
Hieronder volgt de lijst:

* 9 Staten hebben Eli Lilly gedagvaard voor Zyprexa: Alaska, Louisiana, Mississippi, Montana, New Mexico, Pennsylvania, South Carolina, Utah and West Virginia.
* 4 Staten dagvaarden Janssen Pharmaceutica voor Risperdal: Louisiana, South Carolina, Texas and Pennsylvana
* 2 Staten hebben Astra Zeneca gedagvaard voor Seroquel: Pennsylvania, South Carolina.

Deze drie medicijnen worden in België onder dezelfde merknaam ook courant gebruikt in de ambulante en residentiële psychiatrie en huisartsengeneeskunde.

Voor een inkijk in de rechtszaken zie:http://www.psychsearch.net/lawsuits.html

Vermoedelijk zullen dit soort processen en onderzoeken binnen 1 à 2 jaar overwaaien naar Europa. Hier wordt de waarde van de nieuwste antipsychotica zoals Risperdal vooral voorgesteld als middel om de opnameduur van schizofrenen en aanverwanten te reduceren, maar worden de nevenwerkingen zedig geminimaliseerd.

Eli Lilly had verleden jaar (eind november) ook al een schandaal toen bleek dat de research-onderzoeken over Zyprexa (ook in België enorm populair) reeds lieten zien dat Eli Lilly wist dat Zyprexa diabetes met mogelijke dodelijke afloop kon veroorzaken, maar een groot deel van dit onderzoek niet doorgaf aan de Food & Drug Adminstration bij de registratie en commercialisatie van het geneesmiddel eind de jaren 1990.

maandag 3 december 2007

cartoon: op de puinhopen van oranje-blauw...

cartoon door Ronny Barracuda

vrijdag 30 november 2007

Pamflet gemeenschappelijk vakbondsfront voor betoging van 15 december


klik op de afbeeldingen voor een grotere versie

donderdag 29 november 2007

Bericht van de syndicale delegaties van Total en Degussa

Vrienden van de sociale zekerheid,

We zijn blij dat er eindelijk een actie, in gezamenlijk vakbondsfront, komt op 15 december! Maar laat het duidelijk zijn dat één dag actie onze sociale zekerheid niet zal redden. Er zal meer nodig zijn om het rechtse programma te counteren van de komende regering. Gelukkig wordt het stilaan voor iedereen duidelijk dat de splitsing van de sociale zekerheid WEL op de agenda staat. We kunnen met zijn allen enkel hopen dat die eis zal verdwijnen maar dat wil niet zeggen dat het gevaar dan geweken is ! Het wil wel zeggen dat we strijd zullen moeten blijven voeren om de sociale zekerheid te behouden en nog veel belangrijker, ze proberen te versterken. Die sociale zekerheid is er voor ieder van ons, beste vrienden. Samen staan we sterk en samen moeten we de strijd blijven voeren. Dus laat 15 december een BEGIN zijn, een start ter verdediging van onze sociale verworvenheden en meer solidariteit!

Zijn mensen trouwens nog mee met de communautaire spelletjes op hoog niveau? En dit terwijl de gewone burger in dit land het steeds meer in de portemonnee begint te voelen. Wij willen toch benadrukken dat er al wel allerhande patronale lastenverlagingen op de agenda staan en een hoop van die verlagingen vinden hun weerslag in de sociale zekerheid. Daarover is er dan weer geen onenigheid onder de onderhandelaars. Wel datgene dat werkgevers nu, en in de toekomst, minder zullen moeten betalen aan sociale zekerheid zullen werknemers moeten ophoesten !

Meer flexibiliteit, langer werken voor minder geld, afschaffen brugpensioenen en verhogen van de pensioenleeftijd zijn maar enkele eisen die dit duidelijk maken.

Daarom willen wij toch nog eens extra oproepen om ook actief mee te werken aan de petitie van red de solidariteit en de actieweek die vanaf nu zaterdag 1 December zal plaatsvinden. Voor de mensen uit Antwerpen zijn er acties gepland op :

* Zaterdag 1 December : 10u00 aan de Wapper
* Woensdag 5 December : 19u00 aan de Wapper
* Donderdag 6 December : 19u00 aan de Wapper
* Vrijdag 7 December : 19u00 aan de Wapper
* Zaterdag 8 December : 10u00 aan de Wapper

Alle info kan je terugvinden op de website : www.bloggen.be/netwerk

Hopelijk tot dan !

Syndicale delegaties Total en Degussa

woensdag 28 november 2007

Vers van de pers: nationale betoging gemeenschappelijk vakbondsfront op zaterdag 15 december

In afwachting van de officiële affiche hebben we snel één in elkaar gebokst als aankondiging voor op onze diverse websites. Uiteraard roepen we met Polsslag, CAP, LSP, ... , op om hier massaal aan deel te nemen. De diverse initiatieven zoals die van de syndicale delegaties van Total en Degussa, de petitie 'Red de solidariteit', ... , beginnen hun vruchten af te werpen: de nationale leiding van de 3 vakbonden nemen een initiatief tot massamobilisatie.

donderdag 22 november 2007

Korte maar krachtige reactie van een collega op het artikel over de Finse Witte Woede

Volgend bericht van een collega kregen we in onze mailbox (polsslagnonprofit@gmail.com) ... kort maar 'to the point'! Wie wil reageren op artikels kan dit altijd doen: anonimiteit en discretie gewaarborgd!

Kameraad, ik ben als verplegende werkzaam in een psychiatrisch ziekenhuis. Ik kan maar niet begrijpen dat men in de non-profit sector de sociale wetgeving reeds jarenlang kan negeren. Overuren worden niet uitbetaald, in het beste geval kan men de overuren recupereren. De verloning voor onregelmatige prestaties is al even belachelijk. Extra-prestaties belasten ons sociaal leven, de F. Nightingales zijn gelukkig een uitstervend ras. In combinatie met directies die alleen maar uitblinken in een anti-sociaal klimaat voor hun werknemers, wordt het beroep nog minder aantrekkelijk. Niet respecteren v/d normen qua personeelsbezetting of laattijdige(geen) vervanging van zieke collega's leggen nog een extra druk. Laat Finland voor ons een voorbeeld zijn, kameraden.

Naschrift redactie:

Daar kunnen we ons volmondig bij aansluiten. Het zal alvast geen slecht idee zijn om na de sociale verkiezingen de discussie op te starten binnen de verschillende non-profitvakbonden over hoe we de acties voor het volgend federaal akkoord in 2010 kunnen voeren en welke eisen we centraal willen stellen.

De impact van stakingsacties in onze sector is zoals in Finland eerder beperkt wegens de massale opvorderingen die in vele gevallen het pervers effect hebben dat er tijdens een staking meer personeel aanwezig is dan normaal aangezien er dan extra toezicht is.

Betogingen hebben hun nut om onze eisen kenbaar te maken aan het bredere publiek en als mobiliserende factor om zoveel mogelijk collega's te proberen betrekken bij de acties (wat niet altijd even evident is, maar niet onmogelijk) Echter als drukkingsmiddel op de regering en de werkgevers lijkt dit toch al veel minder: in Brussel gaan er dagelijks verschillende betogingen door...

Het zou al een grote stap vooruit zijn als de vakbondsleidingen in gemeenschappelijk front in het begin van de beweging een duidelijk actieplan (dat voldoende bediscussieerd is door de basis) naar voorschuift waarin alle concrete acties en data al vastgelegd worden en die de beweging geleidelijk opbouwen naar een 'echt ultimatum'. Dit zou er voor zorgen dat we de acties degelijk kunnen voorbereiden en dat we geen anderhalfjaar op straat moeten komen maar dat de zaken sneller afgehandeld worden. Als men in actie gaat, moet men de mensen een duidelijk perspectief stellen.

Over wat dan een 'echt ultimatum' is, kunnen de breinen nog rijpen. De lage syndicalisatiegraad in de Belgische Non-Profit is eerder een obstakel voor 'harde collectieve actie op een vingerknip'... dus daar zal rekening moeten mee gehouden worden. Een ander element zal echter aan kracht inboeten: de zogezegde 'zelfde belangen' van de werknemers en de werkgevers (die zoveel mogelijk subsidies willen losweken om meer geld in hun zakken te kunnen steken). De toenemende onderlinge concurrentie tussen de ziekenhuizen door o.a. een voortsluipende commercialisering zal zich ook meer en meer op de werkvloer laten voelen door een repressiever personeelsbeleid. In de commerciële rusthuizen kan men daar al een aardig voorproefje van nemen!

Genoeg stof tot nadenken en discussie...

Sicko in België: 9% stelt medische zorgen uit wegens geldgebrek.

artikel overgenomen van internationaalverzet.be

Tot wat leidt de groeiende commercialisering van de gezondheidszorg en de aanvallen op onze koopkracht? Bij ruim 9% van de bevolking leidt het tot een uitstel van medische zorgen omdat deze onbetaalbaar waren. Dat cijfer komt uit een grootschalige enquête van verzekeraar DKV en Roularta bij 7674 mensen. Tegelijk kondigde de regering echter aan dat er zal bespaard worden op de gezondheidszorg om zo 10 miljard Euro te vinden die nodig is om de begroting in evenwicht te houden (en 3 miljard Euro aan cadeaus te kunnen geven aan het patronaat). Blijkbaar wil men er alles aan doen opdat bij een volgende enquête meer dan 10% zou verklaren dat medische zorgen worden uitgesteld omdat het onbetaalbaar is! Sicko is ook hier een realiteit...

