Regering(en) van “weglopende zaken” wakker schudden!
Een uitgewerkt ACTIEPLAN is nodig!
Ondanks het eeuwige excuus van een federale regering in lopende zaken werd er toch een budget van 50 miljoen Euro vrijgemaakt voor de federale sectoren voor 2011. Dit “mini-akkoord” heeft om meerdere redenen zijn naam niet gestolen. Het mini-akkoord is een zoethouder in afwachting van een regering met volledige bevoegdheden die over een meerjarenakkoord zou kunnen onderhandelen.
Echter plots zal deze regering met “beperkte bevoegdheden” overgaan tot de opmaak van een begroting voor 2012. Besparen, oorlog voeren in Libië, begrotingen opmaken, een interprofessioneel akkoord (IPA) doorduwen tegen de wil van de meerderheid van de werknemers ... Deze regering gedraagt zich steeds meer als een “volwaardige” regering. Gaat men het traditionele meerjarenakoord opsplitsen in meerdere “mini-1-jaarakkoordjes?” Een mens zou het op de duur gaan denken.
De vermaarde Belgische salamitechniek dreigt voor de federale sectoren én dat is allesbehalve positief voor de werknemers en de gebruikers. Zo een scenario zou ongetwijfeld een negatieve invloed hebben op de mobilisatiekracht van de sector en daarmee ook de grootte van de afgedwongen budgetten. Niemand kan voorspellen of er in de nabije toekomst wel een nieuwe stabiele federale regering komt ...
Alles wat ons verdeelt, maakt ons zwakker.
De politieke spelletjes die mogelijk gemaakt worden door de “verschillende snelheden” (stilstand en achteruitgang eerder) in de onderhandelingen op federaal en regionaal vlak zorgen ook voor verdeeldheid in het vakbondsfront. Het gemeenschappelijk vakbondsfront dat bestaat in de Vlaamse sectoren voor deze actie, bestaat echter niet op federaal vlak. Zo heeft BBTK-SETCa géén nationaal ordewoord gegeven om in de ziekenhuizen e.d. te mobiliseren voor deze betoging van 29 maart. Door een “kunstgreep” zal BBTK echter wel aanwezig zijn met de federale sectoren: elke Vlaamse BBTK afdeling én BBTK-SETCa BHV roepen op vraag van de basis apart op voor de federale sectoren ... De onenigheid tussen ABVV en ACV over het IPA, de aparte acties tegen de Europese top in Brussel én de komende sociale verkiezingen in 2012 zetten een gemeenschappelijk vakbondsfront danig onder druk. Een noodzakelijke grootschalige mobilisatie van zowel de federale als de regionale (Vlaamse e.d.) sectoren wordt zo alleen maar complexer. En van deze verdeeldheid zijn de werknemers de dupe. Op 8 juni 2010 kwamen alle sectoren van de non/social profit massaal in Brussel op straat. Ongeveer 15.000 betogers kwamen opdagen, een duidelijk bewijs dat we samen sterker staan.
Naar het voorbeeld van de stakingen in de Vlaamse gehandicaptensector!
In januari stak het personeel van de Broeders Van Liefde het vuur aan de lont met maandelijkse stakingen. De staking liet zien dat het hen menens was. Meer dan 90% van het personeel staakte. In sommige regio's moest de provinciegouverneur personeel opvorderen om aan de minimumbezetting te komen. Directe aanleiding voor de staking was het aanslepende personeelstekort in de sector. De Vlaamse gehandicaptensector moest het immers doen met een personeelsnorm van 80% om het werk op te vangen van een personeelsomkadering van 100%.
Al meer dan 25 jaar slepen de problemen van onderbezetting in de gehandicaptensector aan. In 1983 werd de wettelijk voorziene personeelsomkadering bevroren. Sindsdien raakten de instellingen helemaal vol en werd de problematiek van de doelgroepen een stuk complexer, maar extra personeel hiervoor kwam er nooit. De toen ingevoerde personeelsstop was tot voor kort gehandhaafd, waardoor er gemiddeld een vijfde personeel te kort is. Concreet komt dit neer op een tekort van 2200 voltijdse personeelsleden. In 2009 beloofde de toenmalige Vlaamse minister van Welzijn Vanackere (CD&V) 500 extra banen. Zo zouden de instellingen aan een gemiddelde bezetting komen van 87%. Van deze belofte kwam echter zo goed als niks in huis. Zijn opvolger, Vandeurzen (CD&V), maakte op zijn beurt bekend dat hij voor 84 extra jobs zou zorgen dit jaar. De reële dreiging van een escalatie van de acties, zowel in omvang, spreiding en regelmaat deed Vandeurzen uiteindelijk zwichten. Op 21 februari werd er een protocol-akkoord getekend voor het vrijmaken van een budget (25 miljoen Euro) voor 500 (VTE) bijkomende jobs, voor de periode 2011-2014. Dit blijft natuurlijk ver onder de benodigde 2200 maar zonder die acties was het wellicht noppes en een schouderklopje geweest.
De Vlaamse regering lacht ... met de non/social profit!
Laat ze GROEN lachen en ROOD van colère aanlopen door een UITGEWERKT ACTIEPLAN !
maandag 28 maart 2011
woensdag 16 maart 2011
24-urenstaking CTR (Brussel) op 15 maart
Stakingsactie bij het Centrum voor Traumatologie en Revalidatie (CTR) aan het Brugmannziekenhuis
version en français ici
Enkele weken geleden stemde het personeel van het CTR met meer dan 90% voor een stakingsdag. Het zorgpersoneel had er meer dan genoeg van en zette de vakbondsafgevaardigden aan om een stakingsactie te organiseren. Het argument dat doorgaans wordt gebruikt om niet tot werkonderbrekingen over te gaan in de zorgsector, de belangen van de patiënten, is nu net het centrale motief in de mobilisaties.
Dinsdag 15 maart werd bij het CTR gestaakt. Het ging het personeel niet om de loonsvoorwaarden. “We slagen er niet meer in om onze taken correct te vervullen”, legt een personeelslid uit. “We hebben te weinig personeel en het zijn de patiënten die daar onder lijden. We eisen geen loonsverhogingen of premies met deze actie, ook al ondersteunen we uiteraard eisen daaromtrent in de sector. Met deze actie eisen we gewoon respect voor de patiënten en een degelijke zorg. Dat stond lange tijd centraal in onze instelling. Nu zit het personeel op het tandvlees en de directie wil niet luisteren.”
Een tiental patiënten zijn aanwezig op het piket om hun solidariteit te tonen. Ze zijn er in hun rolstoel. Er zijn zowat 100 patiënten in het CTR, allemaal mensen die een zwaar trauma hebben opgelopen. De patiënten bleven de hele dag aan het piket en ze waren niet gekomen om te zwijgen. “Solidariteit met onze verplegers! Meer personeel!”, riepen ze.
Rond 6u30 ’s ochtends waren er al een 15-tal personeelsleden aanwezig voor de poorten van het CTR. Ondanks het feit dat CTR een privé-ziekenhuis is, kwamen drie ACOD-delegees van het (openbare) Brugmann-ziekenhuis hun solidariteit betuigen. Verder waren er ook 8 BBTK-delegees van St.-Luc en evenveel BBTK-delegees van het ziekenhuis Erasmus, de hoofdafgevaardigde van BBTK in CHIREC (fusie van Edith Cavelle met andere ziekenhuizen) en twee secretarissen van de sector social profit BBTK Brussel-Halle-Vilvoorde.
Er werden affiches opgehangen met een duidelijke boodschap: “Wij willen een echt project voor deze instelling, een degelijk centrum met degelijke middelen, een veilige zorgomgeving voor de patiënten,…”
Het personeel was vastberaden en strijdbaar met een duidelijke boodschap die bovendien op een scherpe wijze werd gebracht. Sommige ABVV-leiders kunnen daar nog iets van leren. Ze zouden hier op het terrein wellicht meer geleerd hebben over de realiteit dan in hun commissies en werkgroepen. Het personeel van het CTR heeft het goede voorbeeld gegeven.
Onder de TV-reportage op Télébruxelles (avondnieuws 15/03/2011):
Foto's:
version en français ici
Enkele weken geleden stemde het personeel van het CTR met meer dan 90% voor een stakingsdag. Het zorgpersoneel had er meer dan genoeg van en zette de vakbondsafgevaardigden aan om een stakingsactie te organiseren. Het argument dat doorgaans wordt gebruikt om niet tot werkonderbrekingen over te gaan in de zorgsector, de belangen van de patiënten, is nu net het centrale motief in de mobilisaties.
Dinsdag 15 maart werd bij het CTR gestaakt. Het ging het personeel niet om de loonsvoorwaarden. “We slagen er niet meer in om onze taken correct te vervullen”, legt een personeelslid uit. “We hebben te weinig personeel en het zijn de patiënten die daar onder lijden. We eisen geen loonsverhogingen of premies met deze actie, ook al ondersteunen we uiteraard eisen daaromtrent in de sector. Met deze actie eisen we gewoon respect voor de patiënten en een degelijke zorg. Dat stond lange tijd centraal in onze instelling. Nu zit het personeel op het tandvlees en de directie wil niet luisteren.”
Een tiental patiënten zijn aanwezig op het piket om hun solidariteit te tonen. Ze zijn er in hun rolstoel. Er zijn zowat 100 patiënten in het CTR, allemaal mensen die een zwaar trauma hebben opgelopen. De patiënten bleven de hele dag aan het piket en ze waren niet gekomen om te zwijgen. “Solidariteit met onze verplegers! Meer personeel!”, riepen ze.
Rond 6u30 ’s ochtends waren er al een 15-tal personeelsleden aanwezig voor de poorten van het CTR. Ondanks het feit dat CTR een privé-ziekenhuis is, kwamen drie ACOD-delegees van het (openbare) Brugmann-ziekenhuis hun solidariteit betuigen. Verder waren er ook 8 BBTK-delegees van St.-Luc en evenveel BBTK-delegees van het ziekenhuis Erasmus, de hoofdafgevaardigde van BBTK in CHIREC (fusie van Edith Cavelle met andere ziekenhuizen) en twee secretarissen van de sector social profit BBTK Brussel-Halle-Vilvoorde.
Er werden affiches opgehangen met een duidelijke boodschap: “Wij willen een echt project voor deze instelling, een degelijk centrum met degelijke middelen, een veilige zorgomgeving voor de patiënten,…”
Het personeel was vastberaden en strijdbaar met een duidelijke boodschap die bovendien op een scherpe wijze werd gebracht. Sommige ABVV-leiders kunnen daar nog iets van leren. Ze zouden hier op het terrein wellicht meer geleerd hebben over de realiteit dan in hun commissies en werkgroepen. Het personeel van het CTR heeft het goede voorbeeld gegeven.
Onder de TV-reportage op Télébruxelles (avondnieuws 15/03/2011):
Foto's:
donderdag 10 maart 2011
NATIONALE BETOGING 29 maart!
vrijdag 25 februari 2011
Federale sectoren van de gezondheidszorg: Het mini-akkoord is EINDELIJK ondertekend!
Na lang wachten hebben de onwillige werkgeversfederaties er uiteindelijk mee ingestemd om het sociale mini-akkoord voor de federale sectoren van de gezondheidszorg te ondertekenen.
