… stadswandeling in Brussel, ludieke actie in het ziekenhuis, flashmob op het ministerie …
TIJD VOOR ECHTE ÉN EFFICIËNTE ACTIE!
Onze
sector is overduidelijk het kind van de rekening. De komende jaren
zullen er miljarden Euro’s bespaard worden in de gezondheidszorg. Zowel
patiënten als personeel zullen dit duidelijk voelen. Hoeveel keren nog
gaat men ons doen opdraaien voor de crisis? Een crisis die WIJ niet
veroorzaakt hebben. Ondertussen blijven de banken en grote bedrijven megabonussen uitbetalen
aan bedrijfsleiders alsof er niets aan de hand is. Echter om te zorgen
dat we in de toekomst niet in een rampscenario terechtkomen voor de
gezondheidszorg (toenemende vergrijzing van de bevolking maar ook van
het personeel) zou de regering eerder miljarden extra moeten investeren
in plaats van de besparingshakbijl te hanteren.
De loonkloof met de profitsectoren bedraagt ongeveer 15% . De laatste
baremieke loonsverhoging in de ziekenhuizen is ondertussen al … 12 jaar
geleden (+1% in 2000) Ondertussen willen de werkgevers en de rechtse
politieke partijen de automatische aanpassing van de lonen aan de index
afschaffen of “aanpassen.” Dit zou voor onze sector een regelrechte ramp
zijn. Sinds 2008 kenden we al 8 automatische aanpassingen (van 2%) van
ons loon. Zonder dit indexmechanisme zouden we nu in vergelijking met
2008 dus ongeveer 1/6 van onze koopkracht verloren zijn.
RESPECT verdomme!
Zijn wij tweederangswerknemers? Nemen wij genoegen met “lege apenootjes”
terwijl de banken en grote bedrijven hun zakken openzetten? Onze sector
is gesubsidieerd maar hoe noem je dan de grote cadeaus aan de
bedrijven? (notionele intrestaftrek, maribel zonder voorwaarden qua
tewerkstelling …)
Sinds 2002 is het Instituut voor Functieclassificatie (IF-IC) bezig om
op wetenschappelijke basis de functies in de ziekenhuizen te beschrijven
en te plaatsen in een functietapijt (tabel waarin de verschillende
functies met elkaar afgewogen worden) De loonontwikkeling volgens barema
werd ook in nieuwe, meer logische curven gegoten. Dit titanenwerk is nu
ten einde. De volledige implementatie van de nieuwe
functieclassificatie met bijhorende barema’s zou op zich al een meerkost
betekenen van 910 miljoen Euro. Ook al stellen zowel vakbonden als werkgevers voor de toepassing van
IF-IC te spreiden over opeenvolgende sociale akkoorden: de regering
blijft potdoof en is enkel bereid een miezerige 40 miljoen Euro te
besteden in 2013.
Terwijl de 130.000 werknemers van de Vlaamse sectoren van de Social/Non
Profit een niet onaardig sociaal meerjarenakkoord (210 miljoen Euro)
wisten af te sluiten met o.a. een bijna volledige 13de maand, blijven
wij van de federale sectoren (300.000 werknemers) op onze honger zitten.
Tussen de soep en de patatten werd er een mini-akkoord (zowel qua
inhoud als budget: 50 miljoen Euro) afgesloten voor het jaar 2011. Voor de rest beperkt het bod van de regering zich tot 40 miljoen Euro in
2013 dat volledig aan extra tewerkstelling dient besteed te worden
(ongeveer + 800 voltijdse banen) Het budget voor onze sector bedroeg
aanvankelijk 300 miljoen Euro maar dit slonk tot 40 miljoen naarmate de
onderhandelingen voor een nieuwe regering “vorderden.”
De beperking van
het budget tot extra tewerkstelling is wel “een beetje tegenstrijdig”
met het feit dat de besparingsdrift van de regering in onze sector hier
en daar die zogezegde prioritaire tewerkstelling in gevaar brengt. Het
ontkennen van het bestaan van zware beroepen in onze sector en dus het
stevig kortwieken van systemen zoals de landingsbanen (1/5 tijdskrediet
vanaf 55 jaar i.p.v. 50 jaar) en het brugpensioen zijn ook niet echt
bevorderlijk. En wat onze koopkracht betreft: noppes en een
schouderklopje. Maar dat zal waarschijnlijk allemaal maar een detail
zijn … Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de sectoronderhandelingen
met de regering eind maart zijn afgesprongen.
Hoe een staking efficiënt organiseren ?
Het is overduidelijk dat de regering de werknemers van onze sector niet
ernstig neemt. De chiro-eske acties boezemen niet echt angst in. Vandaar
dat er militanten ijveren voor ECHTE acties die efficiënt georganiseerd
worden en waar het resultaat van belang is: reële druk zetten op de
regering(spartijen) via hun tentakels bij invloedrijke
ziekenhuisdirecties.
Samen met die militanten roept Polsslag dan ook op
om een 24-urenstaking te organiseren in juni maar wel onder specifieke
condities. Per regio 1 of 2 grote ziekenhuizen uitpikken waar men alle
krachten op concentreert om een effectieve staking te organiseren:
inclusief piketten die de lijsten met opgevorderde personeelsleden
controleren. De militanten van de andere instellingen kunnen dan hun
collega’s ondersteunen.
Als deze waarschuwing niet volstaat, stellen we
een stakingsweek voor in september (alleszins na de grote vakantie) waar
dezelfde manier van werken in een licht aangepaste versie wordt
toegepast. Een opeenvolging van 24-urenstakingen in een beurtrol:
dinsdag ziekenhuis X, woensdag ziekenhuis Y en donderdag ziekenhuis Z.
De militanten van de andere instellingen ondersteunen telkens de
piketten. Met dit systeem omzeilen we een deel van de beperkingen van
het stakingsrecht in onze sector. In 2005 testte BBTK BHV dit
stakingsplan mét succes uit. Nu is onze vraag: is de nationale
vakbondstop bereid deze noodzakelijke stap te zetten om het defaitisme
en demotivatie van sommige militanten en werknemers te counteren?