Uit de enquête blijkt ook dat 30% vindt dat patiënten meer zouden moeten betalen naargelang hun inkomen. 48% verklaart dat het stimuleren van meer private verzekeringen een oplossing zou zijn. Dat zijn echter valse oplossingen die enkel de kloof tussen rijk en arm zou versterken. Wie arm is kan zich geen extra private verzekering permitteren.

Positief punt: een meerderheid verzet zich tegen een splitsing van de gezondheidszorg. Terecht: een dergelijke splitsing zou enkel gebruikt worden om in de verschillende regio's op een verschillend ritme te besparen. Er is nood aan eengemaakt verzet tegen alle aanvallen op de gezondheidszorg en voor betaalbare gezondheidszorg toegankelijk voor iedereen in het kader van een nationale gezondheidsdienst.

dinsdag 20 november 2007

Finland: verpleegkundigen behalen indrukwekkende overwinning door keiharde opstelling: tot 28% loonsverhoging!

TEHY, de grootste Finse vakbond van gezondheids- en welzijnswerkers, heeft zijn slag thuis gehaald in de aanslepende loononderhandelingen. Tijdens het conflict was de uitdrukking “hard tegen onzacht” op zijn plaats.

Vorige week gingen er al veel lokale betogingen, stakingen en walk-outs door als voorbereiding op de hardere actie. Beide ‘kampen’ waren voorzien op een historisch conflict maar op de valreep, nét voor het aflopen van het fors ultimatum vanwege TEHY, werd er een akkoord bereikt. Op maat van het dreigende conflict werd vorige vrijdag nog snel-snel een noodwet gestemd in het parlement dat het moest mogelijk maken om verpleegkundigen die hun ontslag ingediend hadden alsnog op te vorderen.

TEHY eiste een loonsverhoging van 24% terwijl de werkgevers (de 416 gemeenten en 200 gezamenlijke gemeentelijke autoriteiten) aanvankelijk maar met 12% over de brug kwamen. Een andere kleinere vakbond in de sector; SuPer genaamd, tekende dit akkoord maar TEHY zette zijn eis door.

Een gans campagneplan werd uitgedokterd en hierbij werd een zeer onorthodoxe piste bewandeld: de dreiging met massaal collectief ontslag… door de werknemers. (lees dit vorig artikel) Vanaf maandagavond zouden 12.800 verpleegkundigen (25% van het totaal) hun ontslag indienen. In de weken erna zouden er nog eens 3600 verpleegkundigen volgen.

Tegen zondagavond had de politie maar 60% van de opgevorderden hun opvorderingbrief kunnen overhandigen. De klok tikte ondertussen verder maar tegen zondag laat werd er tenslotte een princiepsakkoord bereikt tussen de onderhandelaars. Maandagmorgen gaven de algmene raad van TEHY en de commissie voor werkgevers van de lokale autoriteiten beiden hun fiat aan het akkoord.

Het bereikte akkoord loopt tot 2011 en houdt o.a. een loonsverhoging tussen de 22 en 28 %, gespreid over 4 jaar met in het eerste jaar een verhoging met 10%. In de praktijk zal de loonsverhoging op maandbasis tussen 350 en 650 Euro liggen, afhankelijk van de kwalificatie. Ook wordt er een éénmalige kerstbonus van rond de 270 Euro in december uitbetaald. Daarnaast werd er een apart protocol opgesteld om de massa-ontslagen ongedaan te maken; de werknemers worden verwacht zich ten laatste tegen woensdag op de werkvloer aan te bieden.

Deze overwinning bewijst dat werknemers hun terechte eisen kunnen afdwingen als men over een degelijke vakbondsleiding beschikt die niet voor het minste terugdeinst en een degelijk georganiseerd actieplan naar voor schuift en uitvoert. Het wordt misschien tijd dat de Belgische Witte Woede haar strategie ook eens herevalueert…tegen 2010 moet er immers terug een federaal akkoord afgesloten worden.

zondag 18 november 2007

Finland: historische (surrealistische?) aanval op het stakingsrecht door rechtse regering…

TEHY (vakbond verpleegkundigen) dreigt met fors antwoord op onwil werkgevers vanaf maandag 19 november.

De vakbond TEHY van de Finse verpleegkundigen volgt al enkele weken een ramkoers in de onderhandelingen met de werkgevers. Nu maandag 19 november loopt een zeer drastisch ultimatum af: ongeveer 12.800 verpleegkundigen en gezondheidswerkers zullen dan collectief hun ontslag indienen als de onderhandelingen niets opgeleverd hebben. Vorige week vonden al verschillende betogingen, werkonderbrekingen en walk-outs plaats.
De voorzitter van de vakbond TEHY heeft bevestigd dat elk vakbondslid dat zijn ontslag indient beroep zal kunnen doen op stakingsgeld (60 Euro per dag) en dat de stakingskas van de vakbond groot genoeg is om de actie ruime tijd uit te zweten: “d e duur van het conflict zal niet bepaald worden doordat het geld opraakt.” Een bijkomende 3600 vakbondsleden hebben beloofd later dit jaar ook hun ontslag in te dienen indien de onderhandelingen tot niets leiden. TEHY plant de collectieve ontslagen in golven: op 19 november, 27 november en nog een groep op 3 december. Begin oktober kondigde de vakbond al een verbod op overuren en shiftwissels af. TEHY legt ook een tijdelijk embargo aan rond sollicitaties voor vacatures van gekwalificeerd verpleegkundig personeel.

Met de in zeven haasten gestemde uitbreiding van de opvorderingwet bij staking probeert de regering het nieuw radicaal actiemiddel van de vakbond te ondermijnen: het massaal indienen van collectief ontslag door ... de werknemers.

Elke individuele verpleegkundige moet onafhankelijk beslissen of hij/zij zich aansluit bij de ontslagcampagne. Diegenen die formeel hun ontslag indienen zouden vanzelfsprekend niet over dezelfde garanties beschikken betreffende jobveiligheid als werknemers die deelnemen aan een ‘reguliere staking’. Echter volgens TEHY zal het acute tekort aan verpleegkundigen dienst doen als veiligheidsmaatregel. De vakbond benadrukt dat geen enkele deelnemer aan de ontslagcampagne terug aan het werk zal gaan zolang niet iedereen terug is aangenomen. De grote meerderheid van de vakbondsleden betrokken bij de actie, werken in publieke ziekenhuizen maar ook personeelsleden van de private sector doen mee.
I
Bij een actie van dergelijke aard dreigt de gezondheidszorg in het land volledig stil te vallen. De vakbond heeft deze onorthodoxe piste bewandeld aangezien de reguliere stakingsacties gesaboteerd werden door de opvorderingen vanwege de autoriteiten. Met de aangepaste wet kunnen de autoriteiten nu ook werknemers die hun ontslag ingediend hebben, dwingen om te gaan werken... (inderdaad: herlees deze zin nog maar eens)
I
Sommige ziekenhuizen hebben echter al het zekere voor het onzekere genomen: dit weekend is er al een luchtbrug opgezet om acute gevallen over te brengen naar buitenlandse ziekenhuizen zoals in het Zweedse Stockholm en Uppsala maar ook naar het Duitse Bonn.

De redenen van de actie

De vakbond eist o.a. een loonsverhoging van 24% over een periode van 28 maand. De werkgevers willen tot hiertoe maar tot 14% gaan. TEHY zegt dat de helft van haar 124.000 leden in de sector moet vechten om te overleven door de lage lonen en dat velen overwegen om naar het buitenland te trekken.

Duizenden Finse verpleegkundigen zijn de laatste jaren naar o.a. Zweden en vooral Noorwegen uitgeweken, in eerste instantie omdat er in de jaren 1990 geen werk was voor hen in eigen land (vele afgestudeerden belandden toen in de fabriek in plaats van het ziekenhuis) maar nu zou vooral de betere verloning in de andere Scandinavische landen een doorslaggevend argument zijn om te verhuizen. De exodus van werknemers zorgt natuurlijk voor een stijgende werkdruk voor de blijvers. Tegelijkertijd wil de Finse regering goedkope Filippijnse verpleegkundigen invoeren… de wereld op zijn kop.

Volgens cijfers van de vakbond bedraagt het gemiddeld loon van een fulltime verpleegkundige in Finland ongeveer 1900 Euro terwijl werknemers in andere sectoren rond de 2300 Euro verdienen. Leven in Noorwegen is gemiddeld 20 tot 30% duurder maar men houdt op het loon toch nog meer over dan in Finland.

Politici stemmen liever snel een nieuwe wetgeving om het stakingsrecht verder te beknotten in plaats van de reële problemen op te lossen.

Zoals reeds vermeld, werd er afgelopen vrijdag snel een noodwet door het parlement gestemd dat het moet mogelijk maken dat de gemeentelijke autoriteiten verpleegkundigen en gezondheidswerkers in essentiële diensten tijdens stakingen kunnen dwingen om alsnog te komen werken, ook als ze hun ontslag ingediend hebben. Het aanpassen van de modaliteiten, heet dat in vakjargon. In Finland bestond een gelijkaardige opvorderingwet zoals we die kennen in België maar die volstond kennelijk niet voor de spitsvondigheid van TEHY... Diegenen die de opvordering negeren, riskeren fikse boetes.