Lees verder op de nationale website van BBTK Social Profit
Naschrift 28 februari:
Het kaderakkoord is getekend maar nu herbeginnen de werkgevers de gebruikelijke "vertragingscinema", het akkoord moet immers nog in CAO's gegoten worden ... We verwijzen naar de blogspot van BBTK St.-Maria voor het pamflet van BBTK.
Naschrift 7 maart:
De Collectieve Arbeidsovereenkomsten (CAO's) betreffende de toeslagen voor onregelmatige prestaties in PC 330 werden op 4 maart 2011 ondertekend. Deze gelden vanaf 1 januari 2011. Ter herinnering: in 2010 waren het enkel de personen "aan het bed van de patiënt" die recht hadden op de extra premies, nu heeft iedereen die deze uren presteert hier recht op.
Lees verder op de nationale website van BBTK Social Profit
Naschrift 28 februari:
Het kaderakkoord is getekend maar nu herbeginnen de werkgevers de gebruikelijke "vertragingscinema", het akkoord moet immers nog in CAO's gegoten worden ... We verwijzen naar de blogspot van BBTK St.-Maria voor het pamflet van BBTK.
Naschrift 7 maart:
De Collectieve Arbeidsovereenkomsten (CAO's) betreffende de toeslagen voor onregelmatige prestaties in PC 330 werden op 4 maart 2011 ondertekend. Deze gelden vanaf 1 januari 2011. Ter herinnering: in 2010 waren het enkel de personen "aan het bed van de patiënt" die recht hadden op de extra premies, nu heeft iedereen die deze uren presteert hier recht op.
maandag 21 februari 2011
Actie Gent 21 februari: interview en foto's

INTERVIEW
Rond wat wordt er vandaag actie gevoerd?
Deze actie is gericht tegen het tekort aan personeel in onze sector. Er is al jaren een personeelsstop van toepassing, waardoor er geen extra collega's bijkomen. De minister voorziet slechts in ongeveer 80 procent van het benodigde personeel, daardoor is de toenemende werkdruk ondraaglijk geworden.
Aan het einde van de betoging, op de Kouter hebben we 2200 lege stoelen geplaatst, die symboliseren het tekort aan personeel. De minister heeft 500 nieuwe plaatsen beloofd, vooral voor de instellingen waar het personeelstekort het meest dramatisch is, o.a. in de gehandicaptesector. Die beloofde plaatsen werden op de Kouter gesymboliseerd door 500 rode stoelen. Dat is zelfs als die nieuwe jobs er echt komen, uiteraard veel minder dan wij vroegen. Ik kijk dan ook met gemengde gevoelens naar dit akkoord.
Zijn er nog andere acties gepland?
Ja, ook al omdat er niet alleen actie gevoerd wordt rond het personeelstekort, maar ook rond de 13e maand en de te lage lonen in de sector. Het beleid van de Vlaamse regering heeft in de afgelopen periode onze koopkracht sterk aangetast. De belangrijkste actie die nu gepland is, is de non-profit-betoging van 29 maart in Brussel.
Bijkomende info:
De tekst van het protocolakkoord van 21 februari vind je hier.
Meer links
* extra fotoreportage op socialisme.be
* pamflet van Polsslag op de actie vandaag (PDF)
* artikel Het Nieuwsblad "Blijdorp betoogt voor meer middelen"









dinsdag 15 februari 2011
"mini-akkoord 2011" federale sectoren in gevaar!

Op het Paritair Comité van maandag 14 februari verlieten de vakbonden vroegtijdig de vergadering uit protest tegen het uitblijven van de nodige handtekeningen van bepaalde werkgeversfederaties om het mini-akkoord te bekrachtigen.
Die werkgeversfederaties hadden voor de verandering weer eens geen mandaat om het mini-akkoord voor de gezondheidszorgen te ondertekenen. Deze keer was het excuus dat men zijn instanties nog niet had kunnen raadplegen. De tekst is nochtans al maanden in bespreking en de definitieve versie al gekend sinds begin deze maand.
Daarom stelden de vakbonden een ultimatum aan de werkgevers: tekenen tegen nu vrijdag 18 februari om 11u of eind februari een actie voor hun deur.
We verwijzen hiervoor ook naar het pamflet van LBC
donderdag 27 januari 2011
Verslag Uitgebreid Beroepscomité ACOD-AC-BBTK Vlaamse Social Profit 26 januari

Op woensdag 26 januari had er een uitgebreid beroepscomité plaats van “ABVV Social Profit Vlaamse sectoren” in een overvolle zaal in het ACOD-gebouw in Brussel. Er was maar plaats voor 250 personen waardoor sommigen noodgedwongen moesten blijven rechtstaan. Het bulk van de mobilisatie was op rekening te schrijven van de Algemene Centrale met een 200-tal deelnemers. De week ervoor had reeds de Staten-Generaal van het LBC plaatsgehad om hetzelfde te doen: er werd een overzicht gegeven van wat er allemaal gebeurd is sinds het indienen van de eisenbundel van het gemeenschappelijk vakbondsfront (februari 2010) tot aan de “concrete” voorstellen van de Vlaamse regering nu. We gaan hier niet verder op ingaan maar vewijzen naar de Polsslagkatern van 8 juni en 19 november 2010 en van 26 januari 2011.
Speciaal voor deze vergadering werd de Polsslagkatern van vorige week gerecycleerd in een aangepaste vorm (toevoeging artikel over de staking bij de Broeders van Liefde) en uitgedeeld. De Polsslag werd duidelijk gesmaakt en verscheidene tussenkomsten van verschillende militanten waren gebaseerd op wat ze in de Polsslag gelezen hadden maar wat nog niet aan bod gekomen was in de vergadering. Het presidium kon alleen maar beamen wat er gezegd of gevraagd werd.
Enkele niet-onbelangrijke data
De Vlaamse regering vraagt om een Vlaams Intersectoraal Akkoord te sluiten voor 4 jaar in plaats van 5 jaar aangezien de legislatuur tot in 2014 loopt. De budgetten voor o.a. de koopkrachtverhoging zouden pas vrijgemaakt worden in 2013 ... Een kortere termijn voor het akkoord maar de extra centen worden wel zoveel mogelijk naar later geschoven.
Show me the money!
De regering stelt voor om ongeveer 147 miljoen euro voor het akkoord uit te trekken. In oude Belgische Frank lijkt dit een gigantisch bedrag (afgerond een kleine 6 miljard BEF) maar als we hier wat harde cijfers tegenover stellen, blijkt dat dit een peulschil is.
Die 147,078 miljoen euro wordt als volgt opgedeeld: 87,40 miljoen euro (59,42%) voor het uitbreidingsbeleid (extra personeel), 30,678 miljoen euro (20,86%) voor de kwaliteit en 29 miljoen euro voor de koopkracht (19,72%). Als we dit vergelijken met de bedragen van het vorig akkoord 2005-2010 zit het grootste verschil op het budget voor de koopkracht. En voor alle duidelijkheid: het is minder. Het volledige budget van het vorige akkoord bedroeg 191,5 miljoen euro (inclusief Sociale Maribel) Aan het uitbreidingsbeleid werd 84,65 miljoen euro besteed, aan de kwaliteit 32,15 miljoen euro en tenslotte aan de koopkracht 74,70 miljoen euro. Het verschil voor de enveloppe voor koopkrachtverhoging bedraagt dus 45,7 miljoen euro. Het bedrag in oude BEF laten we de lezer zelf uitrekenen.
In verschillende tussenkomsten van de militanten klaagden zij enerzijds de gulheid van minister-president Peeters aan om de banken en o.a. Opel Antwerpen te redden (Peeters was bereid om 500 miljoen euro in Opel Antwerpen te pompen) en anderzijds de krenterigheid tegenover de Vlaamse social profit waar toch een kleine 100.000 mensen werken. Het geld dat naar de banken ging, werd terecht door een spreker gecatologeerd als regelrechte diefstal.
Het uitbreidingsbeleid
Er komen extra jobs (iets meer dan 2000) maar hierbij is er niets nieuws onder de zon: het is een doorslag van reeds bestaande plannen. De vraag is ook of dat dit genoeg zal zijn om de werkdruk te verlagen, de vergrijzing op te vangen en is het een antwoord op de concrete vraag in de verschillende sectoren? Dit is duidelijk een retorische vraag.
Kwaliteit
Wat het luik “kwaliteit” inhoudt: daar hebben de vakbonden tot nu toe het raden naar. Dit kan van alles betekenen: administratieve vereenvoudiging (waar hebben we dat nog gehoord?), versterking van de omkadering, wijzigingen in de arbeidsorganisatie (bijvoorbeeld functieclassificatie, arbeidsduurvermindering) opleidingen en managementondersteuning en zoverder ...
Koopkracht
Hierboven zijn we er al kort op ingegaan maar om de bedragen een gezicht te geven zullen we de plastische uitdrukking van federaal secretaris Jan-Piet Bauwens herhalen: het voorziene budget komt overeen met een pakje friet ZONDER mayonaise per maand per voltijdse equivalent (VTE). In een sector waar de lonen gemiddeld 15% achterlopen op de andere sectoren kan men bezwaarlijk spreken van een grote stap voorwaarts. In het akkoord van 2005-2010 was er per VTE 998,61 euro voorzien. Verspreid over 5 jaar is dit ook niet echt om naar huis te schrijven maar in het huidig voorstel doet men het dus nog veel slechter: 315,01 euro per VTE. Ondanks de substantiële aangroei van het aantal werknemers met 23% (in 2005: 74 804 VTE, in 2010: 92 061,48 VTE) is het voorziene budget voor koopkrachtverhoging met 61 % van het vorige akkoord afgenomen. Dit zal allicht een Muyteriaanse logica hebben.
De beruchte tweede pensioenpijler
Dit is iets waarvoor ABVV nooit echt vragende partij geweest is aangezien men de voorkeur geeft aan het versterken van de eerste pijler: het wettelijk pensioen. In 2005 werd er gestart met de opbouw van een reserve via een jaarlijkse dotatie met het engagement om in 2010 te starten met minimum 0,6 % van de loonmassa. Het zal waarschijnlijk niet verwonderen dat die 0,6 % niet bereikt is. De jaarlijkse dotatie loopt wel door maar is allesbehalve voldoende.
Waar blijft die 13e maand?
Een oeroude eis van de sector is een volwaardige 13e maand die echter veel weg heeft van het monster van Loch Ness: er wordt veel over gepraat en gespeculeerd maar bestaat niet. Als men volgens een berekening van het ABVV uitgaat van een (karig) brutoloon van 1500 euro dan is er extra 487,5 euro per VTE nodig (375 euro + 30% RSZ) om een volledige 13e maand te verkrijgen. Nu bedraagt de eindejaarspremie 75% van het brutoloon (in ons voorbeeld 1125 euro). Vermenigvuldigd met het totaal aantal VTE’s in de sector geeft dit een totaalbedrag van 44,9 miljoen euro extra. Volgens de werkgevers gaat het zelfs over 100 miljoen euro. De reële kost zal waarschijnlijk ergens in het midden liggen.
