De overheid beweert niet in staat te zijn om de middelen voor de nodige gebouwen in de welzijnssector te voorzien. Er wordt een oproep gedaan aan private investeerders om deel te nemen aan financiële constructies. De gehandicapten moeten maar zelf investeren in hun gebouwen. Toen de banken in de financiële problemen kwamen, werd een andere redenering gevolgd. Toen werd op geen miljard meer of minder gekeken en moesten de bankiers niet zelf betalen.
In de welzijnssector zijn er al jarenlang aanhoudende tekorten. Er wordt niet geïnvesteerd in personeel en al evenmin in infrastructuur. Het resultaat is ontevreden personeel en een gebrek aan gebouwen. Nu stelt de overheid dat er onvoldoende middelen zijn om te investeren in gebouwen. Daarom wordt een oproep gedaan aan private investeerders. Er wordt niet zozeer gemikt op bouwbedrijven voor een PPS-project zoals in het onderwijs. Dergelijke projecten in het onderwijs zullen de gemeenschap de komende jaren heel wat kosten. De private investeerders betalen nu een deel van de bouwkosten, maar krijgen dit ruimschoots terug betaald. Resultaat: tevreden aandeelhouders en een lege gemeenschapskas. Voor de gehandicaptensector wordt vooral gekeken naar de gehandicapten zelf en naar religieuze organisaties.
Minister Vandeurzen (CD&V) verklaarde: “We moeten innovatie middelen zoeken zodat de overheid zich kan concentreren op haar kerntaak: de concrete welzijnsdienstverlening.” Er wordt gedacht aan vzw’s en religieuze organisaties, aan ouders, vrienden en familieleden van de gehandicapten en aan gehandicapten zelf.
Het idee van sociale zekerheid is dat de gemeenschap op basis van bijdragen (waarbij de sterkste schouders het meeste bijdragen) algemene dienstverlening aanbiedt aan wie dit nodig heeft. Het afwentelen van een deel van de kosten naar private instellingen of gewoon personen maakt dat de zorgverstrekking aan mensen met een handicap in de toekomst steeds meer afhankelijk zal worden van de welwillendheid van rijke geldschieters die bij wijze van liefdadigheid gebouwen schenken. Een dergelijke manier van financieren is niet uitzonderlijk in de VS. Het zorgt voor de ontwikkeling van enerzijds een aantal prestigieuze instellingen voor wie van rijke afkomst is, en anderzijds erbarmelijke voorzieningen voor de overgrote meerderheid.
De overheid beweert geen middelen te hebben, maar voor fiscale cadeaus aan de grote bedrijven is er wel ruimte. Om de banken te redden, zijn er miljarden beschikbaar. Maar de begeleiding van mensen met een beperking, dat is geen prioriteit en dus moeten deze mensen of hun sociale omgeving er maar voor opdraaien. Wij verzetten ons tegen een sociale sector waarin liefdadigheid in de plaats van algemene dienstverlening komt.