De mening van Polsslag over minimale dienstverlening in de gezondheidszorg

Wat ons betreft is dit niet meer of minder dan dwangarbeid en is het een ongeziene aanval op het stakingsrecht. Wij zijn van mening dat het de verantwoordelijkheid van de actievoerende werknemers zelf is om een strikte minimumdienstverlening te voorzien voor noodgevallen en dit niet door de staat via de politie mag afgedwongen worden, wat in de praktijk toch altijd leidt tot 'maximale diensten' en dus staken onmogelijk maakt. Verpleegkundigen, ook de Finse, zijn geen onmensen! Bij een staking in bijvoorbeeld de staalindustrie zullen de vakbonden ook altijd zorgen dat de hoogovens onderhouden blijven. Indien de ovens doven, zijn ze waardeloos en brengt men de toekomst van de productie ernstig in gevaar wat niet de bedoeling kan zijn. Zo ook kan het niet de bedoeling zijn om mensenlevens in gevaar te brengen door de staking/ ontslagcampagne in de ziekenhuizen. Uiteindelijk zijn het de werkgevers en de regering die de situatie zo ver laten escaleren hebben.

De voorstanders van de wet beroepen zich uiteraard op de volksgezondheid… Het ‘algemeen belang’ speelt plots wel een rol voor de politici die doorgaans enkel maar wakker liggen van de bedrijfswinsten, zeker als het een argument is om een staking te breken.

Terug naar Finland...

Dit weekend vaardigden de werkgevers 2400 opvorderingen aan gezondheidswerkers op essentiële diensten uit. Een groot deel van deze opvorderingen (750) gebeurden in het ziekenhuisdistrict van Helsinki. De opvorderingbrieven werden bezorgd op het werk aan de werknemers die dit weekend een shift draaiden, een ander deel werd aan huis bezorgd waar echter in veel gevallen zéér toevallig niemand zich thuis meldde. Zaterdagavond had men nog niet de helft van de opgevorderden voor volgende week bereikt. TEHY heeft zijn leden opgeroepen om de opvorderingen te respecteren maar toch is er melding van groepen werknemers die geweigerd hebben de opvorderingbrief te ontvangen. Anderen plannen om 24 uur te wachten vooraleer te reageren, zoals het wettelijk toegelaten is.

Zaterdagnamiddag ging er een nieuwe onderhandelingsronde van start op initiatief van een officiële verzoener van de regering. Indien deze onderhandelingen niets opleveren is het hek van de dam…

Ruime steun ondanks drastische actievorm

De acties van de gezondheidswerkers kunnen op ruime steun rekenen vanwege de publieke opinie. Uit de wekelijkse enquêtes blijkt dat 62% van de bevolking achter de actievoerders staat en dit cijfer is al enkele weken lang bijna onveranderd gebleven. Slechts 25% van de ondervraagden keuren de actiemethoden af. Ondertussen hebben ook buitenlandse organisaties hun steun aan de actievoerders toegezegd: o.a. de EFN (European Federation of Nurses' Associations) dat meer dan een miljoen verpleegkundigen vertegenwoordigt in 29 landen en de Noorse federatie van verpleegkundigen. Verscheidene binnenlandse vakbonden uit andere sectoren hebben al toegezegd de acties van de verpleegkundigen actief te ondersteunen indien dit nodig mocht blijken.

Het is lang geleden dat Finland nog het toneel was van zoveel sociale onrust. In vele sectoren (staalnijverheid, bosbouw, scheepsbouw,musea, telecom…) wordt er gedreigd met stakingen of voert men al actie.

Nu wordt het afwachten of er tegen maandagavond een akkoord is. Indien de ‘onorthodoxe’ actie voortgezet wordt, zal het zeker en vast de nodige stof voor debat leveren in de internationale arbeidersbeweging. We kunnen wel al besluiten dat 'spitsvondigheden' zoals collectief ontslag direct gepareerd worden met nieuwe beknottende wetgeving. Er lijkt geen enkel alternatief te bestaan voor het opbouwen van een stevige krachtsverhouding. In België zullen we ongetwijfeld ook lessen kunnen trekken voor de toekomstige witte woede vanaf 2009…

dinsdag 13 november 2007

Pamflet gemeenschappelijk vakbondsfront van de VZW's in het Brussels Stedenfonds

Reeds geruime tijd voeren de vakbonden BBTK en LBC samen met de werknemers van de VZW's die voor subsidies afhankelijk zijn van het Brussels stedenfonds actie tegen de absurde politiek van de VGC (Vlaamse Gemeenschapscommissie) die in de praktijk het (gedeeltelijk) opdoeken van die VZW's tot gevolg zal hebben. Er is terug een nieuwe actie gepland. Wij publiceren het pamflet dat ons bezorgd werd door een werknemer van 1 van die VZW's.

Stedenfonds …
Erkenning en respect voor de Brusselse realiteit

In de overgang van Stedenfonds I naar Stedenfonds II maakt het VGC-beleid een duidelijke keuze voor een verhaal in het Nederlands, los van de Brusselse context. Hervormen of opdoeken van lopende projecten zonder enige vorm van voorafgaandelijk overleg of evaluatie: dit is één van de krijtlijnen. Deze manier van beleidsvoering houdt geen rekening met de gevolgen voor de betrokken Brusselaars noch voor de organisaties en hun personeel.
Wij willen de situatie rond het Stedenfonds aangrijpen om een brede oproep te lanceren aan het gehele Brusselse werkveld: steun ons in een globale visie op Brussel, met respect voor alle betrokken partners, en met respect voor alle bevolkingsgroepen.

WIJ WILLEN

Duidelijkheid voor alle projecten en vzw’s over hun voortbestaan vanaf 1 januari 2008.

Uit een enquête die uitgevoerd werd in de loop van de maand oktober in de sector blijkt dat 27 jobs rechtstreeks verloren dreigen te gaan als subsidies van het Stedenfonds van de VGC stopgezet worden voor de betrokken vzw’s. Indirect (bijvoorbeeld laaggeschoolden in een opleidings- en tewerkstellingsproject) worden 88 banen bedreigd!

De oproep tot kandidaatstelling voor het Stedenfonds II is er pas begin oktober gekomen. Rijkelijk laat, en in tegenstelling tot hetgeen wat was gezegd, niet voor alle organisaties. Deze vragen zich dan ook af welke subsidies zij zullen krijgen vanaf 1 januari 2008, op het moment dat het Stedenfonds I wordt stopgezet en het Stedenfonds II van start zou moeten gaan. Ook die onzekerheid begint te wegen. Op dit moment zijn er enkel mondelinge toezeggingen van de VGC, en lijkt men nog geen inspanningen te hebben gedaan om degelijke alternatieven te vinden voor die projecten die zullen verdwijnen.

Sociale oplossingen voor de ontslagen werknemers.

Voor ontslagen werknemers moeten sociale oplossingen onderhandeld worden waarbij de VGC haar verantwoordelijkheid opneemt door de sociale begeleiding, ondermeer financieel, te ondersteunen.

Erkenning en respect voor de Brusselse realiteit

Om een reële invloed te hebben op de leefbaarheid van de stad, is het belangrijk om samen te werken met alle betrokkenen (Cocof, gemeenten, Gewest Brussel…). Zich terugplooien op de eigen gemeenschap vergroot alleen maar de kloof met de anderen. Opleiding en onderwijs, welzijn en gezondheidszorg, cultuur en sport behoren tot de bevoegdheden van de VGC. De beslissingen in deze beleidsdomeinen hebben gevolgen op alle andere terreinen van de leefwereld van de Brusselaars. Een scheiding op basis van nederlandstaligheid is contra-productief.

Erkenning en respect voor de partners die al jarenlang de stad leefbaar maken

Een organisatie uit het werkveld als partner erkennen, betekent ook respect opbrengen voor het professionalisme en de deskundigheid van deze organisatie. Overleg met het werkveld is levensnoodzakelijk om correcte beslissingen te kunnen nemen.

Transversaal werken en strijden tegen dualisering en kansarmoede

Transversaal werken is belangrijk in de strijd tegen kansarmoede. Kansarmoede is nog steeds een feit in de Brusselse realiteit. Verschillende projecten die hierrond werkten in het kader van het stedenfonds zijn desondanks geschrapt. Het werken met andere doelgroepen mag echter niet ten koste gaan van de achtergestelde buurten.

Opvolging, evaluatie en overgangsregelingen

Zowel tijdens de loop van de projecten als bij hun eventuele stop- of verderzetting is er structureel overleg vereist tussen beleid en terrein. Elk project verdient een evaluatie, op basis van objectieve criteria, in functie van een coherent beleid. Indien de evaluatie van een bepaalde project negatief is, willen wij dat er een redelijke overgangsregeling tot stand komt.

Structurele oplossingen

Het is de taak van de overheid om te zoeken naar een structurele oplossing voor projecten die hun waarde bewezen hebben. Het gaat dus niet op om projecten op te doeken bij gebrek aan structurele vooruitzichten, alsof dit de fout van die projecten zou zijn.

Wij gaan voor een solidair Brussel

Wij pleiten voor een open en gelijkwaardige dialoog tussen overheid en werkveld met respect voor de andere partners, en voor sociaal overleg met de vertegenwoordigers van de werknemers.

Wij willen betrokken blijven op Brussel als geheel, met haar typische (groot-)stedelijke proble-men, zonder uitsluiting van anderstaligen of kansarme groepen.Samen met alle betrokken partners willen wij MEEwerken aan de leefbaarheid van de stad, en verder strijden tegen de steeds groter wordende kloof tussen arm en rijk.

We doen een oproep aan alle Brussels organisaties om deze doelstelling mee te onderschrijven én waar te maken, in overleg met de overheid.

vrijdag 9 november 2007

Sicko in België: commercialisering en concurrentiezucht in stroomversnelling…een ‘Sabena-bis’ in de maak?

Sicko, de film van Michael Moore over de Amerikaanse gezondheidszorg, schetst een surrealistisch beeld van de Europese gezondheidszorg als het land van melk en honing waar je er bijna geld bovenop krijgt als je je laat opnemen in een ziekenhuis. Werknemers en vakbondsmilitanten in de sector staan echter in tegenstelling met de 7de kunst (film) met hun beide voeten op de grond en worden meer en meer geconfronteerd met de bittere realiteit: de Sicko-toestanden sluipen steeds aan een hoger tempo onze gezondheidszorg binnen.

Multinationals zetten offensief in

Een zeer recent fenomeen in België is de komst van multinationals in de rusthuissector. Een schoolvoorbeeld hiervan is de franse groep ORPEA. Deze groep wil de volgende jaren een sterke positie uitbouwen op de Belgische markt van rust- en verzorgingstehuizen. Streefdoel is een aangroei van 500 bedden per jaar. Ondanks het feit dat ORPEA nog maar een jaar actief is in België bezit het reeds 9 tehuizen met een totaal van 835 bedden. Het leeuwendeel van de instellingen bevindt zich in het Franstalig landsgedeelte waar de commercialisering reeds het verst gevorderd is: 5 rusthuizen in Brussel, 3 in Waals-Brabant en 1 in Vlaanderen. Al deze instellingen zijn het resultaat van overnames.

Jean-Claude Marian, de gedelegeerd bestuurder van ORPEA, ziet in België vooral de mogelijkheden voor “nieuwe, vooral zeer gespecialiseerde verzorgingstehuizen” Wij lezen dit alvast als “verzorgingstehuizen voor rijke gepensioneerden die in goede lichamelijk conditie zijn”: de (lichamelijke) zorg is minimaal en de winst maximaal. Dat de commerciële rusthuissector een goudmijn is, bewijzen de volgende cijfers: ORPEA realiseerde het voorbije jaar een omzet van 415 miljoen Euro en een nettowinst van 309 miljoen Euro op een totaal van 1724 bedden verspreid over Frankrijk, Spanje, België, Italië en Zwitserland. Dit zijn cijfers waarvan elke kapitalist het water in de mond van krijgt.

(info ORPEA uit De Tijd 6/9/2007)

Een “Sabena-bis” in de ziekenhuissector in BHV op komst?
Concurrentie wordt moordend.


Ondertussen verschijnen er donkere wolken boven de ziekenhuissector in Brussel-Halle-Vilvoorde. Volgens sommige bronnen lijkt de doodsstrijd van het Vilvoordse AZ Jan Portaels ingeluid met de aankondiging dat men 100 bedden van de hand gaat doen (van in totaal 434 bedden) De aanwezigheid van politieke kopstukken zoals Jean-Luc Dehaene en Hans Bonte in de gemeente lijkt hier weinig verschil te maken (remember Renault)

Ondertussen is het AZ Sint-Maria in Halle aan het onderhandelen om bedden over te kopen van Jan Portaels en Sint-Jan in Brussel. Het Sint-Maria ziekenhuis is de laatste jaren uit haar voegen aan het barsten. Sinds de verhuis naar de nieuwbouw in 1998 verdubbelde het aantal artsen verbonden aan het ziekenhuis en nam het aantal bedden toe van 209 naar 320. Buiten een nagelnieuwe aangebouwde ziekenhuisblok en een prefab-blok is er nog bijkomende bouwgrond aangekocht voor toekomstige uitbreiding.

In het Brusselse zelf worden de kleine ziekenhuizen opgeslokt door de grote entiteiten met de nodige conflicten rond arbeidsvoorwaarden en in de praktijk het afbouwen van de activiteiten in de kleinere campussen in het voordeel van de overnemers. Volgens de bestuurders van een Brussels ziekenhuis dat we niet bij naam gaan noemen, zouden er de komende 5 jaar tussen de 1500 en 2000 bedden verloren gaan in de hoofdstad.

Door het acuut tekort aan verpleegkundigen zou voor deze beroepsgroep de sociale impact eerder beperkt blijven maar voor de omkaderende diensten zoals de administratie, kuis- en keukenpersoneel, logistieke en technische diensten… zou dit een regelrechte ramp betekenen in een regio met een hoge werkloosheidsgraad. In de praktijk zal de beddenafbouw resulteren in lichte of zware herstructureringen en in de uiteindelijke sluiting van kleine ziekenhuizen. De Brusselse ziekenhuisbestuurders kijken ondertussen de kat uit de boom en wachten af wie de eerste kopje onder zal gaan…

De grotere ziekenhuizen zoals Erasmus en Saint-Luc kampen echter ook met problemen. In Erasmus heeft men historisch gezien te maken met een vrij oud personeelsbestand die op het einde van hun barema’s zitten en dus peperduur zijn in de ogen van de directie. Er wordt dan ook een bewust personeelsbeleid gevoerd om de oudere personeelsleden te ontmoedigen en buiten te werken zodanig dat men ze kan vervangen door goedkopere jonge werkkrachten. Het activeren van oudere werknemers vanwege de overheid lijkt ons dan ook een absurditeit in deze context. Ook in andere sectoren probeert men zich te ontdoen van oudere werknemers wegens ‘te duur’.

Dit ‘accident waiting to happen’ heeft meerdere redenen. Wegens historische redenen was er een wildgroei van ziekenhuizen in Brussel. Ziekenhuizen werden opgericht vanuit verschillende hoeken: de traditionele (politieke) zuilen, privé- en openbare sector en dan nog eens vanuit de verschillende onderwijsinstellingen, Nederlandstalig en Franstalig…

Zo een overaanbod zou er niet zijn in een systeem van een ééngemaakte nationale publieke gezondheidszorg (naar het voorbeeld van de NHS in het VK) maar is overduidelijk het resultaat van de organisatie van de Belgische gezondheidszorg in een netwerk van VZW’s. In een systeem van nationale gezondheidszorg zou de ziekenhuissector georganiseerd worden volgens de behoeften van de bevolking en niet volgens de behoeften van de verschillende zuilen. Deze historische achtergrond is echter geen reden om blindweg ziekenhuizen te gaan sluiten, te herstructureren en personeel op straat te zetten.

Indien men de zuivere economische logica volgt, krijgt men een ‘survival of the fittest’ waarin slechts de grootste en/of kapitaalkrachtige ziekenhuizen overblijven.

Enkel de ‘rijke’ ziekenhuizen zullen immers in de bittere concurrentiestrijd voldoende gekwalificeerd personeel kunnen aantrekken. Door het nijpend tekort aan verpleegkundigen is men nu al verplicht om een batterij aan (extralegale) voordelen aan te bieden om personeel van andere ziekenhuizen te kunnen afsnoepen. Dit proces is nu nog maar in een beginstadium. Indien men geen personeel kan houden, moet men vroeg of laat ook bedden sluiten, komt de kwaliteit in het gedrang en trekt het ziekenhuis minder patiënten aan… Deze vicieuze cirkel leidt dan tot de logische conclusie van volledige sluiting. Kleinere ziekenhuizen in verarmde buurten die wel degelijk drempelverlagend werken, zouden dan meedogenloos van de kaart geveegd worden.

Een ziekenhuis dat financieel leefbaar wil blijven moet een gemiddelde bezettingsgraad van 75 à 80 procent halen, sommige ziekenhuizen in het Brusselse behalen dit zelfs niet op hun tippen en hangen eerder rond de 50 %. Daarbij moeten we vermelden dat er in de Brusselse regio op het vlak van gezondheidszorg al een niet onbelangrijk deel van de bevolking uitgesloten wordt omdat ze het gewoonweg niet kan betalen. Dit heeft uiteraard ook zijn weerslag op de opnames in ziekenhuizen.

Mensen die gezondheidszorg niet kunnen betalen (o.a. werklozen met schulden, alleenstaande moeders, daklozen, asielzoekers e.d.) stellen dit zo veel mogelijk uit en als ze dan toch in het ziekenhuis belanden, worden ze als een hete aardappel tussen diverse ziekenhuizen heen en weergeschoven, inclusief openbare en OCMW-ziekenhuizen! Het uitstellen van consultaties hebben dan ook nog als gevolg dat de ziekten of aandoeningen zich in een erger stadium bevinden en de zorg uiteindelijk duurder is. De film Sicko IS in Brussel AL REALITEIT. Een arme grootmoeder van Marokkaanse afkomst die opeens geconfronteerd wordt met een ziekenhuisrekening met 6000 Euro ereloon van de dokter is maar een voorbeeld uit de duizend.