Het vonnis van ABVV Social Profit
Er was niet echt veel discussie nodig opdat de zaal tot een besluit zou komen: de voorstellen van de Vlaamse regering werden resoluut en unaniem afgeschoten als veel te weinig en zelfs een belediging. Dan blijft er natuurlijk maar 1 weg open: dat van de mobilisatie. Er werd verwezen naar de stakingen bij de Broeders van Liefde en verscheidene sprekers vroegen ook naar een geleidelijke opbouw van acties in een echt actieplan met perspectief. Laat ons nu hopen dat de nationale top van LBC met de nodige openheid overlegt met het ABVV want SAMEN STERK!
Opgelet voor het ontwerp- IPA 2011-2012!
We willen ook wijzen op de implicaties van het eventueel uitvoeren van het Interprofessioneel Akkoord (IPA) 2011-2012 voor de Social Profit. Normaal heeft de Social Profit hier weinig mee te maken maar nu is het wel degelijk andere koek. Maar daarvoor verwijzen we naar een pamflet van BBTK Social Profit: Werknemers Social-Profit rechtstreeks getroffen door het ontwerp van interprofessioneel akkoord (IPA): Sociale basisverworvenheden ernstig bedreigd!
dinsdag 25 januari 2011
Vlaamse gehandicaptensector: met 8 het werk van 10 doen

Het personeel van de instellingen van Broeders van Liefde is tevreden over de staking van vorige week dinsdag. Een ruim personeelstekort, ziekteverzuim, veel te lange shifts en een toenemende agressie zorgt al jaren voor een onhoudbare werksituatie. De staking liet zien dat het hen menens is. Meer dan 90% van het personeel staakte. In sommige regio's moest de provinciegouverneur personeel opvorderen om aan de minimumbezetting te komen. Directe aanleiding voor de staking is het aanslepende personeelstekort in de sector. De Vlaamse gehandicaptensector moet het immers doen met een personeelsnorm van 80% om het werk op te vangen van een personeelsomkadering van 100%.
Al meer dan 25 jaar slepen de problemen van onderbezetting in de gehandicaptensector aan. In 1983 werd de wettelijk voorziene personeelsomkadering bevroren. Sindsdien raakten de instellingen helemaal vol en werd de problematiek van de doelgroepen een stuk complexer, maar extra personeel hiervoor kwam er nooit. De toen ingevoerde personeelsstop is tot op heden gehandhaafd, waardoor er gemiddeld een vijfde personeel te kort is. Concreet komt dit neer op een tekort van 2200 voltijdse personeelsleden. In 2009 beloofde de toenmalige Vlaamse minister van Welzijn Vanackere (CD&V) 500 extra banen. Zo zouden de instellingen aan een gemiddelde bezetting komen van 87%. Van deze belofte kwam echter zo goed als niks in huis. Zijn opvolger, Vandeurzen (CD&V), maakte maandag bekend dat hij voor 84 extra jobs zal zorgen dit jaar. Deze jobs moeten worden verdeeld over volwassen- en jongerenwerking, wat neerkomt op één halftime werknemer per instelling. Voor de vakbonden is dit een regelrechte belediging.
Beloften zijn er om gebroken te worden. Een actieplan is nodig.
Vandeurzen voegde nog toe dat hij binnen deze legislatuur werk zal maken van in het totaal 260 banen en dat hij zal nagaan hoe het engagement van de beloofde vijfhonderd extra banen waargemaakt kan worden. Hij wil "een transparante methode afspreken voor de inschaling van zorgzwaarte (de hoeveelheid hulp die iemand nodig heeft) en voor de omzetting van het aantal plaatsen voor personen met een handicap in aantal personeelsleden”. Voorgaande is enkel een moeilijke zin om te zeggen dat de nodige (door berekeningen en studies uit het verleden bekomen) 2200 voltijdse jobs er niet gaan komen. Het is nog maar de vraag hoeveel er van de beloofde 84 jobs in huis zal komen. In de herfst van vorig jaar verklaarde Vlaams begrotingsminister Muyters (N-VA) dat hij de beloofde 30 miljoen voor het wegwerken van de wachtlijsten wil schrappen uit de begroting van 2011. Zonder actieplan van de vakbonden zullen ook de budgetten voor personeelsuitbreiding op de helling komen te staan.
De werknemers binnen de non-profit staan klaar om hun eisen kracht bij te zetten. De instellingen van Broeders van Liefde hebben al aangegeven elke maand één dag te staken, aangevuld door verrassingsacties. Ook in andere instellingen van de Vlaamse gehandicaptensector staan er stakingen op til. Ook zij ondervinden al jaren de gevolgen van de personeelsstop, ingevoerd in 1983. Daarnaast is er de steun van ouders van jongeren met een handicap. Er is een petitie gestart die bij de minister zal afgegeven worden. Daarnaast plaatsen gebruikers- en werkgeversverenigingen zich achter de eisen van de vakbonden voor wat betreft de personeelsnormen. De non-profit bewijst het nog maar eens: solidariteit maakt sterk!
maandag 17 januari 2011
100% kwaliteit betekent 100% personeelsbezetting!

pamflet in PDF
Negen maanden na het startschot door de vakbonden, is de Vlaamse regering eindelijk in gang gesukkeld. De Witte Woede moest wel eerst nog eens haar tanden laten zien.
De betoging van 19 november was een duidelijk signaal naar de bevoegde ministers. Kris Peeters (CD&V, minister-president) verklaarde zich bereid om onderhandelingen op te starten en had zelfs een voorstel mee voor de werknemers van de Non-Profit. Het voorstel is echter makkelijk samen te vatten in twee zegswijzen: “verdeel-en-heers” en “op-de-lange-baan-schuiven”. Verdelen in deelsectoren en bevoegdheden, maar tegelijk ook in de tijd. Onderhandelingen over budgetten willen ze uitstellen tot ergens in 2013. Op die manier kunnen ze de beslissingen doorschuiven naar de volgende legislatuur.
De onderhandelingen als gevolg van de betoging van midden november, hebben weinig verandering gebracht in het oorspronkelijke voorstel van de Vlaamse regering. Het is dan ook niet verwonderlijk dat verschillende stemmen binnen de vakbonden spreken van een ‘vals’ akkoord. Nog voor de achterban geraadpleegd is, willen dergelijke uitspraken al iets zeggen. LBC doet dit op een staten-generaal op maandag 17 januari (tijdens het ter perse gaan van deze editie van Polsslag). BBTK bevraagt zijn leden later deze maand. Het oorspronkelijke voorstel van Peeters was een vijfjarenplan dat opgedeeld is in twee fasen. In een eerste fase van twee jaar wil hij de “kwalitatieve aspecten” bespreken en dit per sector en per bevoegde minister. Hij voegde er aan toe dat het wel binnen de bestaande budgetten moest blijven. In een tweede fase, van 2013 tot 2015, kunnen er andere elementen aan bod komen. De start voor deze tweede fase is niet zomaar gekozen, het is net voor de verkiezingen van 2014. Hierdoor kunnen alle hete aardappels doorgeschoven worden naar de volgende legislatuur. Met een voorspelbaar resultaat: de Non-Profit kan extra middelen op zijn buik schrijven.
Zelfs slechte lezers zullen nu de wenkbrauwen al gefronst hebben. Kwaliteit verhogen zonder geld vrij te maken? Enkel vertegenwoordigers van de vrije markt kunnen met dergelijke logica naar buiten komen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de voornaamste bevoegdheden binnen de Vlaamse regering bij Kris Peeters (CD&V en ex-Unizo) en Philippe Muyters (NVA en ex-Voka) liggen. De vakbonden hebben een heel andere visie over het verhogen van de zorgkwaliteit. De gemeenschappelijke eisenbundel is er op gericht om betere arbeids- en loonvoorwaarden te creëren. Centrale punten zijn de verhoging van de koopkracht, de uitbreiding van de effectieve personeelsbezetting, “werkbaar werk” en een “leefbaar leven”.
De vijfjaarlijkse onderhandelingen binnen de Non-Profit tussen vakbonden en de verschillende regeringen van dit land lopen dit jaar samen met de tweejaarlijkse onderhandelingen voor een interprofessioneel akkoord (IPA) van de privésector. Gelijktijdig doch parallel naast elkaar. De sector kan immers niet genieten van de voordelen van het IPA, maar moet wel de nadelen ervan dragen. Zoals de slechtere voorwaarden voor tijdskrediet als gevolg van het Generatiepact. Hoewel de interprofessionele onderhandelingen in de privé nog lang niet rond zijn, kunnen we nu al zeggen dat de uitkomst negatieve gevolgen zal hebben voor de Non-Profit. Er wordt immers gesproken van een effectieve loonmarge onder de 1% en een verdere uitholling van de index. Daarnaast ligt ook het hete hangijzer over het bediende- en arbeidersstatuut op de onderhandelingstafel. De beslissing hierover zal rechtstreeks een gevolg hebben voor zowel arbeiders als bedienden binnen de Non-Profit. De strijd die de werknemers van Brinks gestart zijn, zal uitgebreid en ondersteund moeten worden door zowel privé als non-profitsectoren. De logica van de werkgevers en de regering in dit dossier is op zijn minst hoogst eigenaardig te noemen. Zij willen van de zwakste statuten de norm maken. Dit zou hetzelfde zijn als racisme oplossen door iedereen te gaan discrimineren.
De ‘logica’ van het eerder aangehaalde Generatiepact hebben de vakbonden van de Non-Profit wel kunnen terugdringen in het PC 330 (federale sectoren). Op 13 december is de verlenging van de CAO brugpensioen vanaf 58 jaar en de CAO halftijds brugpensioen vanaf 56 voor de komende drie jaar ondertekend voor de hele sector. In schril contrast hiermee staat het blokkeren van het ‘mini’-akkoord voor de federale sectoren. Om de lopende projecten in de gezondheidszorg niet in het gedrang te brengen, werd er voor 2011 een overbruggingsakkoord afgesloten tussen minister Onkelinckx, de vakbonden en de werkgevers. De 2 eerste partijen benadrukten in oktober dat dit slechts een eerste stap is naar onderhandelingen voor een meerjarenakkoord. Kort samengevat ging het over de creatie van 550 voltijdse personeelsleden en extra geld voor een tweede pensioenpijler (het vrijgemaakte bedrag voor deze laatste is echter net voldoende om voor iedere werknemer één paar schoenen te kopen). Ten laatste was er nog een maatregel die als uitloper van het plan Onkelinckx voor de verpleegkunde kan bestempeld worden: een uitbreiding van de extra-prestatie van 20% tussen 19 en 20 uur tot het volledige personeel van de privésector van de gezondheidsdiensten. Ondanks de minieme inhoud van het mini-akkoord, hebben de werkgevers tot nu toe alles geblokkeerd. Plots hebben de werkgevers een probleem met de verdeling van de budgetten en de avondpremies. ‘Out of the blue’ leggen de werkgevers nu ook de financiering van de anciënniteit op tafel terwijl ze hierover zwegen in oktober ... Het ziet er dus allesbehalve goed uit voor het ‘mini-akkoord’ dat in de praktijk geen akkoord meer is.
Zorg en welzijn zijn niet enkel een maatschappelijke verantwoordelijkheid, maar ook een politieke. Op dit moment is er echter geen enkele traditionele partij die deze verantwoordelijkheid opneemt. Er is nood aan een nieuwe linkse partij, een partij die zal opkomen voor de noden en behoeften van de werknemers, de gebruikers en alle andere belangengroepen binnen de Non-Profit. Zo’n partij zal groeien uit de basis van de vakbonden en zich niet beperken tot het sociaal begeleiden van herstructureringen en besparingen, maar vechten tegen de sociale afbraak en zich verzetten tegen iedere vorm van verdeling onder de werknemers. In afwachting van een dergelijke nieuwe arbeiderspartij, hebben strijdsyndicalisten en militanten uit de sector over de vakbondsgrenzen heen zich verzameld rond Polsslag, het actieblad en -blog van en voor de Non/Social Profit.
“Creatief” met wachtlijsten …
De manier waarop de Vlaamse regering en het Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap (VAPH) de wachtlijsten proberen weg te werken, is zeer bedenkelijk. Het offensief werd 5 jaar geleden ingezet door Somers en Byttebier door te verklaren dat de lange wachtlijsten te wijten zijn aan “oneigenlijke gehandicapten.” De volgende drie jaar werd er gerekend en herrekend zodat de wachtlijsten op papier de ene moment al wat minder lang waren dan de andere. Tegelijk werd het Vlaams Fonds hervormd naar het huidige VAPH, wat zorgde voor een andere aanpak. De twee meest opmerkelijke werkwijzen om de wachtlijsten weg te werken is enerzijds het plan om alle 65-plussers door te sturen naar de bejaardensector (zo wordt de gehandicaptensector wel wat verlicht, maar wordt het probleem verschoven naar de bejaardensector, die nu al te kampen heeft met te weinig bedden) en anderzijds het schrappen van enkele minderheidsgroepen. Zo zijn er personen met een niet-aangeboren hersenletsel (NAH) van de ene dag op de andere hun herkenning door het VAPH afgenomen. Aangezien ze het ‘geluk’ hadden niet schuldig te zijn aan het ongeval dat leidde tot hun handicap, hebben ze een vergoeding gekregen van de verzekeringen. Het VAPH is van oordeel dat zij niet moeten instaan voor deze mensen daar zij reeds vergoed zijn voor hun handicap. Ze mogen nog wel gebruik maken van de diensten en organisaties die gesubsidiëerd worden door het VAPH, maar moeten de kost hiervoor 100% zelf betalen.
dinsdag 21 december 2010
zondag 19 december 2010
Ludieke acties fusieziekenhuis AZ St. Jan Brugge -Oostende AV

Reeds maanden heerst er sociale onrust bij het verzorgend personeel van het AZ Sint-Jan Brugge – Oostende AV. Het personeel staat onder een heel hoge werkdruk en vraagt oplossingen voor hun problemen.
Na langdurig overleg van de vakbonden met de directie verpleging, stellen we vast dat deze problemen niet worden opgelost. Voor het personeel zijn er drie grote problemen.
(Dit is een ludieke actie, geen staking. Zo wordt de zorg om de patiënt niet onderbroken. Zorgvoorziening is een dienstverlening en daar kan/mag dus niet op bespaard worden)
1. Personeelstekort
Reeds jaren stijgt de activiteit van het ziekenhuis maar er wordt in evenredigheid geen nieuw personeel aangeworven. Ondertussen gaan ook heel wat ervaren personeelsleden met pensioen die niet worden vervangen. Dit veroorzaakt een onaanvaardbaar hoge werkdruk.
2. Structurele problemen
In de ziekenhuissector zijn er heel wat ontwikkelingen op medisch vlak die het werk voortdurend complexer maken. M.a.w. er wordt van de verpleegkundige meer en meer specialisatie vereist. Precies op dit moment beslist de directie verpleging dat het personeel overal inzetbaar en superflexibel moet zijn om de tekorten op de probleemdiensten op te vangen. Dit is een onmogelijke opgave die onvrede en verwarring met zich meebrengt. Specialisaties worden kriskras door elkaar gelegd onder het mom van “er was nergens anders plaats.”
3. Respect voor het personeel
De directie verpleging heeft de laatste tijd bij het personeel (en ook bij de vakorganisaties) heel wat krediet verloren. Ze verwacht heel veel inspanningen van de verpleegkundigen, maar zelf komt de verpleegkundig directeur de afspraken en beloftes niet na. Telkens opnieuw wordt het tekort aan verpleegkundigen op de markt als excuus gebruikt om de problemen niet op te lossen. Als vakbonden probeerden we op constructieve wijze oplossingen aan te bieden, maar ook die werden naast zich neergelegd. Ingrepen van de directie verpleging worden niet gecommuniceerd, laat staan onderhandeld, en worden dikwijls op een dwingende en/of arrogante manier geïmplementeerd. Het overleg tussen de directie en de vakbonden werd meer en meer een show waar beslissingen werden doorgevoerd die geen akkoord kregen van de vakbonden. Artikel 33 van ons statuut is daar een mooi voorbeeld van: er kunnen zonder enige objectiviteit en beperking in tijd personeelsleden op tijdelijke basis worden aangeworven. Dit is een regelrechte ondermijning van ons statuut.
De vakbonden worden niet meer gezien als vertegenwoordigers van het personeel maar als onruststokers. Kritisch personeel wordt onder druk gezet en monddood gemaakt.
De vakbonden eisen nu oplossingen voor de meest dringende problemen en willen een duidelijke planning over hoe het in de toekomst met de zorg verder moet. We willen dat het personeel met respect wordt behandeld en vragen bijkomende inspanningen om het personeelstekort aan te pakken. Ook wensen we oplossingen voor de structurele en organisatorische problemen in het ziekenhuis.
Het geduld van het personeel is nu al lang genoeg op de proef gesteld.
Op vrijdag 17 december was er een ludieke actie op campus SFX
Meer foto's van de actie vind je op de website van LSP West-Vlaanderen
dinsdag 14 december 2010
FAX: De CAO brugpensioen op 58 jaar is ondertekend!
Federale sectoren van de gezondheidszorg (PC 330)
Na verscheidene maanden van onderhandelingen en meerdere syndicale acties, werd de CAO brugpensioen op 58 jaar ondertekend in het Paritair Comité voor de gezondheidsinrichtingen en -diensten (PC 330) op maandag 13 december jl.
De CAO wordt dus verlengd voor een periode van 3 jaar.
Ze treedt in voege op 1 januari 2011 en houdt op uitwerking te hebben op 31 december 2013.
Over de CAO halftijds brugpensioen vanaf 56 jaar werd eveneens een principeakkoord bereikt.
Ze wordt evenwel ter goedkeuring onderworpen aan het advies van de juridische dienst van de FOD Werk.
bron: BBTK-pamflet
Een overzicht van alle CAO's betreffende brugpensioen kan je terugvinden op de onthaalpagina van de website van ABVV UZ Brussel
Na verscheidene maanden van onderhandelingen en meerdere syndicale acties, werd de CAO brugpensioen op 58 jaar ondertekend in het Paritair Comité voor de gezondheidsinrichtingen en -diensten (PC 330) op maandag 13 december jl.
De CAO wordt dus verlengd voor een periode van 3 jaar.
Ze treedt in voege op 1 januari 2011 en houdt op uitwerking te hebben op 31 december 2013.
Over de CAO halftijds brugpensioen vanaf 56 jaar werd eveneens een principeakkoord bereikt.
Ze wordt evenwel ter goedkeuring onderworpen aan het advies van de juridische dienst van de FOD Werk.
bron: BBTK-pamflet
Een overzicht van alle CAO's betreffende brugpensioen kan je terugvinden op de onthaalpagina van de website van ABVV UZ Brussel
woensdag 1 december 2010
Meer dan geslaagde betoging in Antwerpen!

FOTOREPORTAGES:
reportage op socialisme.be
reportage op dewereldmorgen.be
reportage op wittewoede.be
woensdag 24 november 2010
Met 6000 op de betoging van 19 november!


Ruim 6000 werknemers uit de Vlaamse Non/Social-Profit trokken op vrijdag 19 november door Brussel, van het Noordstation naar het Martelarenplein. Het ging om een zeer gevarieerde groep die ondersteund werd door delegaties uit o.a. ook federale sectoren. Duidelijk aanwezig waren de beschutte werkplaatsen en de socio-culturele sector, twee sectoren die het hardst getroffen worden door de besparingsgolf. Ook medewerkers van Polsslag en militanten van LSP waren zeer duidelijk aanwezig en verdeelden samen een 1000tal exemplaren van de Polsslagkatern die speciaal voor deze betoging geschreven werd.
Op het Martelarenplein kwam het even tot een partijtje eieren en groene dozen gooien, maar verder verliep alles rustig. Naast de zang en dansnummers, die er op non-profitacties steeds bijhoren, waren er ook meerdere sprekers. De toespraken bleven niet beperkt tot een opsomming van de problemen binnen de sector. Ze gingen verder en verwezen naar structurele problemen die aangepakt moeten worden om tot een oplossing te kunnen komen binnen de non-profit. Zo werd er onder meer ingegaan op de cadeaus aan de bedrijven en financiële sector. De notionele interestaftrek werd zwaar in vraag gesteld en het feit dat België het enige West-Europese land is waar geen belasting is voor hoge vermogens.
Voor deze betoging was de Vlaamse regering al duidelijk, er is geen geld voor extra loon- en arbeidsvoorwaarden in de non-profit. Deze uitspraak is geen verassing. De Vlaamse ondernemers en Vlaamse politici hebben een gelijkaardige strategie naar de arbeidsmark toe. Geld halen waar het niet zit en cadeaus uitdelen aan de bedrijven, dat is de huidige politiek. Binnen de Vlaamse regering is het niet verwonderlijk met de voornaamste bevoegdheden die liggen bij Kris Peeters (CD&V en ex-Unizo) en Philippe Muyters (N-VA en ex-Voka). Laat het ook duidelijk zijn dat het regionaliseren van het werkgelegenheidsbeleid niet gauw zal leiden tot een stortvloed aan maatregelen die de positie van de werknemers binnen de non-profit, en daarbuiten, zullen verbeteren.
Het was Kris Peeters die in naam van de Vlaamse regering een afvaardiging van de bonden wilde ontvangen. Hij had een voorstel klaar en verklaarde zich bereid om onderhandelingen te starten. Hopelijk is dit niet dezelfde bereidheid als in september, toen het bij een verkennende vergadering bleef. Het voorstel van Peeters is een vijfjarenplan dat opgedeeld is in twee fasen. In een eerste fase van twee jaar wil hij de “kwalitatieve aspecten” bespreken en dit per sector en per bevoegde minister. Hij voegde er aan toe dat het wel binnen de bestaande budgetten moest blijven. In een tweede fase, van 2013 tot 2015, kunnen er andere elementen aan bod komen. Het hele voorstel toont nog maar eens de gebruikelijke strategie van verdeel-en-heers en van op-de-lange-baan-schuiven. De onderhandeling van de tweede fase start in 2013. Vanaf dan kunnen er eisen als koopkrachtverhoging, extra jobs, werkbaar werk en andere aan bod komen. Deze datum is niet zomaar gekozen, het is net voor de verkiezingen van 2014. Hierdoor kunnen alle hete appels doorgeschoven worden naar de volgende legislatuur. Met een voorspelbaar resultaat: de non-profit kan extra middelen op zijn buik schrijven.
Aan de vakbonden is gevraagd om tegen volgende week vrijdag een antwoord klaar te hebben. Voor LSP en de medewerkers van Polsslag is het antwoord nu al duidelijk: NEE, niet akkoord. Opgesplitste onderhandelingen over kwalitatieve aspecten (1° fase van het voorstel) moeten sowieso gepaard gaan met onderhandelingen over extra jobs, nieuwe opvangnormen en nieuwe functieclassificatie. De onderhandelingen moeten onmiddellijk gestart worden en dit met de volledige witte woede. Er moet een duidelijk vijfjarenplan komen met concrete toezeggingen. Moeilijkheden zijn te verwachten en daarom hebben de vakbonden vandaag al besloten om de provinciale acties van volgende week gewoon door te laten gaan. Woensdag wordt er verzameld in Limburg, donderdag in Antwerpen en vrijdag in Vlaams-Brabant en Brussel.
Politieke antwoorden hoeven de werknemers en gebruikersverenigingen van de non-profit niet te verwachten van de traditionele partijen, ook niet van de “officiële” linkerzijde. De standpunten van CD&V en N-VA zijn reeds duidelijk. VLD kwam in het verleden al naar buiten met het minimaliseren van de wachtlijsten door de zwaarte ervan toe te schrijven aan ‘oneigenlijke gehandicapten’ die op de wachtlijsten zouden staan (uitspraak van ex-VLD voorzitter Somers). Toen bijgetreden door de toenmalige Vlaams minister van welzijn Byttebier (GROEN!). SP.a liet in het verleden bij monde van Van den Bosche al verstaan dat het niet wil onderhandelen met een sector in staking. Vandenbroucke (SP.a) voerde, met de steun van Vervotte (CD&V), een loonstop door binnen het onderwijs en de non-profit. Van het Vlaams Belang moet de sector ook geen steun verwachten. Onderhandelen met vakbonden is voor hen zedenschennis en vertegenwoordigers van personen met een beperking vinden zij sowieso al te links.
De partijen die op de betoging aanwezig waren, bleven doorgaans erg vaag. GROEN! riep op om te investeren in een warm Vlaanderen, zonder daar verder een invulling over te geven. PVDA stelde zeer terecht dat de huidige regering de voorrang geeft aan hun vrienden bankiers en de patroons. Spijtig genoeg kwamen ze niet verder dan de eis van een vermogensbelasting en een verwijzing naar hetgrotegeld.be.
LSP had in haar maandblad en via de Polsslagkatern een duidelijke analyse en een onderbouwd dossier. In de Polsslag werd duidelijk naar voor gebracht dat er nood is aan een brede linkse arbeiderspartij. Enkel een dergelijke partij zal opkomen voor de noden en behoeften van de werknemers, de gebruikers en andere belangengroepen binnen de non-profit. Zo’n partij zal groeien uit de basis van de vakbonden en zich niet beperken tot het sociaal begeleiden van herstructureringen en besparingen, maar vechten tegen de sociale afbraak en zich verzetten tegen iedere vorm van verdeling onder de werknemers. De militanten rond Polsslag willen aan zo’n nieuwe linkse arbeiderspartij meebouwen en versterken intussen de strijd door zich te organiseren.
FOTOREPORTAGES:
reportage op socialisme.be 1
reportage op socialisme.be 2
reportage dewereldmorgen.be 1
reportage dewereldmorgen.be 2
reportage op fov.be
reportage op Algemene Centrale Oost-Vlaanderen
reportage op LBC-NVK
donderdag 18 november 2010
"Wat we in Vlaanderen doen, doen we beter?" BESPAREN en UITVERKOPEN!
Uittreksel uit de Polsslagkatern van 19 november, andere elementen uit dit pamflet verschenen eerder al op deze blogspot. PDF van het volledige pamflet
Minister Muyters (NVA): de leerling-tovenaar van VOKA
Iedereen weet ondertussen dat Muyters een waar rekenwonder is. Hij is echter ook een vat vol ideeën! Deze zomer kreeg onze Einstein de Vlaamse aanmoedigingspremies in het vizier. Deze premies worden gebruikt om het inkomen bij tijdskrediet aan te vullen. Als onbewuste aanhanger van de actieve welvaartstaat heeft hij het niet zo zeer voor mensen die zorgen voor zieke familieleden en hier een uitkering voor krijgen. “Profitariaat van het zuiverste water” en daar wil elke rechtgeaarde NVA’er komaf mee maken! Echter na fel vakbondsprotest mocht Muyters inbinden.
Met de opleidingscheques haalde hij echter zijn slag thuis. Voortaan zijn deze enkel nog geldig als het zin heeft voor het werk. “Arbeit macht frei” lijkt de leuze in VOKA-Vlaanderenen én algemene vorming is van geen tel! Dit zorgt alvast voor een besparing van 650.000 euro.
Onder het motto “de aanhouder wint” wou hij ook komaf maken met de extra 30 miljoen euro voor de noodzakelijke uitbreiding van de gehandicaptensector.
Dertig miljoen lijkt veel maar is eerder een druppel op een hete plaat als je het vergelijkt met de reële noden. Om de huidige wachtlijsten voor personen met een handicap weg te werken is veel meer nodig: 656 miljoen €. Meer dan 25.000 personen met een handicap staan vandaag op een wachtlijst. Vandeurzen heeft het “ambitieuze” plan er voor te zorgen dat tegen 2020 personen met een zware handicap zorgzekerheid hebben. Dat betekent voor velen: nog 10 jaar wachten! Voor personen met een lichtere handicap is er helemaal geen perspectief om ooit een deftige oplossing te krijgen. Wanneer deze mensen Vandeurzen hierop attent maken in het radioprogramma Peters en Pichal doet hij niks anders dan zich boos maken op hen: zwijgen en wachten is de boodschap!
Eén detail had Muyters echter over het hoofd gezien: het regeerakkoord. Met tegenzin moest hij zijn besparingshakbijl even laten rusten. Men zou bijna denken dat na het “De Wever effect” tijdens de laatste federale verkiezingen de NVA in Vlaanderen een opstoot van ‘revisionisme’ krijgt.
De minister had echter al heel snel een ander slachtoffer op het oog: het volwassenenonderwijs in de volkshogescholen van vormingplus. Een besparing van 25% op de werkingsmiddelen, daar krijgt elke ‘crisismanager’ het water van in de mond. Vanaf volgend jaar zal men het daar met 2 miljoen euro minder moeten doen. Concreet betekent dit dat een kleine 50 voltijdse jobs dreigen ophouden te bestaan.
Recent toverde Muyters nog een ander aardigheidje uit zijn hoge hoed. Wat dacht je van beleggen in een rusthuis, school of tramlijn in het kader van PPS (publiek - private samenwerking)? Concreet zouden die beursgenoteerde obligaties genieten van een overheidswaarborg, zodat het risico voor privé-investeerders fors afneemt en het voor hen een 'veilige en aantrekkelijke langetermijninvestering' vormt. Klinkt mooi maar in de praktijk betekent dit zeer bondig: commercialisering of vermarkting van de publieke sector en dus ‘take the money and run’ voor de investeerders terwijl de bevolking naar kwaliteitsvolle dienstverlening kan fluiten.
Wil de Vlaamse regering de Non-Profit een broodje aap aansmeren ?
Ondanks het feit dat er op federaal vlak een regering van lopende zaken is, werd er toch een “mini-overbruggingsakkoord” voor 2011 gesloten met de vakbonden in de gezondheidszorg. Minister Onkelinx zorgt voor o.a. een duizendtal nieuwe voltijdse banen én de beruchte groeinorm van 4,5% wordt voor 2011 vastgelegd. Met de NVA in een toekomstige federale regering zal men die groeinorm niet 1 keer maar twee keer op de buik mogen schrijven.
Ondertussen zwijgt de Vlaamse regering als vermoord als het gaat over onderhandelingen voor een nieuw meerjarenakkoord van de Vlaamse sectoren van de Non-Profit. Men zou met al die besparingsheisa bijna vergeten dat de SP.a ook in die regering zit, maar aan die kant blijft het opvallend stil … In februari werd het eisenplatform van het gemeenschappelijk vakbondsfront plechtig overhandigd en sindsdien … is het daar in de praktijk ook bij gebleven. Even was er een sprankeltje hoop met het vastleggen van enkele vergaderdata in september maar die werden al even snel eenzijdig door de Vlaamse regering afgelast. Het is ook tekenend dat de regering in haar begroting NIETS voorzien heeft voor het nieuw akkoord met de Non-Profit. Er woedt als het ware een koude oorlog tegen de werknemers van de sector en hun vakbonden. Is dit een voorsmaakje van een onafhankelijk Vlaanderen? Dit lijkt ons eerder een stap van 100 jaar terug in de tijd in plaats van vooruit.
Joke Schauvliege (CD&V): de gewillige partner in besparingen.
Het was even slikken voor de socio-culturele sector toen minister Schauvliege haar plannen uit de doeken deed. Het sociaal-cultureel vormingswerk voor volwassenen deelt hard in de klappen. De vormingplus centra, de milieu- en natuurbewegingen en andere sociaal-culturele bewegingen krijgen een inkrimping tot 25% van hun werkingsmiddelen voorgeschoteld. Een Vlaanderen met een onthoofd ‘middenveld’ is zowaar de natte droom van de NVA en bij uitbreiding van alle partijen in de Vlaamse regering om hun neoliberale agenda ongestoord uit te voeren.
Gelukkig zijn de vakbonden niet zo afhankelijk van overheidssubsidies … en met deze boutade leggen we direct de Achilleshiel van het sociaal-cultureel werk bloot. In het verleden waren de volkshogescholen eerder een kritische beweging. De voorbije 10 jaar zijn ze echter meer en meer geëvolueerd naar het “verkopen” van vorming en is men logischerwijze elkaar beginnen beconcurreren waardoor deze verenigingen fundamenteel van karakter zijn veranderd. Bij vele bewegingen zijn de overheidssubsidies én de werknemers die er mee betaald worden het enige overlevingsmiddel. De noodzaak van onafhankelijkheid van overheidssubsidies voor het middenveld wordt nu pijnlijk duidelijk. Het zal er op aankomen om terug aan de basis onafhankelijke en kritische actieve ledenbewegingen van mensen en vrijwilligers op te zetten, wil men in de toekomst niet de mond gesnoerd of eenvoudig geëlimineerd worden door het toedraaien van de subsidiekraan.
Het lijkt ons trouwens ook niet toevallig dat de regering de welwillendheid van de sector om aanvankelijk mee te gaan in de besparingen van 2%, opgevat heeft als een teken van zwakte en dan maar de grovere besparingsborstels heeft bovengehaald. Een meer strijdbare houding (een principiële weigering om in te leveren) van in het begin, had waarschijnlijk de arrogantie van de regering minder zuurstof gegeven. De goedgelovigheid in de regering zal waarschijnlijk een accident de parcours geweest zijn. Ondertussen heeft o.a. de Federatie van Organisaties voor Volksontwikkelingswerk (FOV) zich herpakt en organiseert ze samen met de vakbonden het verzet tegen de besparingshysterie.
ontslagen en het dreigend gemorrel van Muyters aan het DAC-statuut, zal daar ook niet echt bij helpen. En dat het hier niet om de spreekwoordelijk 5 man en een paardenkop gaat, kunnen we lezen op de website van de FOV: “225.000 vrijwilligers die gemiddeld 5 uur per week aan sociaal-cultureel werk spenderen: dat is 1.125.000 uren per week.”
