Wat na de zoveelste wandeling in Brussel?

uittreksel Polsslagpamflet 9 juni 2011
Hoe kan een ACTIEPLAN er concreet uitzien?

Op 26 april stuurde het gemeenschappelijk vakbondsfront een brief naar premier Leterme om hem er op te wijzen dat er nog steeds geen onderhandelingen opgestart zijn voor een meerjarenakkoord voor de federale gezondheidssectoren. In de brief wordt gesteld: “In 2011 hebben de sociale partners een zogenaamd “mini-akkoord” gesloten voor de duurtijd van slechts 1 jaar. (…) Dit mini-akkoord beantwoordt echter op diverse punten geenszins aan de legitieme verwachtingen van de werknemers uit de federale gezondheidssectoren.”

Terwijl de nationale betoging van 9 juni vlak in de onderhandelingen voor de Vlaamse sectoren valt, bestaat er (op het moment van dit schrijven) voor de federale sectoren nog zelfs geen onderhandelingskalender noch -kader. Indien de betoging geen concreet resultaat oplevert, zal er na de zomervakantie moeten overgegaan worden naar hardere acties naar het voorbeeld van de stakingen in de Vlaamse gehandicaptensector.

Wij stellen alvast voor om een uitgewerkt actieplan met een escalatie in tijd en omvang op te maken. Hoe zou dit er concreet kunnen uitzien?

1. Vanaf september elke maand een “harde” 24-urenstaking in een groot ziekenhuis per provincie in gemeenschappelijk vakbondsfront én met massale stakingspiketten die het karakter van een kleine betoging hebben. Alle militanten van de provincie kunnen daar naartoe gemobiliseerd worden. Het is uiteraard de bedoeling om bij de aankondiging van de eerste staking de stakingskalender voor de volgende maanden over te maken aan de regering en de werkgevers zodat het voor iedereen duidelijk is (ook naar de werknemers van de sector toe) dat het menens is. Deze methode heeft het voordeel dat het een tijdje kan aangehouden worden zonder meteen al het kruit te verschieten.

2. Mocht het perspectief van die maandelijkse stakingen niet genoeg blijken om de regering onder druk te zetten, kan men na een tijd overgaan tot stakingen in meerdere ziekenhuizen per provincie maar dan elk op een andere dag in dezelfde week, om terug de nodige mensen te kunnen mobiliseren voor de piketten. Concreet zou dit kunnen betekenen: dinsdag ziekenhuis A, woensdag ziekenhuis B en donderdag ziekenhuis C. Dit is omwille van de specifieke regelgeving in de ziekenhuissector bij stakingen en werd in de praktijk al toegepast door BBTK-BHV tijdens de vorige witte woede.

3. Een verdere escalatie kan men bekomen door de andere subsectoren zoals de rusthuizen en RVT’s ook in te schakelen in de acties. Dit is wat we noemen het systematisch opbouwen van de acties volgens een actieplan.

De acties voor het vorige meerjarenakkoord zijn letterlijk doodgebloed door het gebrek aan zo’n actieplan. Toen werden er een reeks van betogingen georganiseerd die dan uiteindelijk uitmondden in een staking tot de finish, die echter in de praktijk zeer chaotisch en ongecoördineerd verliep. Hopelijk hebben de vakbondsleiders dezelfde lessen getrokken uit deze ervaringen en zijn ze bereid deze discussie te voeren met de achterban.