Volgend bericht van een collega kregen we in onze mailbox (polsslagnonprofit@gmail.com) ... kort maar 'to the point'! Wie wil reageren op artikels kan dit altijd doen: anonimiteit en discretie gewaarborgd!Kameraad, ik ben als verplegende werkzaam in een psychiatrisch ziekenhuis. Ik kan maar niet begrijpen dat men in de non-profit sector de sociale wetgeving reeds jarenlang kan negeren. Overuren worden niet uitbetaald, in het beste geval kan men de overuren recupereren. De verloning voor onregelmatige prestaties is al even belachelijk. Extra-prestaties belasten ons sociaal leven, de F. Nightingales zijn gelukkig een uitstervend ras. In combinatie met directies die alleen maar uitblinken in een anti-sociaal klimaat voor hun werknemers, wordt het beroep nog minder aantrekkelijk. Niet respecteren v/d normen qua personeelsbezetting of laattijdige(geen) vervanging van zieke collega's leggen nog een extra druk. Laat Finland voor ons een voorbeeld zijn, kameraden.
Naschrift redactie:
Daar kunnen we ons volmondig bij aansluiten. Het zal alvast geen slecht idee zijn om na de sociale verkiezingen de discussie op te starten binnen de verschillende non-profitvakbonden over hoe we de acties voor het volgend federaal akkoord in 2010 kunnen voeren en welke eisen we centraal willen stellen.
De impact van stakingsacties in onze sector is zoals in Finland eerder beperkt wegens de massale opvorderingen die in vele gevallen het pervers effect hebben dat er tijdens een staking meer personeel aanwezig is dan normaal aangezien er dan extra toezicht is.
Betogingen hebben hun nut om onze eisen kenbaar te maken aan het bredere publiek en als mobiliserende factor om zoveel mogelijk collega's te proberen betrekken bij de acties (wat niet altijd even evident is, maar niet onmogelijk) Echter als drukkingsmiddel op de regering en de werkgevers lijkt dit toch al veel minder: in Brussel gaan er dagelijks verschillende betogingen door...
Het zou al een grote stap vooruit zijn als de vakbondsleidingen in gemeenschappelijk front in het begin van de beweging een duidelijk actieplan (dat voldoende bediscussieerd is door de basis) naar voorschuift waarin alle concrete acties en data al vastgelegd worden en die de beweging geleidelijk opbouwen naar een 'echt ultimatum'. Dit zou er voor zorgen dat we de acties degelijk kunnen voorbereiden en dat we geen anderhalfjaar op straat moeten komen maar dat de zaken sneller afgehandeld worden. Als men in actie gaat, moet men de mensen een duidelijk perspectief stellen.
Over wat dan een 'echt ultimatum' is, kunnen de breinen nog rijpen. De lage syndicalisatiegraad in de Belgische Non-Profit is eerder een obstakel voor 'harde collectieve actie op een vingerknip'... dus daar zal rekening moeten mee gehouden worden. Een ander element zal echter aan kracht inboeten: de zogezegde 'zelfde belangen' van de werknemers en de werkgevers (die zoveel mogelijk subsidies willen losweken om meer geld in hun zakken te kunnen steken). De toenemende onderlinge concurrentie tussen de ziekenhuizen door o.a. een voortsluipende commercialisering zal zich ook meer en meer op de werkvloer laten voelen door een repressiever personeelsbeleid. In de commerciële rusthuizen kan men daar al een aardig voorproefje van nemen!
Genoeg stof tot nadenken en discussie...
