Voorstellen Vlaamse regering zijn een belediging voor de Social Profit!Op woensdag 26 januari had er een uitgebreid beroepscomité plaats van “ABVV Social Profit Vlaamse sectoren” in een overvolle zaal in het ACOD-gebouw in Brussel. Er was maar plaats voor 250 personen waardoor sommigen noodgedwongen moesten blijven rechtstaan. Het bulk van de mobilisatie was op rekening te schrijven van de Algemene Centrale met een 200-tal deelnemers. De week ervoor had reeds de Staten-Generaal van het LBC plaatsgehad om hetzelfde te doen: er werd een overzicht gegeven van wat er allemaal gebeurd is sinds het indienen van de eisenbundel van het gemeenschappelijk vakbondsfront (februari 2010) tot aan de “concrete” voorstellen van de Vlaamse regering nu. We gaan hier niet verder op ingaan maar vewijzen naar de Polsslagkatern van 8 juni en 19 november 2010 en van 26 januari 2011.
Speciaal voor deze vergadering werd de Polsslagkatern van vorige week gerecycleerd in een aangepaste vorm (toevoeging artikel over de staking bij de Broeders van Liefde) en uitgedeeld. De Polsslag werd duidelijk gesmaakt en verscheidene tussenkomsten van verschillende militanten waren gebaseerd op wat ze in de Polsslag gelezen hadden maar wat nog niet aan bod gekomen was in de vergadering. Het presidium kon alleen maar beamen wat er gezegd of gevraagd werd.
Enkele niet-onbelangrijke data
De Vlaamse regering vraagt om een Vlaams Intersectoraal Akkoord te sluiten voor 4 jaar in plaats van 5 jaar aangezien de legislatuur tot in 2014 loopt. De budgetten voor o.a. de koopkrachtverhoging zouden pas vrijgemaakt worden in 2013 ... Een kortere termijn voor het akkoord maar de extra centen worden wel zoveel mogelijk naar later geschoven.
Show me the money!
De regering stelt voor om ongeveer 147 miljoen euro voor het akkoord uit te trekken. In oude Belgische Frank lijkt dit een gigantisch bedrag (afgerond een kleine 6 miljard BEF) maar als we hier wat harde cijfers tegenover stellen, blijkt dat dit een peulschil is.
Die 147,078 miljoen euro wordt als volgt opgedeeld: 87,40 miljoen euro (59,42%) voor het uitbreidingsbeleid (extra personeel), 30,678 miljoen euro (20,86%) voor de kwaliteit en 29 miljoen euro voor de koopkracht (19,72%). Als we dit vergelijken met de bedragen van het vorig akkoord 2005-2010 zit het grootste verschil op het budget voor de koopkracht. En voor alle duidelijkheid: het is minder. Het volledige budget van het vorige akkoord bedroeg 191,5 miljoen euro (inclusief Sociale Maribel) Aan het uitbreidingsbeleid werd 84,65 miljoen euro besteed, aan de kwaliteit 32,15 miljoen euro en tenslotte aan de koopkracht 74,70 miljoen euro. Het verschil voor de enveloppe voor koopkrachtverhoging bedraagt dus 45,7 miljoen euro. Het bedrag in oude BEF laten we de lezer zelf uitrekenen.
In verschillende tussenkomsten van de militanten klaagden zij enerzijds de gulheid van minister-president Peeters aan om de banken en o.a. Opel Antwerpen te redden (Peeters was bereid om 500 miljoen euro in Opel Antwerpen te pompen) en anderzijds de krenterigheid tegenover de Vlaamse social profit waar toch een kleine 100.000 mensen werken. Het geld dat naar de banken ging, werd terecht door een spreker gecatologeerd als regelrechte diefstal.
Het uitbreidingsbeleid
Er komen extra jobs (iets meer dan 2000) maar hierbij is er niets nieuws onder de zon: het is een doorslag van reeds bestaande plannen. De vraag is ook of dat dit genoeg zal zijn om de werkdruk te verlagen, de vergrijzing op te vangen en is het een antwoord op de concrete vraag in de verschillende sectoren? Dit is duidelijk een retorische vraag.
Kwaliteit
Wat het luik “kwaliteit” inhoudt: daar hebben de vakbonden tot nu toe het raden naar. Dit kan van alles betekenen: administratieve vereenvoudiging (waar hebben we dat nog gehoord?), versterking van de omkadering, wijzigingen in de arbeidsorganisatie (bijvoorbeeld functieclassificatie, arbeidsduurvermindering) opleidingen en managementondersteuning en zoverder ...
Koopkracht
Hierboven zijn we er al kort op ingegaan maar om de bedragen een gezicht te geven zullen we de plastische uitdrukking van federaal secretaris Jan-Piet Bauwens herhalen: het voorziene budget komt overeen met een pakje friet ZONDER mayonaise per maand per voltijdse equivalent (VTE). In een sector waar de lonen gemiddeld 15% achterlopen op de andere sectoren kan men bezwaarlijk spreken van een grote stap voorwaarts. In het akkoord van 2005-2010 was er per VTE 998,61 euro voorzien. Verspreid over 5 jaar is dit ook niet echt om naar huis te schrijven maar in het huidig voorstel doet men het dus nog veel slechter: 315,01 euro per VTE. Ondanks de substantiële aangroei van het aantal werknemers met 23% (in 2005: 74 804 VTE, in 2010: 92 061,48 VTE) is het voorziene budget voor koopkrachtverhoging met 61 % van het vorige akkoord afgenomen. Dit zal allicht een Muyteriaanse logica hebben.
De beruchte tweede pensioenpijler
Dit is iets waarvoor ABVV nooit echt vragende partij geweest is aangezien men de voorkeur geeft aan het versterken van de eerste pijler: het wettelijk pensioen. In 2005 werd er gestart met de opbouw van een reserve via een jaarlijkse dotatie met het engagement om in 2010 te starten met minimum 0,6 % van de loonmassa. Het zal waarschijnlijk niet verwonderen dat die 0,6 % niet bereikt is. De jaarlijkse dotatie loopt wel door maar is allesbehalve voldoende.
Waar blijft die 13e maand?
Een oeroude eis van de sector is een volwaardige 13e maand die echter veel weg heeft van het monster van Loch Ness: er wordt veel over gepraat en gespeculeerd maar bestaat niet. Als men volgens een berekening van het ABVV uitgaat van een (karig) brutoloon van 1500 euro dan is er extra 487,5 euro per VTE nodig (375 euro + 30% RSZ) om een volledige 13e maand te verkrijgen. Nu bedraagt de eindejaarspremie 75% van het brutoloon (in ons voorbeeld 1125 euro). Vermenigvuldigd met het totaal aantal VTE’s in de sector geeft dit een totaalbedrag van 44,9 miljoen euro extra. Volgens de werkgevers gaat het zelfs over 100 miljoen euro. De reële kost zal waarschijnlijk ergens in het midden liggen.
Het vonnis van ABVV Social Profit
Er was niet echt veel discussie nodig opdat de zaal tot een besluit zou komen: de voorstellen van de Vlaamse regering werden resoluut en unaniem afgeschoten als veel te weinig en zelfs een belediging. Dan blijft er natuurlijk maar 1 weg open: dat van de mobilisatie. Er werd verwezen naar de stakingen bij de Broeders van Liefde en verscheidene sprekers vroegen ook naar een geleidelijke opbouw van acties in een echt actieplan met perspectief. Laat ons nu hopen dat de nationale top van LBC met de nodige openheid overlegt met het ABVV want SAMEN STERK!
Opgelet voor het ontwerp- IPA 2011-2012!
We willen ook wijzen op de implicaties van het eventueel uitvoeren van het Interprofessioneel Akkoord (IPA) 2011-2012 voor de Social Profit. Normaal heeft de Social Profit hier weinig mee te maken maar nu is het wel degelijk andere koek. Maar daarvoor verwijzen we naar een pamflet van BBTK Social Profit: Werknemers Social-Profit rechtstreeks getroffen door het ontwerp van interprofessioneel akkoord (IPA): Sociale basisverworvenheden ernstig bedreigd!
