zaterdag 30 mei 2009

Acties in het Brugmann ziekenhuis te Brussel

Het Brugmann ziekenhuis in Brussel kent net als een overgrote meerderheid van de grote ziekenhuizen in ons land een personeelstekort. Dat leidt tot een verhoging van de werkdruk met tal van gevolgen zoals een toename van het aantal depressies en burnouts, maar ook een vermindering van de kwaliteit van de zorg.
Een ander gevolg van het personeelstekort is de explosie van het aantal gepresteerde overuren door het personeel. Als de continuïteit van de zorgverlening moet worden gegarandeerd, moeten wel overuren worden geklopt.

Op dinsdag 26 mei hield het personeel in gemeenschappelijk vakbondsfront een algemene vergadering in het ziekenhuis. Er waren een 100-tal aanwezigen, vooral verplegenden. Er was vooral ongerustheid over het feit dat de directie een deel van de overuren zomaar wil schrappen in plaats van uitbetalen. Er staan nog 87.000 overuren open op dit ogenblik. Er waren ook verschillende informatici en elektrotechnici die boos zijn omdat er een nieuw systeem is waarbij ze op ieder ogenblik kunnen worden opgeroepen door de directie. De discussie op de personeelsvergadering was erg interessant met tal van getuigen en een enorme woede onder verschillende collega’s. Het personeel maakte de syndicaal verantwoordelijken duidelijk dat het bereid is om tot actie over te gaan. De brancardiers en andere personeelsleden (bijvoorbeeld kuispersoneel en andere groepen) waren aanwezig uit solidariteit en om duidelijk te maken dat de aanvallen op de arbeidscondities alle personeel aanbelangen.

De bijeenkomst besloot om een actie te organiseren op donderdag. Na de personeelsvergadering werd ook meteen een actie gehouden voor het ziekenhuis, een uur later waren er immers onderhandelingen voorzien tussen directie en vakbonden. De actie was een succes qua opkomst met meer dan 70 deelnemers. Na een uur kwam de algemeen directeur naar buiten om meer uitleg te geven: er zal een “werkgroep” opgezet worden om een concreet voorstel te doen. Het is echter duidelijk dat een voorstel van de directie niet direct in het belang van de arbeiders zal zijn. De actie van donderdag blijft dan ook behouden, maar werd jammer genoeg omgevormd tot een nieuwe informatievergadering. Het pamflet heeft het niet meer over een actie en maakt ook geen melding meer van het oproepen van informatici. Er zou een akkoord mogelijk zijn met de directie, maar de betrokken personeelsleden verzetten er zich radicaal tegen.

De acties van dinsdag waren een succes vanuit de nood om zich te organiseren tegenover de ernstige problemen waarmee de werkenden in de sector worden geconfronteerd. Maar de vakbondsleidingen zullen wel een echte strijd moeten organiseren in de plaats van deze te ontwijken.

De eis van een intrekking van de maatregelen rond de overuren is een goede eerste stap, maar moet verder gaan op de kern van het probleem: het tekort aan personeel en de lage lonen in de sector. We moeten de strijd uitbreiden zodat niet alleen het verzorgend personeel actie voert, maar dat de acties worden gedragen door alle personeel van het ziekenhuis en de sector. Daartoe is er nood aan een actieplan om een krachtsverhouding uit te bouwen tegenover de aanvallen van de directie en de politieke verantwoordelijken.

Het tekort aan middelen voor de zorgsector wordt steeds duidelijker en maakt dat de sector onleefbaar wordt. Er is op syndicaal vlak nood aan een strijdbaar antwoord, dat kan worden versterkt door personeelsvergaderingen waar de acties en alle verdere stappen worden besproken. Wordt vervolgd…

woensdag 6 mei 2009

8 mei: betoging tegen lange wachtlijsten in de gehandicaptensector

Stop het wachten! Stop het personeelstekort! Recht op een kwaliteitsvolle ondersteuning, nu!

Dit zijn slechts enkele van de slogans die de actievoerders uit de non-profit zullen meedragen op 8 mei in Brussel. De witte woede is nog steeds woest, want van alle beloftes die de afgelopen maanden en jaren naar voren geschoven zijn door de traditionele partijen, blijft nog maar bitter weinig over. Net zoals men de arbeiders en hun gezinnen wil laten opdraaien voor de crisis, zo wil men de personen met een handicap, hun familie en het personeel laten opdraaien voor het tekort aan middelen in de sector.

Alle deelnemende organisaties hebben zo hun eigen redenen om vrijdag mee te betogen tegen de torenhoge wachtlijsten in de gehandicaptensector. De personen met een handicap eisen meer opvangplaatsen en extra middelen voor een volwaardige opvang. De verenigingen van ouders willen af van het uitzicht op een onzekere toekomst voor hun kinderen met een handicap. Het personeel wil betere arbeidsvoorwaarden en een loon dat gelijkwaardig is aan dat van collega’s uit andere sectoren. Zelfs de werkgeversorganisaties roepen op om met zoveel mogelijk mensen uit de gehandicaptensector naar Brussel af te zakken. Zij zien immers de regelgeving almaar toenemen en de middelen almaar afnemen.

Samengevat komen deze eisen neer op een vraag naar een kwaliteitsvolle ondersteuning voor alle personen met een handicap. Let vooral op het woord ‘alle’. Want hier draait het rond wanneer de beleidsmakers spreken over het wegwerken van de wachtlijsten. Vier jaar geleden kwam Bart Somers (Open VLD) al met de uitspraak dat de lange wachtlijsten te wijten waren aan de oneigenlijke gehandicapten die erop stonden. Deze uitspraak werd toen zelfs bijgetreden door Vlaams minister voor zorg Byttebier (Groen!).

Vandaag komt het VAPH (Vlaams agentschap voor personen met een handicap, het vroegere ‘Vlaams Fonds’) met een soortgelijk idee op de proppen om de wachtlijsten aan te pakken. Zij verklaren de sterke groei van de wachtlijsten door aan te halen dat er nieuwe doelgroepen bijgekomen zijn, zonder echter concrete cijfers te geven. Als oplossing voor het wegwerken van de wachtlijsten, stelt het VAPH voor om de doelgroepen te selecteren op basis van hun stoornissen.

Men zou enkel nog ondersteuning willen bieden aan personen met een zeer complexe of zware handicap. Personen die door deze maatregel uit de boot vallen, wil het VAPH doorschuiven naar andere beleidsdomeinen. Daarnaast stelt Laurent Bursens, administrateur-generaal van het VAPH, bijvoorbeeld, dat 27% van de PAB-aanvragers (persoonlijk assistentie budget) ouder is dan 50 jaar. Als oplossing om het aantal PAB-aanvragers te laten zakken, vindt hij dat er een leeftijdsgrens zou moeten komen voor de toekenning van een PAB. Hij vroeg zich zelfs publiekelijk af of deze mensen niet beter geholpen zouden worden in de ouderenzorg. Wel een erg makkelijke manier om de wachtlijsten op te lossen. Doelgroepen afstoten, zonder hen uitzicht te geven op noodzakelijke ondersteuning vanuit andere beleidsdomeinen.

Vrijdag 8 mei, 11u, Brussel-Noord. Betoging tegen lange wachtlijsten
artikel overgenomen vanop socialisme.be
Nuttige links: