Bij de stemming van het huidig federaal akkoord in 2005 was er al heel wat twijfel of het voldoende was om de onmiddellijke noden in onze sector op te lossen. Vooral in het ABVV vertaalde zich dit in het resultaat van de stemming: o.a. de grootste afdeling BBTK Brussel-Halle-Vilvoorde verwierp dit akkoord met 90% van de stemmen. Uiteindelijk keurden zowel BBTK als de Algemene Centrale het akkoord goed met respectievelijk 68% en 73%. De twijfel bestond ook in de rangen van LBC maar om één of andere reden kwam dit niet tot uiting in het stemresultaat. Uiteindelijk was het gevoel dat het onderste uit de kan gehaald was, doorslaggevend. Er werd heel wat uit de brand gesleept maar het neemt niet weg dat maar 14% van het oorspronkelijk pakket in het akkoord opgenomen werd.
Vandaag, anno 2008, hebben we ‘ALARMFASE ROOD’ op de werkvloer bereikt. Ondertussen zitten we nog 2 jaar opgescheept met een ontoereikend akkoord dat pas op kruissnelheid komt (volledige uitvoering van de akkoorden) in 2015.
I
Chronische en acute personeelsonderbezetting zijn eerder regel dan uitzondering terwijl het werkvolume gestaag toeneemt (o.a. door de vergrijzing en toename van administratieve rompslomp) Overuren bereiken astronomische hoogten (per ziekenhuis uit te drukken in duizendtallen) en recuperatie blijft uit (laat staan de uitbetaling ervan) en zo kunnen we wel nog een eindje doorgaan.
I
Zoals de LBC in haar pamflet correct stelt, zijn er dringend meer handen nodig in onze sector. Reeds meer dan 2000 verzorgenden behaalden het diploma van verpleegkundige via een speciaal opleidingsproject. Ondanks het feit dat er reeds honderden kandidaten zijn om volgend schooljaar te beginnen, wordt dit project niet verlengd wegens ‘geen geld’.
I
GEEN GELD ?
I
I
Hiervoor is geen geld terwijl de lastenverlagingen voor de werkgevers oplopen tot miljarden euro’s per jaar. Denken we maar aan de notionele intrestaftrek… allemaal pure winst die verdwijnt in de zakken van de grote aandeelhouders. Veel bedrijven in de Bel-20 betalen geen euro belasting. Er is wel degelijk geld maar de regering speelt liever omgekeerde Robin Hood: stelen van de werkenden om het te geven aan de rijken.
I
KOOPKRACHT: OOK IN ONZE SECTOR EEN HEET HANGIJZER!
MEER KOOPKRACHT DOOR MEER LOON !
MEER KOOPKRACHT DOOR MEER LOON !
Terwijl onze sector vergeleken met de profitsectoren achteraan in het peloton bengelt wat betreft loonvoorwaarden (ondanks de hyperflexibiliteit) zitten we vast aan een vijfjarenplan. Andere sectoren kunnen via een Interprofessioneel Akkoord (IPA) om de 2 jaar de situatie bijsturen. De ‘apenootjes’ die we bij het huidig akkoord verkregen hebben, volstaan niet om de stijgende levensduurte te compenseren, laat staan de loonachterstand met anderen in te lopen.I
De prijzen van basisvoedingsproducten zijn de laatste 6 maanden met gemiddeld 13 procent gestegen. Dat blijkt uit een steekproef van VRT Nieuws bij de warenhuizen Delhaize, Colruyt en Carrefour (19 april 2008)
I
Volgens een recente studie van het ABVV behoren 20% van de werkenden tot de nieuwe categorie van de ‘werkende armen’. Hiermee bedoelt men mensen die niet langer een concert of bioscoopbezoek kunnen betalen, geen woning kunnen kopen en niet op reis kunnen gaan. 35% van de respondenten van de studie heeft het niet gemakkelijk om de studies van de kinderen te betalen, 37% kan niet sparen. Het verschijnsel van de ‘working poor’ doet zich vooral voor in de publieke en de rarara… non-profit sector.
I
De ‘apenootjes’ in het huidig akkoord zijn de attractiviteitspremie en de verhoging van de loontoeslag voor nachtwerk op zon- en feestdagen van 50 naar 56 %. Niet echt spectaculair. Premies worden niet bij het pensioen in rekening gebracht en zijn ook gemakkelijker ‘af te bouwen’. De enige weg vooruit voor de koopkracht is een gevoelige verhoging van de barema’s. Ook een volwaardige 13de maand blijft op de agenda en de toelagen voor onregelmatige prestaties moeten omhoog.
I
AKKOORDEN VOOR 5 JAAR IN DE PRAKTIJK NIET WERKBAAR
I
Gezien de evolutie in onze sector is ‘kort op de bal spelen’ met weliswaar een langetermijnvisie pure noodzaak. Het gaat hier niet enkel om de arbeidsvoorwaarden van de werknemers maar ook de algemene toestand van de gezondheidszorg in ons land is hier nauw mee verbonden. Slechte arbeidsomstandigheden maken het terrein vrij voor verdere commercialisering en de ontwikkeling van een gezondheidszorg in 2 versnellingen. Hier worden de werkenden dubbel het slachtoffer van: als werknemer en als patiënt/cliënt.
I
De Non-profit valt niet onder de tweejaarlijkse IPA-onderhandelingen BEHALVE als er moet ingeleverd worden zoals bijvoorbeeld de slechtere voorwaarden voor tijdskrediet door het generatiepact. Als Non-Profit krijgen we enkel de nadelen van het IPA, waar blijven de voordelen? Misschien zijn tweejaarlijkse akkoorden voor de Non-Profit wat scherp door de bocht maar een ‘tussentijdse evaluatie’ moet mogelijk zijn.
I
DE WITTE WOEDE
“HER”UITVINDEN:
Voor een eerlijk en constructief gemeenschappelijk vakbondsfront
Voor een eerlijk en constructief gemeenschappelijk vakbondsfront
Het is aangewezen dat de nationale vakbondsleidingen, samen met de basismilitanten de nodige lessen trekken uit de vorige Witte Woede en dit zowel op het gebied van de eisen, de actiemethoden (organisatie en planning) en de resultaten. De conclusies zouden dan via een zo breed mogelijke discussie in gemeenschappelijk vakbondsfront moeten uitmonden in een gedetailleerd actieplan voor de volgende witte woede.I
Van in het begin van de Witte Woede zou er een duidelijk en concreet ultimatum aan de regering voorgelegd moeten worden. En dit met een actieplan dat de acties geleidelijk aan opbouwt en tot een hoogtepunt voert met een maximale impact (met een coördinatie op zowel nationaal als provinciaal/lokaal vlak). Als men in actie gaat, moet men de mensen een duidelijk perspectief stellen. Het relatief chaotisch einde van de vorige beweging met de ‘staking tot de finish’ had niet echt een gunstig effect op de reële impact (het leek eerder op het doodbloeden van de staking)