De aankondiging van de Vlaamse ministerraad op vrijdag 12 november dat er nog een onvoorzien gat van 94 miljoen euro in de begroting van 2011 dient dichtgefietst te worden, laat vermoeden dat het ergste nog niet gepasseerd is. Peeters maakte duidelijk dat er niet zal gezocht worden naar extra inkomsten maar dat het dus… besparingen zullen zijn.
Tegen deze besparingswaanzin van de regering is maar 1 kruid gewassen: ALLEN SAMEN: organiseren en mobiliseren!
“Creatief” met wachtlijsten…
De manier waarop de Vlaamse regering en het Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap (VAPH) de wachtlijsten proberen weg te werken, is zeer bedenkelijk. Het offensief werd 5 jaar geleden ingezet door Somers en Byttebier door te verklaren dat de lange wachtlijsten te wijten zijn aan “oneigenlijke gehandicapten.” De volgende drie jaar werd er gerekend en herrekend zodat de wachtlijsten op papier de ene moment al wat minder lang waren dan de andere. Tegelijk werd het Vlaams Fonds hervormd naar het huidige VAPH, wat zorgde voor een andere aanpak. De twee meest opmerkelijke werkwijzen om de wachtlijsten weg te werken is enerzijds het plan om alle 65-plussers door te sturen naar de bejaardensector (zo wordt de gehandicaptensector wel wat verlicht, maar wordt het probleem verschoven naar de bejaardensector, die nu al te kampen heeft met te weinig bedden) en anderzijds het schrappen van enkele minderheidsgroepen. Zo zijn er personen met een niet-aangeboren hersenletsel (NAH) van de ene dag op de andere hun herkenning door het VAPH afgenomen. Aangezien ze het 'geluk' hadden niet schuldig te zijn aan het ongeval dat leidde tot hun handicap, hebben ze een vergoeding gekregen van de verzekeringen. Het VAPH is van oordeel dat zij niet moeten instaan voor deze mensen daar zij reeds vergoed zijn voor hun handicap. Ze mogen nog wel gebruik maken van de diensten en organisaties die gesubsidiëerd worden door het VAPH, maar moeten de kost hiervoor 100% zelf betalen.
WHERE … IS … THE … MONEY ???
De regering laat de werknemers en de gemeenschap opdraaien voor een crisis die ze niet veroorzaakt hebben. De banken en bedrijven blijven desondanks zonder blikken of blozen megawinsten opstrijken. De Belgische beursgenoteerde bedrijven keren dit jaar voor 4,4 miljard euro dividenden uit. Tussen 2001 en 2008 zijn de gezamenlijke bedrijfswinsten bijna verdubbeld, van 47 miljard euro naar 93 miljard euro. Hoewel het officiële belastingstarief 33,99 % bedraagt, betaalden de vennootschappen door allerlei kortingen en aftrekken in 2008 nog slechts een reëel tarief van 13,6 %, goed voor 12,7 miljard euro in plaats van 31 miljard euro. (ACV zomerblog 19-11 augustus 2010)
Een studie van de ULB (DULBEA) toont aan dat de schatkist aan fiscale fraude jaarlijks 16 tot 20 miljard euro misloopt.
Volgens de nationale bank behoort 15% van de bevolking tot de groep met een hoog armoederisico. De armste 10% van de bevolking zou 3,5 % van het beschikbare inkomen bezitten tegen 22,3% voor de rijkste 10%. Vooral alleenstaande ouders, werklozen en ouderen vanaf 65 jaar behoren tot de risicogroep.
Voor ons is het zo klaar als een klontje: HAAL HET GELD … WAAR HET ZIT !
Minister Muyters (NVA): de leerling-tovenaar van VOKA
Iedereen weet ondertussen dat Muyters een waar rekenwonder is. Hij is echter ook een vat vol ideeën! Deze zomer kreeg onze Einstein de Vlaamse aanmoedigingspremies in het vizier. Deze premies worden gebruikt om het inkomen bij tijdskrediet aan te vullen. Als onbewuste aanhanger van de actieve welvaartstaat heeft hij het niet zo zeer voor mensen die zorgen voor zieke familieleden en hier een uitkering voor krijgen. “Profitariaat van het zuiverste water” en daar wil elke rechtgeaarde NVA’er komaf mee maken! Echter na fel vakbondsprotest mocht Muyters inbinden.
Met de opleidingscheques haalde hij echter zijn slag thuis. Voortaan zijn deze enkel nog geldig als het zin heeft voor het werk. “Arbeit macht frei” lijkt de leuze in VOKA-Vlaanderenen én algemene vorming is van geen tel! Dit zorgt alvast voor een besparing van 650.000 euro.
Onder het motto “de aanhouder wint” wou hij ook komaf maken met de extra 30 miljoen euro voor de noodzakelijke uitbreiding van de gehandicaptensector.
Dertig miljoen lijkt veel maar is eerder een druppel op een hete plaat als je het vergelijkt met de reële noden. Om de huidige wachtlijsten voor personen met een handicap weg te werken is veel meer nodig: 656 miljoen €. Meer dan 25.000 personen met een handicap staan vandaag op een wachtlijst. Vandeurzen heeft het “ambitieuze” plan er voor te zorgen dat tegen 2020 personen met een zware handicap zorgzekerheid hebben. Dat betekent voor velen: nog 10 jaar wachten! Voor personen met een lichtere handicap is er helemaal geen perspectief om ooit een deftige oplossing te krijgen. Wanneer deze mensen Vandeurzen hierop attent maken in het radioprogramma Peters en Pichal doet hij niks anders dan zich boos maken op hen: zwijgen en wachten is de boodschap!
Eén detail had Muyters echter over het hoofd gezien: het regeerakkoord. Met tegenzin moest hij zijn besparingshakbijl even laten rusten. Men zou bijna denken dat na het “De Wever effect” tijdens de laatste federale verkiezingen de NVA in Vlaanderen een opstoot van ‘revisionisme’ krijgt.
De minister had echter al heel snel een ander slachtoffer op het oog: het volwassenenonderwijs in de volkshogescholen van vormingplus. Een besparing van 25% op de werkingsmiddelen, daar krijgt elke ‘crisismanager’ het water van in de mond. Vanaf volgend jaar zal men het daar met 2 miljoen euro minder moeten doen. Concreet betekent dit dat een kleine 50 voltijdse jobs dreigen ophouden te bestaan.
Recent toverde Muyters nog een ander aardigheidje uit zijn hoge hoed. Wat dacht je van beleggen in een rusthuis, school of tramlijn in het kader van PPS (publiek - private samenwerking)? Concreet zouden die beursgenoteerde obligaties genieten van een overheidswaarborg, zodat het risico voor privé-investeerders fors afneemt en het voor hen een 'veilige en aantrekkelijke langetermijninvestering' vormt. Klinkt mooi maar in de praktijk betekent dit zeer bondig: commercialisering of vermarkting van de publieke sector en dus ‘take the money and run’ voor de investeerders terwijl de bevolking naar kwaliteitsvolle dienstverlening kan fluiten.
Ondanks het feit dat er op federaal vlak een regering van lopende zaken is, werd er toch een “mini-overbruggingsakkoord” voor 2011 gesloten met de vakbonden in de gezondheidszorg. Minister Onkelinx zorgt voor o.a. een duizendtal nieuwe voltijdse banen én de beruchte groeinorm van 4,5% wordt voor 2011 vastgelegd. Met de NVA in een toekomstige federale regering zal men die groeinorm niet 1 keer maar twee keer op de buik mogen schrijven.
Ondertussen zwijgt de Vlaamse regering als vermoord als het gaat over onderhandelingen voor een nieuw meerjarenakkoord van de Vlaamse sectoren van de Non-Profit. Men zou met al die besparingsheisa bijna vergeten dat de SP.a ook in die regering zit, maar aan die kant blijft het opvallend stil … In februari werd het eisenplatform van het gemeenschappelijk vakbondsfront plechtig overhandigd en sindsdien … is het daar in de praktijk ook bij gebleven. Even was er een sprankeltje hoop met het vastleggen van enkele vergaderdata in september maar die werden al even snel eenzijdig door de Vlaamse regering afgelast. Het is ook tekenend dat de regering in haar begroting NIETS voorzien heeft voor het nieuw akkoord met de Non-Profit. Er woedt als het ware een koude oorlog tegen de werknemers van de sector en hun vakbonden. Is dit een voorsmaakje van een onafhankelijk Vlaanderen? Dit lijkt ons eerder een stap van 100 jaar terug in de tijd in plaats van vooruit.
Het was even slikken voor de socio-culturele sector toen minister Schauvliege haar plannen uit de doeken deed. Het sociaal-cultureel vormingswerk voor volwassenen deelt hard in de klappen. De vormingplus centra, de milieu- en natuurbewegingen en andere sociaal-culturele bewegingen krijgen een inkrimping tot 25% van hun werkingsmiddelen voorgeschoteld. Een Vlaanderen met een onthoofd ‘middenveld’ is zowaar de natte droom van de NVA en bij uitbreiding van alle partijen in de Vlaamse regering om hun neoliberale agenda ongestoord uit te voeren.
Gelukkig zijn de vakbonden niet zo afhankelijk van overheidssubsidies … en met deze boutade leggen we direct de Achilleshiel van het sociaal-cultureel werk bloot. In het verleden waren de volkshogescholen eerder een kritische beweging. De voorbije 10 jaar zijn ze echter meer en meer geëvolueerd naar het “verkopen” van vorming en is men logischerwijze elkaar beginnen beconcurreren waardoor deze verenigingen fundamenteel van karakter zijn veranderd. Bij vele bewegingen zijn de overheidssubsidies én de werknemers die er mee betaald worden het enige overlevingsmiddel. De noodzaak van onafhankelijkheid van overheidssubsidies voor het middenveld wordt nu pijnlijk duidelijk. Het zal er op aankomen om terug aan de basis onafhankelijke en kritische actieve ledenbewegingen van mensen en vrijwilligers op te zetten, wil men in de toekomst niet de mond gesnoerd of eenvoudig geëlimineerd worden door het toedraaien van de subsidiekraan.
Het lijkt ons trouwens ook niet toevallig dat de regering de welwillendheid van de sector om aanvankelijk mee te gaan in de besparingen van 2%, opgevat heeft als een teken van zwakte en dan maar de grovere besparingsborstels heeft bovengehaald. Een meer strijdbare houding (een principiële weigering om in te leveren) van in het begin, had waarschijnlijk de arrogantie van de regering minder zuurstof gegeven. De goedgelovigheid in de regering zal waarschijnlijk een accident de parcours geweest zijn. Ondertussen heeft o.a. de Federatie van Organisaties voor Volksontwikkelingswerk (FOV) zich herpakt en organiseert ze samen met de vakbonden het verzet tegen de besparingshysterie.
ontslagen en het dreigend gemorrel van Muyters aan het DAC-statuut, zal daar ook niet echt bij helpen. En dat het hier niet om de spreekwoordelijk 5 man en een paardenkop gaat, kunnen we lezen op de website van de FOV: “225.000 vrijwilligers die gemiddeld 5 uur per week aan sociaal-cultureel werk spenderen: dat is 1.125.000 uren per week.”