De concurrentie tussen de ziekenhuizen is dan ook letterlijk en figuurlijk moordend, zowel voor het personeel als voor de volksgezondheid. Uiteraard is het vanzelfsprekend dat deze malaise een prachtig alibi vormt voor de op winstbeluste privésector om haar slag te slaan in de gezondheidszorg of zoals met de woorden van blauwe brulaap De Decker: “De privé moet inspringen waar de overheid tekort schiet” En dan is de cirkel rond…

De komende jaren zal de gezondheidszorg in ons land een sociaal-economisch én politiek slagveld vormen. Een initiatief zoals Polsslag kan hierin een belangrijke rol spelen door mensen te informeren en militanten en activisten in de sector te organiseren over de vakbondsgrenzen heen. Bij het gebrek aan een politieke partij in het parlement die consequent de belangen van de werkende klasse verdedigt, zal het verzet hoofdzakelijk rond en door de vakbonden moeten georganiseerd worden. Eenheid in actie zal belangrijker dan ooit zijn.

woensdag 7 november 2007

Commerciële gezondheids"zorg": enkel voor de happy few

artikel overgenomen van www.internationaalverzet.be
Binnenkort wordt in Turnhout het 'Thomashuis' geopend, een kleinschalige private zorginstelling voor mensen met een verstandelijke beperking. Elk huis - of instelling - wordt geleid door twee "zorgondernemers". Dit klinkt allemaal mooi en moesten de belangen van de zorgverkrijgers centraal staan, zou het ook mooi zijn. Kleinschalige aanpak in een gewone leefomgeving bevordert immers de maatschappelijke deelname en betrokkenheid van de mensen met een beperking. Tot zover het goede nieuws. Probleem met het initiatief in Turnhout is het commerciële karakter.

Een verantwoordelijke van de instelling Den Leeuweric in Turnhout stelde terecht in Knack: "Niet bij het project zelf, want dat zit wel goed. Wat ons ergert, is het commerciële karakter. In Nederland heeft die man een veertigtal huizen. Hij werkt voor de 'meest gemakkelijke' gehandicapten en 'de moeilijken' laat hij over aan de reguliere sector." (...) "Er is inderdaad nood aan opvang in aangepaste huizen, aan ruimte en nieuwe plekken. Maar moet het werkelijk die toer op? Van privatiseringen wordt iedereen beter, behalve meestal de zwakkeren. De commercialisering van de zorg zou wel eens tot extra drempels voor de hulpbehoevenden kunnen leiden, én tot een beleid dat systematisch de goedkope oplossingen kiest. Worden de Thomashuizen de Mc Donalds van de zorgsector?"

Sicko: Commercialisering gezondheidszorg ook bij ons een groeiend probleem!

artikel overgenomen van www.socialisme.be
Het horrorbeeld dat Sicko (de nieuwe film van Michael Moore) geeft van de Amerikaanse geprivatiseerde gezondheidszorg is ook bij ons steeds meer realiteit. Het debat over de privatisering van de gezondheidszorg wordt steeds meer gevoerd en intussen ligt nu reeds een grotere nadruk bij de individuele gebruikers.

Overheid komt steeds minder tussen

België geeft momenteel 10,1% van zijn bbp uit aan gezondheidszorg: een beperkte stijging in vergelijking met een aantal jaren geleden. Reden genoeg om meer ruimte te laten aan commerciële initiatieven. Dat dit een bedreiging vormt voor wie de zorgen het meeste nodig heeft, is evident. Zelfs Guy Peeters van de Socialistische Mutualiteiten moet erkennen: “75 % van de uitgaven in de ziekteverzekering gaat naar 10% van de populatie. Met zulke cijfers in je achterhoofd weet je dat in een geprivatiseerde markt winst staat of valt met het selecteren van de juiste risico’s. Het gevolg is dat sommige risico’s - chronisch zieken, ouderen - snel uit de boot zouden vallen.”

Een grotere impact van commerciële initiatieven leidt ertoe dat we meer moeten betalen. Dat is een tendens die nu reeds bezig is. In 1995 kwam de overheid tussen voor 78,5% van de gezondheidsuitgaven, in 2003 was dat nog 71,1%. In 2005 stond de overheid nog slechts in voor zo’n 68%. Met andere woorden: het aandeel dat we zelf uit eigen zakken (al dan niet via private verzekeraars) moeten betalen is gestegen van zo’n 20% tot 30% (in Frankrijk bedraagt dit 24%, in Duitsland 22% en in Zweden 15%). Bijna een derde van de kosten betalen we zelf, waardoor het solidariteitsprincipe wordt ondermijnd.

Sluimerend oprukken van de private gezondheidszorg

In de ziekenhuizen is er een toename van het aantal private raadplegingen dat specialisten verrichten, ook binnen de muren van het ziekenhuis. Dat zou een gevolg zijn van de onderfinanciering van de ziekenhuizen, waardoor dokters en specialisten extra middelen creëren door private praktijken op te zetten in ziekenhuizen.

Alleen is de patiënt wel de dupe. Knack gaf in een artikel over “klassengeneeskunde” het voorbeeld van een vrouw die een afspraak vroeg bij een endocrinoloog in het UZ te Jette, waar haar werd verteld dat er een wachttijd van 5 weken was, tenzij ze een gepersonaliseerde afspraak wou, die 50 tot 60 euro zou kosten en niet integraal wordt terugbetaald (in bepaalde ziekenhuizen wordt overigens makkelijk over de 100 euro gegaan…).

Resultaat van deze evoluties in de gezondheidszorg: gezondheid loopt bijna parallel met het inkomen. De verschillen inzake gezondheid en zelfs inzake de levensverwachting lopen uiteen naargelang de middelen en mogelijkheden van de bevolking. Een laaggeschoolde sterft gemiddeld drie tot vijf jaar vroeger dan een hooggeschoolde, een kind met twee werkloze ouders heeft ongeveer de helft meer kans op vroeggeboorte en zelfs dubbel zoveel kans om dood geboren te worden dan een kind met ten minste één ouder die werkt. De aanhoudende commercialisering en privatisering zal de kloof tussen arm en rijk enkel maar sterker doen toenemen. Tijd om tegen de commercie in verzet te gaan!

maandag 5 november 2007

Betoging voor behoud van de NHS in Londen, 3 november

Gezonheidswerkers betoogden op 3 november door het centrum van Londen om te protesteren tegen de hervormingen in de National Health Service (NHS) Volgens de organisatoren en de pers stapten 7000 mensen mee op naar Trafalgar Square. Sommige organisaties spraken over 15 000 deelnemers. Onder de betogers waren er verpleegkundigen, dokters, fysiotherapeuten, technici, kuispersoneel en sympathisanten van de NHS, al dan niet in vakbondsverband of gemobiliseerd via lokale campagnegroepen.

De actievoerders uitten hun bezorgdheid over de steeds groter wordende werklast, de groeiende invloed van de private sector en de toenemende burn-out bij de werknemers. Het protest was vooral gericht tegen de uitverkoop van de NHS aan de op winstbeluste private ondernemingen.

Karen Jennings, woordvoerster van de vakbond UNISON, vertelde de kleurrijke massa dat een gezondheidszorg die gratis is op het vlak van behoefte en betaald wordt door de algemene belastingen, gekoesterd moet worden. De flamboyante burgemeester van Londen, Ken Livingstone, stuurde wegens verblijf in het buitenland een videoboodschap naar de demonstranten waarin hij stelde dat de NHS dé belangrijkste sociale vooruitgang was in zijn leven.
i
Hieronder volgen enkele foto's van de actie, overgenomen van de website van de BBC:
i

Voor een uitgesproken socialistische kijk op de NHS verwijzen we naar een artikel op de website van de Socialist Party: Health Service condition critical...Our prescription - a socialist NHS!

filmvoorstelling 'Sicko' door ABVV Oost-Vlaanderen

Op dinsdag 13 november om 19u30 organiseert ABVV Oost-Vlaanderen een GRATIS filmvoorstelling van 'Sicko' in cinema Feestpaleis te Aalst (Vlaanderenstraat 24)

Inschrijven is verplicht!
telefoon: 053 72 78 24 of 053 72 78 21 of 053 72 78 22
ABVV- IPW Houtmarkt 1 te Aalst

vrijdag 2 november 2007

Nederlandse versie van pamflet BBTK Social Profit

Opzeggingstermijnen van arbeiders
Toepassing van de CAO van 30 juni 2006

De CAO van 30 juni 2006 - "Toekenning van bepaalde voordelen van het bediendestatuut aan de arbeiders" verleent aan alle arbeiders die ten min­ste 5 jaar anciënniteit in de federale gezondheidssectoren verworven heb­ben, twee belangrijke voordelen van het bediendestatuut. In dit opzicht vormt deze overeenkomst een grote stap vooruit in de richting van een (opwaartse) toenadering tussen arbeiders- en bediendestatuut

inzake opzeggingstermijnen bij ontslag (of desgevallend de compenserende opzeggings­vergoedingen) :
Behalve tijdens de proefperiode be­draagt de in acht te nemen opzeg­gingstermijn 3 maanden per aange­vatte schijf van 5 jaar anciënniteit bij de werkgever.

Anciënniteit bij de werkgever
Opzegging gegeven door de werkgever
0 tot 5 jaar: 3 maanden
5 tot 10 jaar: 6 maanden
10 tot 15 jaar: 9 maanden
15 tot 20 jaar: 12 maanden

Opmerking 1 : Deze regel is niet van toepassing wanneer het ontslag, in akkoord met de arbeider, door de werkgever wordt gegeven met het oog op brugpensioen.
Opmerking 2 : Het suppletief stelsel voorzien door CAO nr. 75 blijft van toepassing voor de arbeiders met minder dan 5 jaar anciënniteit.
Inwerkingtreding : 1 januari 2007.

Inzake gewaarborgd loon bij ziekte of ongeval :
Behalve tijdens zijn proefperiode be­houdt de arbeider het recht op zijn loon gedurende de eerste 30 dagen van arbeidsongeschiktheid.
Inwerkingtreding : vanaf de datum waarop de financiering daadwerkelijk door de overheid verzekerd wordt.

Wij hebben vernomen dat sommige werkgevers van de sector weigeren de twee voornoemde maatregelen uit te voeren, naar eigen zeggen omdat de overheidsfinanciering ontbreekt.

De BBTK kant zich ten stelligste te­gen deze foute interpretatie. Want al is het zo dat de CAO op het punt van het gewaarborgd loon bij ziekte of ongeval nog niet van toepassing is omdat de desbetreffende voor­waarden nog niet vervuld zijn, toch moet de overeenkomst sinds 1 ja­nuari 2007 wél worden toegepast betreffende de aangepaste opzeg­gingstermijnen.

Door de niet-toepassing van deze tweede maatregel dreigen de be­trokken werknemers trouwens moeilijkheden te krijgen met hun werkloosheidsuitkeringen. Opletten geblazen dus !

maandag 29 oktober 2007

Nieuw pamflet van SETCa betreffende arbeidersstatuut in de federale Social Profit sector

Een nieuw pamflet van SETCa (franstalige vleugel van de BBTK) kan je lezen op de franstalige blogspot van Polsslag: Hypertension
Het gaat over de moeilijkheden die zich vooral voordoen in het franstalig landsgedeelte met betrekking tot het vernieuwd arbeidersstatuut in de federale sector van de Social Profit.

zondag 28 oktober 2007

CAP-Limburg organiseert discussieavond op 9 november: "Wie redt de solidariteit"?


CAP-Limburg organiseert in samenwerking met Sociaal & Democratisch Houthalen-Helchteren (SDHH) en AFI Winterslag een avond op 9 november. Sprekers op die avond zijn Jef Sleeckx (CAP), Erik De Bruyn (ex-kandidaat SPa-voorzitterschap), Gaby Jaenen (ABVV-secretaris), Philippe Dutilleul (RTBF-journalist, maker film Bye Bye Belgium).

vrijdag 26 oktober 2007

Aankondiging meeting 5 november

LBC-NVK Kortrijk en BBTK Kortrijk nodigen u uit voor:
Een open debat

RED DE SOLIDARITEIT
en de staatshervorming

Inleiding: comité Red de Solidariteit: Jan Vandeputte

Panel: Jo Libeer – VOKA West-Vlaanderen
Eddy Van Lancker – ABVV federaal
Ferre Wyckmans – Algemeen Secretaris LBC-NVK

Moderator: Kris De Nys, VRT-journalist

Waar? KULAK-aula, Etienne Sabbelaan 53, Kortrijk
Wanneer? Maandag 5 november 2007 – 19.30 h.

Verslag meeting rond Sociale Zekerheid van 24 oktober te Antwerpen.

verslag en foto overgenomen van anderepolitiek.be en socialisme.be

Rudy De Leeuw: nationale militantenconcentratie tegen aanvallen op sociale zekerheid

Op een druk bijgewoonde informatievergadering over de sociale zekerheid in Antwerpen, weerklonk vanuit de zaal een (weliswaar stille) roep tot actie. ABVV-voorzitter De Leeuw beantwoordde die vraag met de mededeling dat vrijdag met het ACV wordt gesproken over een militantenconcentratie midden november. Dat zal eventueel gevolgd worden door een actie eind november.

Het initiatief voor de informatievergadering in Antwerpen kwam van de syndicale delegaties van Total en Degussa die reeds enige maanden campagne voeren voor het behoud van de sociale zekerheid. Het is duidelijk dat het communautaire opbod vandaag ook wordt gebruikt om aanvallen op die sociale zekerheid voor te bereiden. Daarom is het nodig om waakzaam te zijn en zal er nood zijn aan actie.

Op de informatievergadering waren er ruim 250 aanwezigen, wat zeker niet slecht is voor een dergelijke bijeenkomst. Er waren drie sprekers: journalist Guido Fonteyn, ACV-topvrouw An Van Laer en ABVV-voorzitter Rudy De Leeuw. Fonteyn bracht eerst een historisch stukje waarin hij terecht wees op de rol van het kapitalisme in de ontwikkeling van het België dat we nu kennen. Wallonië kende in de 19e eeuw een sterke opgang, voornamelijk op basis van de grondstoffen die er aanwezig waren. Tegelijk was het miserie troef in Vlaanderen met cholera, tyfus,… De medische term voor een overlijden door hongersnood was in die tijd “le mal de Flandre” (de Vlaamse ziekte…). Het einde van de industrialisering in Wallonië zorgde deze eeuw voor veel problemen, maar volgens Fonteyn zien we nu ook in Vlaanderen en begin van dat proces: bedrijven trekken weg, delokaliseren. Daartegenover zal er nood zijn aan solidariteit.

An Van Laer bracht een meer technische uitleg over wat de sociale zekerheid is en hoe dit functioneert. Er werd ingegaan op een aantal verschillende takken van de sociale zekerheid. Volgens Van Laer is de sociale zekerheid een goed product en moeten we het bijgevolg verdedigen. Nochtans hebben we volgens Van Laer reeds een aantal zaken moeten slikken: het Generatiepact of het activeringsbeleid voor werklozen dat op sanctioneren is gericht. Ook stelde Van Laer zich vragen bij het feit dat de middelen voor dienstencheques uit de pot van de sociale zekerheid komen.

Rudy De Leeuw stelde terecht dat Voka en Unizo de sociale zekerheid niet willen regionaliseren om de Vlaamse arbeiders en hun gezinnen meer sociale rechten toe te kennen. Neen, het gaat de patroons enkel om het doorvoeren van hun programma van verdere lastenverlagingen en daartoe komt het hen goed uit als ze de werkenden en uitkeringstrekkers in dit land tegen elkaar kunnen uitspelen. Voor de lonen zien we nu reeds dat geschermd wordt met de concurrentiepositie tegenover de buurlanden, wat zou het geven indien die concurrentie ook nog eens in dit land zelf wordt uitgespeeld? De Leeuw wees er ook op dat de regionale verschillen zich niet beperken tot Vlaanderen versus Wallonië, maar sterk streekgebonden zijn. In Oostende liggen de kosten voor de gezondheidszorg even hoog als in Charleroi bijvoorbeeld. De Leeuw stelde dat er een rechtse regering komt, maar dat er wat hem betreft nergens aan mag geraakt worden.

Na de drie sprekers was er tijd voor een pauze waarna vragen konden worden gesteld via formulieren die werden ingevuld. Hierdoor konden de militanten zelf niet het woord nemen, wat ongetwijfeld de sterkte van een aantal argumenten sterk heeft ondermijnd. Maar met drie sprekers is het qua tijd natuurlijk moeilijk om de nadruk te leggen op een debat met de zaal.

De belangrijkste vragen die naar voor kwamen, en die vaak werden opgeschreven door de aanwezigen, handelden over twee zaken: de vraag naar de verhouding tot politieke “partners” (of beter gezegd: het gebrek aan politieke partners) en de vraag naar actie. Alle traditionele partijen schakelen zich in het communautaire opbod in en staan voor een neoliberaal beleid van sociale afbraak.

De Leeuw kan zich proberen te verstoppen achter de oppositiekuur van SP.a, maar dat beantwoordt de vraag natuurlijk niet. De SP.a heeft 18 jaren regeringsdeelname niet gebruikt om de sociale zekerheid verder uit te bouwen, integendeel. Nu pleitte de partij bovendien voor een regionalisering van het tewerkstellingsbeleid. De SP.a kondigde al snel na de verkiezingen aan dat het een staatshervorming zou steunen, maar De Leeuw verzette zich daar nu tegen. Hij moest overigens toegeven dat veel syndicale militanten “verweesd” achterblijven omdat ze geen politieke vertaling voor solidariteit vinden in een periode van communautair opbod.

Dat klopt, maar de centrale vraag is natuurlijk wat je daaraan kan doen. In een discussie over media werd gesteld dat het moeilijk is om syndicale thema’s in de media te krijgen en dat er misschien nood is aan een eigen arbeidersmedia. Geldt dat op politiek vlak echter ook niet? Is er ook daar geen nood aan een eigen politiek verlengstuk, een nieuwe arbeiderspartij? Wij menen alvast van wel en het CAP-pamflet verdedigde de noodzaak van een nieuwe arbeiderspartij.