De aankondiging van de Vlaamse ministerraad op vrijdag 12 november dat er nog een onvoorzien gat van 94 miljoen euro in de begroting van 2011 dient dichtgefietst te worden, laat vermoeden dat het ergste nog niet gepasseerd is. Peeters maakte duidelijk dat er niet zal gezocht worden naar extra inkomsten maar dat het dus… besparingen zullen zijn.
Tegen deze besparingswaanzin van de regering is maar 1 kruid gewassen: ALLEN SAMEN: organiseren en mobiliseren!
“Creatief” met wachtlijsten…
De manier waarop de Vlaamse regering en het Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap (VAPH) de wachtlijsten proberen weg te werken, is zeer bedenkelijk. Het offensief werd 5 jaar geleden ingezet door Somers en Byttebier door te verklaren dat de lange wachtlijsten te wijten zijn aan “oneigenlijke gehandicapten.” De volgende drie jaar werd er gerekend en herrekend zodat de wachtlijsten op papier de ene moment al wat minder lang waren dan de andere. Tegelijk werd het Vlaams Fonds hervormd naar het huidige VAPH, wat zorgde voor een andere aanpak. De twee meest opmerkelijke werkwijzen om de wachtlijsten weg te werken is enerzijds het plan om alle 65-plussers door te sturen naar de bejaardensector (zo wordt de gehandicaptensector wel wat verlicht, maar wordt het probleem verschoven naar de bejaardensector, die nu al te kampen heeft met te weinig bedden) en anderzijds het schrappen van enkele minderheidsgroepen. Zo zijn er personen met een niet-aangeboren hersenletsel (NAH) van de ene dag op de andere hun herkenning door het VAPH afgenomen. Aangezien ze het 'geluk' hadden niet schuldig te zijn aan het ongeval dat leidde tot hun handicap, hebben ze een vergoeding gekregen van de verzekeringen. Het VAPH is van oordeel dat zij niet moeten instaan voor deze mensen daar zij reeds vergoed zijn voor hun handicap. Ze mogen nog wel gebruik maken van de diensten en organisaties die gesubsidiëerd worden door het VAPH, maar moeten de kost hiervoor 100% zelf betalen.
WHERE … IS … THE … MONEY ???
De regering laat de werknemers en de gemeenschap opdraaien voor een crisis die ze niet veroorzaakt hebben. De banken en bedrijven blijven desondanks zonder blikken of blozen megawinsten opstrijken. De Belgische beursgenoteerde bedrijven keren dit jaar voor 4,4 miljard euro dividenden uit. Tussen 2001 en 2008 zijn de gezamenlijke bedrijfswinsten bijna verdubbeld, van 47 miljard euro naar 93 miljard euro. Hoewel het officiële belastingstarief 33,99 % bedraagt, betaalden de vennootschappen door allerlei kortingen en aftrekken in 2008 nog slechts een reëel tarief van 13,6 %, goed voor 12,7 miljard euro in plaats van 31 miljard euro. (ACV zomerblog 19-11 augustus 2010)
Een studie van de ULB (DULBEA) toont aan dat de schatkist aan fiscale fraude jaarlijks 16 tot 20 miljard euro misloopt.
Volgens de nationale bank behoort 15% van de bevolking tot de groep met een hoog armoederisico. De armste 10% van de bevolking zou 3,5 % van het beschikbare inkomen bezitten tegen 22,3% voor de rijkste 10%. Vooral alleenstaande ouders, werklozen en ouderen vanaf 65 jaar behoren tot de risicogroep.
Voor ons is het zo klaar als een klontje: HAAL HET GELD … WAAR HET ZIT !
woensdag 3 november 2010
The return of the… Witte Woede!

In Gent was er op donderdag 28 oktober de voorbode van een reeks regionale Witte-Woede acties. Honderden actievoerders kwamen bijeen voor een fietstocht en lieten duidelijk verstaan dat ze geen besparingen willen en dat bijkomende middelen in de sector noodzakelijk zijn. Minister Schauvliege werd op de korrel genomen door een delegatie van Vorming Plus.
Op federaal vlak is er voorlopig enkel een 'overbruggingsakkoord' voor 2011, dat is een soort 'stilte voor de storm' tot de nieuwe regering er komt. Deze zal ongetwijfeld het mes in de sector willen zetten, net zoals dit al op Vlaams vlak het geval is. Vlaams minister van financiën Muyters wil een verdere regionalisering van de gezondheidszorg en verdedigt daarbij onomwonden de agenda van de Vlaamse werkgevers.
Dat mensen in actie komen is een goede zaak voor het zelfvertrouwen van vakbondsmilitanten, die de komende maanden sterk zullen mobiliseren om de Witte Woede écht wakker te krijgen eens de onderhandelingen voor een meerjarenakkoord op het bord liggen. Bovendien zet het de toon: er komen nog regionale acties en op 19 november is er een eerste nationale afspraak voor de Vlaamse sectoren in Brussel.
Ook Vorming Plus, het zwaar geteisterde volwassenenonderwijs, was aanwezig op de actie. Men vroeg zich af waar de 'warme samenleving' waarover Schauvliege het in haar verkiezingscampagne had, te vinden was. Zij moeten het nu stellen met liefst een kwart minder, wat gezien de beperkte middelen die ze al hadden, gigantisch veel is.
Hoewel deze actie nog altijd louter symbolisch van aard was (op het einde van de fietstocht werd een 'tijdbom' afgeleverd aan de partijkantoren van de drie Vlaamse regeringspartijen, die tevens aan de federale onderhandelingstafel zitten), was de hoge opkomst en de teneur toch een teken dat de Witte Woede tot veel in staat is. In een sector waar nog meer toegevingen geen optie zijn voor de werknemers, zal elk gevecht een alles -of niets kwestie worden, die mogelijk ook bredere strijd en solidariteit op de agenda kan zetten.
fotoreportage op socialisme.be
fotoreportage op Algemene Centrale Oost-Vlaanderen
... en in Brussel en Namen!
Diezelfde dag ging er ook een actie door georganiseerd door de franstalige vleugels van de vakbonden SETCa (BBTK) en CNE (LBC) met betrekking tot de problematiek van de weigering van de werkgevers in het paritair comité 330 om de CAO's voor brugpensioen te verlengen.
De militanten gingen een bezoekje brengen aan de volgende secretariaten van werkgeverskoepels: COBEPRIVE te Watermaal-Bosvoorde, de FIHw te Namen en bij SANTHEA (het voormalige AFIS, de 'socialistische' werkgeverskoepel). In Brussel beloofden de woordvoerders van de betreffende werkgevers dat hun federatie de CAO's zou ondertekenen indien al de andere dit ook doen ... Bij SANTHEA kwam er wat meer rumoer aan te pas om een gesprek af te dwingen met een woordvoerder: er werd op de luiken geklopt en een regen van eieren vloog tegen de gevel. Uiteindelijk werd er toch een delegatie ontvangen.
Het hoofdprobleem blijkt Zorgnet Vlaanderen te zijn die zijn wil oplegt aan de andere werkgeversfederaties. In November zal er alvast door LBC in de instellingen van Zorgnet actie gevoerd worden om deze machtige werkgeverskoepel op andere gedachten te brengen.
maandag 25 oktober 2010
Non-profit eist een nieuw sociaal investeringsplan

Het akkoord voor de non-profit loopt op z’n einde en nieuwe onderhandelingen zijn dringend nodig. Aan het vorige akkoord gingen 14 maanden van actie voeren en betogen vooraf. Uiteindelijk waren er nog 12 stakingsdagen nodig alvorens de federale regering akkoord ging met de al afgezwakte eisen van de vakbonden. De gewesten mochten nog wat langer in de kou blijven staan. Na de eerdere uitvlucht van “wachten tot na de verkiezingen”, werd het “wachten tot na de begrotingsonderhandelingen”. De Brusselse sectoren stonden (en staan) er nog slechter voor. Zij wachten tot op vandaag op de uitvoering van de sociale akkoorden van 2001! Het is dan ook niets nieuw dat de non-profit op dit moment al 8 maanden aan het wachten is om onderhandelingen te starten voor het nieuwe meerjarige sociaal plan.
In de non-profit zijn er iedere vijf jaar nieuwe onderhandelingen tussen de vakbonden en de verschillende regeringen van dit land. De tweejarige interprofessionele akkoorden (IPA) uit de privésector zijn in de non-profit niet van toepassing. De sector kan niet genieten van de voordelen van een IPA maar moet wel de nadelen ervan dragen, zoals de slechtere voorwaarden voor tijdskrediet als gevolg van het Generatiepact. Met de komende besparingsgolf die door Europa trekt, zal de sector kort op de bal moeten spelen en tegelijk een lange termijnvisie hebben.
Net zoals in 2005 is de gemeenschappelijke eisenbundel er op gericht om in een sector met veel tekorten toch betere arbeids- en loonsvoorwaarden te creëren. Centrale punten zijn de verhoging van de koopkracht en de uitbreiding van de effectieve personeelsbezetting. Daarnaast wordt een “werkbaar werk” en een “leefbaar leven” geëist. Dat leidt tot eisen rond een beter verlofsysteem, uitbreiding van het zorgkrediet, tijdskrediet en loopbaanvermindering. Ook wordt geëist dat verworvenheden uit het vorige akkoord behouden blijven en uitgebreid worden naar de volledige sector. Er is verder nood aan maatregelen die de commercialisering van zorg en welzijn stoppen en onmogelijk maken.
De non-profit sectoren die onder Vlaamse bevoegdheid vallen, hebben naast de gemeenschappelijke eisenbundel ook nog sectorspecifieke eisen. In de thuiszorg blijft er een probleem met de verplaatsingskosten en wordt een regularisatie van het zorgkundigenstatuut geëist naast betere loonsvoorwaarden voor het omkaderingspersoneel. De gehandicaptensector wil dat er werk wordt gemaakt van de arbeidstijd en de normalisatie van de nachtdienst. Daarnaast moeten er duidelijke loon- en arbeidsvoorwaarden op papier gezet worden voor de werknemers in het PAB-systeem (persoonlijk assistentiebudget ). In de beschutte en sociale werkplaatsen eist men een verderzetting van de harmonisering en een waarborgfonds. Ook de socio-culturele sector eist voornamelijk een verderzetting van de harmonisering. Idem voor de kinderopvang die daarnaast ook betere loonvoorwaarden eist voor de verantwoordelijken binnen de diensten voor opvanggezinnen en de IBO’s Voor de onthaalouders moeten er duidelijk omschreven loon- en arbeidsvoorwaarden komen.
Al deze eisen zijn niet zomaar ‘wensen van op de werkvloer’, maar noodzakelijk voor een kwalitatief hoogstaande zorg die voor iedereen toegankelijk is.