Waar de meeste vragen over gingen, was de vraag naar actie. Het CAP-pamflet had als titel “met de petitie red de solidariteit… tijd voor actie”. Dat weerspiegelde de sfeer in de zaal en de vele vragen hierover. De Leeuw stelde dat de zaal niet zo vol zat als vlak voor de beweging tegen het Generatiepact (toen de ABVV-leiding door de basis werd gedwongen tot actie), maar dat de goede opkomst wel een signaal vormt. Hij stelde dat er midden november een nationale concentratie zou komen, met eind november mogelijk een grote actie (eventueel in het kader van de petitie “red de solidariteit”?). Vrijdag zou hierover worden onderhandeld met het ACV.

Het feit dat er actie zal komen, is zeker positief. Maar het bleef erg vaag: welk soort actie, rond welke punten, hoe kan de actie gebruikt worden om te mobiliseren,… Een nationale actiedag met een duidelijk platform voor het behoud en de uitbreiding van de sociale zekerheid zou een mobiliserend effect kunnen hebben. Maar die conclusie werd gisteren jammer genoeg (nog?) niet getrokken in Antwerpen.

Het CAP-pamflet met de titel: " Met de petitie “Red de Solidariteit”... tijd voor actie." dat uitgedeeld werd op de meeting, kan je hier lezen.

Bericht van de initiatiefnemers:

Vrienden van de sociale zekerheid,

In de eerste plaats willen wij iedereen die gisteren kwam afgezakt naar Antwerpen nog eens extra bedanken. Van West-Vlaanderen tot Limburg en Waals Brabant, uit de politieke wereld en afvaardigingen van verschillende actiegroepen, allemaal waren ze er. Solidair met elkaar, ABVV en ACV samen in de zaal en samen in het panel. Een verslag kan je lezen op indymedia :
http://www.indymedia.be/nl/node/24593

Gisteren is er een zoveelste stap gezet in de goede richting en is bewezen dat we allemaal als individu een verschil kunnen maken. Als we nu allemaal samen, solidair, een grote vuist maken dan is dat de beste manier om onze sociale zekerheid te beschermen en te verdedigen. Net zoals bij de start van het initiatief, is ook nu nog informatie en argumentatie van het allergrootste belang. Daarom hebben we al de info, die we de voorbije maanden op jullie hebben afgestuurd, verzameld en op het net gesmeten. Iedereen kan er vrij over beschikken op :
http://www.bloggen.be/netwerk/

Geloof ons vrij als we zeggen dat er echt niet veel nodig is om mensen te overtuigen van het nut van de sociale zekerheid en de nood aan solidariteit. Vraag hen zelf maar eens of ze ooit al eens hebben genoten van de sociale zekerheid en toon hen dan bvb. de twee levenslopen. Het is maar een idee.

Iedereen kent hem ondertussen wel maar we vermelden hem toch nog maar eens, het adres van "red de solidariteit" :
reddesolidariteit.be

We beloven jullie dat we de strijd zullen verder zetten en hopen op dezelfde massale ondersteuning zoals we ze tot op heden kennen. We kunnen alvast meegeven dat soortgelijke initiatieven als paddestoelen uit de grond rijzen. Een eerste om alvast met stip aan te duiden, vinden jullie hieronder
(zie volgende post op de blogspot, redactie Polsslag)

Wij zullen er zeker zijn !

Syndicale delegaties Total en Degussa

dinsdag 23 oktober 2007

Meeting rond sociale zekerheid op 24 oktober: ANDERE plaats!

Wegens organisatorische omstandigheden zijn de initiatiefnemers genoodzaakt om te verhuizen naar het bondsgebouw in de Ommeganckstraat 47- 49. Dit is op slechts 5 minuten stappen van de Van Arteveldestraat en dus nog steeds heel makkelijk bereikbaar met trein, tram of bus. Hier naast vindt u een stratenplan en een korte wegbeschrijving (op afbeelding klikken voor grotere versie)

Voor diegenen die nu niet meer bereikt kunnen worden, zullen er mensen klaar staan met de wegbeschrijving tussen de Van Arteveldestraat en de Ommeganckstraat.

vrijdag 19 oktober 2007

Infomeeting in Antwerpen over sociale zekerheid

Informatieve militantenvergadering. Splitsing sociale zekerheid, in wiens belang?
Aanvang : 19u30
Van Arteveldstraat, 17 te 2060 ANTWERPEN
Organisatie: Algemene Centrale Antwerpen-Waas en BBTK Antwerpen.
Initiatief: Syndicale delegaties Total Raffinaderij en Degussa
I
Bij aankomst zal er een brochure overhandigd worden met extra info omtrent de sociale zekerheid. De avond zal beginnen met een kleine presentatie van het onstaan van de sociale zekerheid en de strijd die er aan vooraf is gegaan. Nadien een kort stuk uit terzake waarin al duidelijk wordt hoe erg het gesteld is met onze gezondheidszorg.

Vervolgens zullen onze gastsprekers elk een dertigtal minuten het woord krijgen alvorens er een korte pauze wordt ingelast. Tijdens de pauze worden vragen vanuit de zaal verzameld die daarna door het panel zullen worden beantwoord. De resterende tijd kan dan nog dienen om te discussieren en nadien om tussen pot en pint elkaar van dichterbij te leren kennen.
I
gastsprekers van dienst zijn :
Ann Van Laer (nationaal secretaris ACV)
Rudy De Leeuw (voorzitter ABVV)
Guido Fonteyn (ex-schrijver De Standaard en Wallonië kenner)
I
Er wordt wel gevraagd om een seintje te geven naar sociale.zekerheid@gmail.com indien u naar de meeting komt omwille van de infrastructuur.

donderdag 18 oktober 2007

Een kijk op de patronale hebzucht

Het argument bij uitstek om te besparen in de gezondheidszorg (en bepaalde taken aan de op winstbeluste privésector over te laten) is dat er geen geld is. Dat dit een flagrante leugen is, kan je lezen in een licht satirisch artikel dat enkele hoogtepunten van de patronale hebzucht belicht vanuit de actualiteit. Er is wel degelijk geld maar je moet op de juiste plaatsen zoeken... en de juiste politieke keuzes maken.

woensdag 17 oktober 2007

3 november: nationale betoging in Londen ter verdediging van de National Health Service (NHS)

Zoals al in eerdere artikels aan bod is gekomen, ligt de publieke gezondheidszorg in het Verenigd Koninkrijk serieus onder vuur. Op 3 november organiseren de vakbonden, samen met allerhande (lokale) comités, campagnes en organisaties, een nationale betoging ter verdediging van de NHS.

Voor meer info over de betoging en de NHS in het algemeen kan je terecht op de nationale campagnewebsite van Keep Our NHS Public of de deelwebsite van de vakbond UNISON Keep the NHS working of de TUC-website (TUC: Britse vakbondskoepel) NHS together

Onder vind je een gedeelte van de affiche voor de betoging van de vakbond UNISON: in ware 'V for Vendetta'-stijl...
I

dinsdag 16 oktober 2007

Media voert propaganda-oorlog tegen openbare gezondheidszorg.

De laatste weken is gezondheidszorg HOT in de pers. Er gaat geen dag voorbij of er vloeit de nodige inkt over de (on)deugden van onze gezondheidszorg, vooral over die van over het Kanaal. Onnodig te vermelden dat het niet altijd even zinnig is (en dat is soms een eufemisme).

Sommige artikels en standpunten zijn een rechtstreekse reactie op het ongenuanceerd beeld dat in de film Sicko wordt geschetst van de Europese gezondheidszorg en de Britse NHS in het bijzonder. Michael Moore had beter moeten weten…Door bijvoorbeeld de Britse NHS te portretteren als het aardse Nirvana heeft hij de gezworen aartsvijanden (de op winstbeluste privé-aasgieren) van de publieke gezondheidszorg een wapen in de handen geduwd. De Britse NHS is verre van het paradijs op het eiland. De neoliberale besparingspolitiek van de laatste decennia begint steeds duidelijker sporen na te laten op de eens zo geroemde National Health Service.

Het fundamenteel debat wordt echter bij al deze schrijfsels uit de weg gegaan: welke politieke keuze maken we? Kiezen we voor megawinsten voor de bedrijven of kiezen we voor serieuze openbare diensten. Duizelingwekkende winsten voor de enkelingen versus de behoeften van de overgrote meerderheid van de bevolking… Patronaat, media en traditionele politici vormen front voor de eerste optie, laat daar geen twijfel over bestaan. Zij verkondigen dat ze de gulden middenweg zoeken…deze bestaat echter niet, evenmin als een derde weg naar het socialisme.

De tegenstanders van publieke gezondheidszorg storen zich dan ook niet aan de nodige stemmingmakerij... Prijs voor ‘beste’ propagandastoot van de privésector die ondertussen al ongeneerd zit te kwijlen op de miljardenstromen in de gezondheidszorg, gaat deze week naar onze favoriete bazengazet: Het Laatste Nieuws met het artikel “Britten trekken tanden zelf door tekort aan tandartsen” Dit artikel is eigenlijk te zot om los te lopen en we zullen het daarom in al zijn riooljournalistieke glorie publiceren:

Door een tekort aan tandartsen in de openbare gezondheidssector zien sommige Britten zich genoodzaakt zelf hun tanden te trekken, tandsteen te verwijderen met een schroevendraaier of een kroon terug te plaatsen met lijm. Dat blijkt uit een enquête bij 5.212 Britten die vandaag werd gepubliceerd.

Stopverf

"Ik heb veertien tanden moeten uittrekken met een tang", aldus een van de ondervraagden. "Ik heb mezelf een tand uitgetrokken, dat is makkelijker dan een tandarts te vinden", getuigde een andere. Nog een patiënt vertelt dat hij een tand heeft moeten vullen met stopverf, terwijl een andere ondervraagde verklaart dat hij een kroon met lijm heeft herbevestigd. Ook getuigt een patiënt dat hij met een schroevendraaier tandsteen verwijdert.

Privé-tandarts te duur

In totaal verklaarde zes procent van de ondervraagden dat ze zichzelf moeten verzorgen omdat ze geen tandarts vinden die deel uitmaakt van het National Health System, het openbare Britse gezondheidssysteem. Andere Britten die moeilijkheden hebben om een afspraak vast te krijgen met een tandarts van de overheid nemen hun toevlucht tot een privé-tandarts, hoewel die veel duurder is. (hln.be 15/10/07)

Het “De Pfaffs”-gehalte van dit artikel is vrij hoog. Kennelijk levert een bevraging onder enkele duizenden Britten (van de 60 miljoen) al de nodige zeemansverhalen op. We zouden evengoed een beperkte rondgang kunnen doen in enkele volkscafés in Aalst of in Antwerpen: het percentage zware verhalen van bij ‘den tantist’ zal waarschijnlijk veel hoger liggen.

maandag 15 oktober 2007

Sicko: vakbondsactie aan vertoning film te Antwerpen

Hieronder publiceren we de oproep van een groep sydicalisten uit de Antwerpse Chemie die al een tijdje bezig zijn rond het thema Sociale Zekerheid. Meer info en betreffende links vind je hier

Oproep syndicale delegaties Total en Degussa:

Kameraden en gezellinnen,

Na maanden van jullie lastig te vallen met allerhande pamfletten en andere info komt het einde van het initiatief voor het behoud van onze sociale zekerheid stilaan in zicht. Alles zal vallen of staan met de info avond die zal doorgaan op donderdag 24 oktober (concrete info: zie onder). Daarom dat we deze week ook starten om zo breed mogelijk te mobiliseren.

Wat zijn we van plan ?
I
Zoals jullie allemaal wel al zullen weten ging vorige week de nieuwste film van Michael Moore, SICKO, in première in de Belgische filmzalen. Daarom hadden wij gedacht om donderdagavond post te vatten aan het cinemacomplex Metropolis te Antwerpen. Verkleed als dokters en patiënten zullen we daar de flyers, die jullie in de bijlage vinden, uitdelen.

Wat vragen we nu aan jullie ?

We verzamelen tussen 19.00 uur en 19.15 uur (film start om 20.15 uur) aan de parking van BRICO PLAN-IT. Indien jullie kunnen om zelf attributen mee te brengen om jezelf, of anderen, om te toveren tot dokters of patiënten dan zou dit meer dan welkom zijn. Diegene die zich niet direct willen verkleden vragen we dan om toch duidelijk te maken dat het om een vakbondsinitiatief gaat en dus jullie frakskes, sjallekes,... aan te doen. Momenteel hebben we zelf een duizendtal flyers laten copieren. Op zich zijn het er veel maar er komt daar op één vertoning wel wat meer volk over de vloer dan die 1000 flyers die we momenteel hebben. Dus iedereen die kan helpen om de oplage wat te vergroten, graag !

Diegenen die niet aanwezig zullen zijn, kunnen misschien de flyers op hun bedrijf uitdelen aan hun militanten.

Strijdbare groeten,
Syndicale delegaties Total en Degussa
I
afbeelding (recto-verso) van de flyer voor de info-avond rond Sociale Zekerheid op 24 oktober:

donderdag 11 oktober 2007

Enkele argumenten uit de actualiteit waarom het Kiwimodel een illusie is

1. De winsthonger van de aandeelhouders in de farmaceutische industrie is onstilbaar. Het verlies aan winsten door invoering van het kiwimodel in België zou ervoor zorgen dat men dit zou willen compenseren op andere terreinen.

In laatste instantie wil dit zeggen dat de tewerkstelling en de arbeidsomstandigheden in de farma-industrie er moeten aan geloven. Het is niet toevallig dat op korte tijd 2 bedrijven uit de sector grote kuis willen houden in hun personeelsbestand. Bij Janssens Pharmaceutica wil men het verlies aan winsten door het verlopen van patenten zoals op het product Risperdal (anti-psychoticum) compenseren door een deel van het personeel op straat te zetten. Bij Bayer volgt men een zelfde logica. Alles moet wijken voor de winst…

Die logica kunnen we gerust doortrekken indien een onverkort kiwimodel zou ingevoerd worden. Houden de grote verdedigers van het kiwimodel er rekening mee dat goedkopere medicamenten (enkel op korte termijn) een sociaal bloedbad zou kunnen aanrichten in de industrie?

Volgens ons kan het niet de bedoeling zijn om ‘eerst de patiënten, dan de chemie-arbeiders’ te propageren. Globaal maatschappelijk gezien zou dit een broekzak-vestzak operatie zijn: tijdelijk goedkopere medicamenten maar een heleboel werklozen bij. Indien men naar oplossingen zoekt (wie is er niet akkoord mee dat medicamenten veel te duur zijn?) moet men rekening houden met de mogelijke gevolgen van die oplossing.

Eén ding is voor ons, syndicale militanten, alvast belangrijk: een oplossing mag geen verdeeldheid zaaien tussen de werknemers: in dit geval tussen de werknemers als (potentiële) patiënt enerzijds en de werknemers in de farmaceutische industrie anderzijds. Demotte had gelijk toen hij stelde dat de situatie in Nieuw Zeeland en België totaal anders is. In het land van de Kiwi is er nagenoeg geen farma-industrie, in België werk(t)en er duizenden mensen in de sector, de cijfers variëren wel eens van bron tot bron: 20.000 of 26.000…

2. Het kiwimodel wil de vrije markt laten spelen in het tijdperk van het monopoliekapitalisme. Ten eerste lijkt het ons zeer curieus dat communisten en sociaal-democraten zich de laatste tijd meer en meer geroepen voelen om de vrije markt (o.a. via de EU-instellingen) op te leggen in de kapitalistische economie. De natuurlijke richting van het huidige kapitalisme is die naar steeds omvangrijker monopolies ( een ABC voor elke econoom, men hoeft daarvoor heus geen marxist te zijn) Deze monopolies bij wet verbieden of tegenwerken of ze tegen elkaar uitspelen, brengt echter weinig zoden aan de dijk. Er zullen steeds systemen van prijsafspraken bestaan binnen de sector en zeker als de winsten in het gedrang komen zal men het niet zo nauw nemen met de wet.

Een tekenend voorbeeld van prijsafspraken in een sector is de massale bouwfraude die enkele jaren geleden in Nederland aan de oppervlakte kwam. Firma’s verdeelden onderling het werk en de winst en duwden daarbij de prijzen gevoelig omhoog. Die bouwfraude zou de overheid 40 miljard Euro gekost hebben…

Op 11 oktober meldt belga dat de anti-karteldienst is binnengevallen bij Bayer in Duitsland. Er werden huiszoekingen verricht in twee vestigingen van Bayer Vital in Leverkusen en Keulen. De inval kadert in een onderzoek naar mogelijke prijsafspraken met apothekers over verschillende medicamenten.Twee jaar geleden werd Bayer al eens veroordeeld in Portugal omdat het bedrijf de prijs van medicijnen, die in 22 ziekenhuizen van het land geleverd werden, beïnvloed had.

Het kiwimodel hoort thuis in het soort maatregelen zoals de Tobintaks: een zéér beperkte taks op muntspeculatie. Het zal er hoogstwaarschijnlijk nooit van komen en indien wel: het zou geen fundamenteel verschil maken. Trouwens het systeem is verre van origineel: zelfs in de vermaledijde Verenigde Staten met zijn catastrofale gezondheidzorg, maakt men gebruik van openbare aanbestedingen (zoals in Los Angeles)

Gans de discussie is eigenlijk even oud als de arbeidersbeweging zelf. Gaat men bij het zoeken naar oplossingen dit doen op het niveau van de productie (marxisten) of gaat men dit doen op het niveau van de consument (kiwimodel of bijvoorbeeld het ‘gratis verhaal’ van Stevaert) Het is niet zonder toeval dat het kapitalisme het meest agressieve economisch model is in de geschiedenis van de mensheid. Dit systeem met zijn onstilbare winsthonger kan je niet temmen met halfslachtige maatregelen. Dit systeem valt niet economisch te bestrijden: dat heeft de ganse socialistische coöperatieve beweging in het verleden tot schade en schande zelf mogen ondervinden. De strijd tegen het kapitalisme is een politieke strijd en een kwestie van het opbouwen van krachtsverhoudingen.

Het positieve van de heisa rond het Kiwimodel is dat het voor een bewustmaking gezorgd heeft bij bredere lagen van de bevolking over het feit dat de farma-industrie recordwinsten binnenhaalt op de rug van de zieken en de belastingbetaler.