Zorg en welzijn zijn niet enkel een maatschappelijke verantwoordelijkheid, maar ook een politieke. Dat gebeurt echter niet door de traditionele partijen. We hebben al veel ingetrokken handen gezien. Bij vorige onderhandelingen beweerden Somers (ex-voorzitter van de VLD) en Byttebier (Groen, toenmalig Vlaams minister van welzijn) dat de wachtlijsten in de gehandicaptenzorg te wijten waren aan de “oneigenlijke” gehandicapten op de lijst. Resultaat: de lijsten werden herzien. Vervolgens kwam er onder invloed van Vandenbroucke (SP.a) en met de steun van Vervotte (CD&V) een loonstop in het onderwijs en de non-profit. Van den Bossche (SP.a) weigerde te onderhandelen met een sector in staking. Van het VB moet de sector al helemaal geen steun verwachten, onderhandelen met vakbonden is voor hen zedenschennis en vertegenwoordigers van personen met een beperking vinden ze sowieso te links. Stel je voor, opkomen voor en met zwakkeren in de samenleving! Vlaams minister van begroting Muyters (N-VA) liet de houding van zijn partij al zien: eind september stelde hij voor om 30 miljoen euro die voorzien was voor het uitbreidingsbeleid in de gehandicaptensector gewoon te schrappen…
Het is duidelijk dat er nood is aan een nieuwe brede arbeiderspartij. Enkel een dergelijke partij zal opkomen voor de noden en behoeften van de werknemers, de gebruikers en alle andere belangengroepen binnen de non-profit. Zo’n partij zal groeien uit de basis van de vakbonden en zich niet beperken tot het sociaal begeleiden van herstructureringen en besparingen, maar vechten tegen de sociale afbraak en zich verzetten tegen iedere vorm van verdeling onder de werknemers. In afwachting van een nieuwe arbeiderspartij, hebben strijdsyndicalisten en militanten uit de sector over de vakbondsgrenzen heen zich verzameld rond Polsslag, het actieblad en -blog van en voor de non/social profit.
noot redactie: een synthese van dit en het vorig artikel zal verschijnen in het novembernummer van de Linkse Socialist
zondag 24 oktober 2010
Gezondheidszorg, federale sectoren: Mini-akkoord 2011 in afwachting van echte onderhandelingen ...

Om echter de lopende projecten in de gezondheidszorg niet in het gedrang te brengen, werd er een "overbruggingsakkoord" afgesloten tussen minister Onkelinx en de vakbonden voor het jaar 2011. De budgetten voor 2011 moeten immers vastgelegd worden. Deze race tegen de tijd verklaart waarschijnlijk waarom dit mini-akkoord niet ter goedkeuring aan de vakbondsbasis werd voorgelegd.
De Algemene Raad van het RIZIV keurde op maandag 18 oktober unaniem de maatregelen goed die voorgesteld werden door minister Onkelinx voor de gezondheidszorg in 2011, inclusief het beperkt sociaal akkoord voor de non/social profit. De groeinorm van 4,5% die zwaar onder vuur staat van de rechtse partijen, wordt voor 2011 alvast behouden. Vijftig miljoen euro wordt uitgetrokken voor het sociaal akkoord van 2011.
Dit lijkt vrij miniem in vergelijking met het budget dat vrijgemaakt werd in 2010 voor "het plan Onkelinx voor het attractiever maken van het verpleegkundig beroep" (ongeveer 90 miljoen euro) Dit plan dat met veel poeha werd bekendgemaakt, had in de praktijk een relatief geringe impact op de werkvloer, buiten een kleine minderheid onder de verpleegkundigen die een behoorlijke jaarlijkse premie krijgen voor hun bijzondere beroepstitel of bijzondere beroepsbekwaamheid (respectievelijk 3.341,50 euro en 1.113,80 euro) De rest van het personeel "aan bed van de patiënt" kan genieten van een extra-prestatie van 20% tussen 19 en 20 uur, wat niet echt om naar huis van te schrijven is. Bij de toekenning van die avondpremie zaten spijtig genoeg enkele onlogische discriminaties: ondanks de "aan bed van de patiënt"-voorwaarde hebben verloskundigen geen recht op de premie en personeel op de dienst sterilisatie wél. Personeel dat niet behoort tot de groep van zorg- en verpleegkundigen kan deze bijkomende avondpremie op hun buik schrijven. In 2011 wordt op vraag van de vakbonden deze discriminatie gelukkig ongedaan gemaakt (zie verder)
Zowel vakbonden als de minister benadrukken dat het sociaal akkoord voor de non-profitsector voor 2011 slechts een eerste stap is van een onderhandeling die moet leiden tot een meerjarenakkoord. In een notedop behelst het sociaal akkoord voor 2011 volgende maatregelen:
- Extra jobcreatie van ongeveer 550 voltijdse equivalenten (30 miljoen euro) Hierbij moet men ook nog eens 200 nieuwe voltijdse equivalenten (10 miljoen euro buiten budget sociaal akkoord) tellen voor de betere begeleiding van demente patiënten en nog eens ongeveer 163 voltijdse diëtisten in het kader van het kankerplan (7,5 miljoen euro buiten budget sociaal akkoord) In totaal worden er dus in 2011 een extra kleine 1000 voltijdse arbeidsplaatsen bijgecreëeerd.
- Extra geld voor de tweede pensioenpijler voor ongeveer 200.000 werknemers in de sector (8 miljoen euro) Met het bedrag dat nu in dit pensioenfonds zit, kan elke werknemer zich nét een paar schoenen kopen.
- Een uitbreding van de extra-prestatie van 20% tussen 19 en 20 uur tot het volledige personeel van de privésector (4,2 miljoen euro)
- Een ondersteuning voor de publieke ziekenhuizen voor de pensioenbijdragen RSZ PPO, als incentive voor statutarisering (7, 5 miljoen euro)
Uiteraard blijven de vakbonden niet bij de pakken zitten tot er uiteindelijk een regering is: de volgende maanden zal de witte woede terug de straat optrekken. Spijtig genoeg moeten we vaststellen dat het communautaire verdeelspook ook ingang vindt in de acties van de vakbonden. Zo zal bijvoorbeeld de SETCa (franstalige BBTK) en CNE (franstalige tegenhanger van LBC) actie voeren op 28 oktober aan de secretariaten van de franstalige werkgeverskoepels in Brussel en Namen voor een federaal probleem: namelijk de weigering van de patroons in het paritair comité 330 om de CAO's voor brugpensioen te verlengen. De LBC zal provinciale acties voeren voor zowel de vlaamse als de federale sectoren. Het "in verdeelde slagorde" opstappen van de vakbonden wordt door de top verklaard door het feit dat het Vlaams en federaal akkoord toevallig tegelijkertijd aflopen, in tegenstelling met de Brusselse en de Waalse akkoorden. Het is een uitleg als een ander maar de miltanten hebben wel degelijk gezien op de betoging van 8 juni dat een ééngemaakte mobilsatie over alle sectoren van de non-profit heen veel meer volk op de been kan brengen. Toen daagden een 15.000 betogers op, een derde meer dan vooraf verwacht door de vakbondsleiding.
Hoe langer een nieuwe federale regering uitblijft, hoe langer de witte woede regelmatig de straten zal vullen. Hopelijk volgt die toekomstige nieuwe regering niet de strategie van de NVA; die van de verrotting ...
dinsdag 14 september 2010
Brancardiers van Brugmann-ziekenhuis staakten op 7 september
Na een maandenlange voorbereiding gingen op dinsdag 7 september de brancardiers van het Brusselse Brugmann-ziekenhuis in staking. Ze staakten een dag om te protesteren tegen de ondermijning van hun arbeidsvoorwaarden en om hun eisen te ondersteunen. Een centrale eis is deze van vier bijkomende VTE’s (Voltijdse equivalenten) zodat het werk op een correcte wijze kan worden uitgevoerd. Daarnaast waren er eisen met betrekking tot het materiaal, de infrastructuur,…
De werklast is groter geworden en dit vormt een belangrijk probleem op een ogenblik dat de publieke ziekenhuizen in het Brusselse algemeen worden geconfronteerd met een rampzalige situatie. De activiteiten zijn steeds maar blijven toenemen, terwijl er geen extra personeel bij kwam (*).
Dit probleem beperkt zich niet enkel tot de brancardiers op het ziekentransport. Dit is een probleem bij alle diensten. De strijd van de brancardiers is daarom slechts een eerste stap en mag niet geïsoleerd blijven als we tot overwinningen willen komen. Dat was een centrale boodschap tijdens de staking van de brancardiers op 7 september. Er was een piket met een 15-tal aanwezigen en deze groep trok door het hele ziekenhuis naar de verschillende diensten om de strijd van de brancardiers uit te leggen en de steun van het personeel te vragen. Deze eerste stap was positief en toonde de bestaande vastberadenheid van de brancardiers, ook al probeerde de directie de actie te saboteren door het werk van de brancardiers te laten overnemen door andere personeelsgroepen.
De directie had een ontmoeting met de stakers om naar de eisen te luisteren. Er werd op alle eisen toegegeven, met uitzondering van de 4 VTE’s. Er werd een deadline opgesteld voor 6 oktober, tegen die datum wordt een interne studie verricht. De stakers hielden een vergadering over deze voorstellen en beslisten om de staking op te schorten tot 6 oktober om op die datum opnieuw in staking te gaan indien de eis van bijkomend personeel niet in overweging wordt genomen.
Dit was een eerste keer dat de brancardiers hun kracht toonden in actie. Ze zullen zich klaar houden om indien nodig verdere acties te ondernemen. Hun strijd is in feite deze van alle personeel van de gezondheidssector. Die worden allemaal geconfronteerd met aanvallen op hun arbeidsvoorwaarden en op de zorgverstrekking aan de patiënten. Enkel strijd loont!
(*) Le Soir schreef in 2009 nog: “In 2007 werd met 587.000 patiënten de kaap van een half miljoen overschreden. Er waren twee keer zoveel consultaties als in 1997. De dagverblijven nemen eveneens toe, van 42.000 tot meer dan 51.000 van 2005 tot 2007.”
De werklast is groter geworden en dit vormt een belangrijk probleem op een ogenblik dat de publieke ziekenhuizen in het Brusselse algemeen worden geconfronteerd met een rampzalige situatie. De activiteiten zijn steeds maar blijven toenemen, terwijl er geen extra personeel bij kwam (*).
Dit probleem beperkt zich niet enkel tot de brancardiers op het ziekentransport. Dit is een probleem bij alle diensten. De strijd van de brancardiers is daarom slechts een eerste stap en mag niet geïsoleerd blijven als we tot overwinningen willen komen. Dat was een centrale boodschap tijdens de staking van de brancardiers op 7 september. Er was een piket met een 15-tal aanwezigen en deze groep trok door het hele ziekenhuis naar de verschillende diensten om de strijd van de brancardiers uit te leggen en de steun van het personeel te vragen. Deze eerste stap was positief en toonde de bestaande vastberadenheid van de brancardiers, ook al probeerde de directie de actie te saboteren door het werk van de brancardiers te laten overnemen door andere personeelsgroepen.
De directie had een ontmoeting met de stakers om naar de eisen te luisteren. Er werd op alle eisen toegegeven, met uitzondering van de 4 VTE’s. Er werd een deadline opgesteld voor 6 oktober, tegen die datum wordt een interne studie verricht. De stakers hielden een vergadering over deze voorstellen en beslisten om de staking op te schorten tot 6 oktober om op die datum opnieuw in staking te gaan indien de eis van bijkomend personeel niet in overweging wordt genomen.
Dit was een eerste keer dat de brancardiers hun kracht toonden in actie. Ze zullen zich klaar houden om indien nodig verdere acties te ondernemen. Hun strijd is in feite deze van alle personeel van de gezondheidssector. Die worden allemaal geconfronteerd met aanvallen op hun arbeidsvoorwaarden en op de zorgverstrekking aan de patiënten. Enkel strijd loont!
(*) Le Soir schreef in 2009 nog: “In 2007 werd met 587.000 patiënten de kaap van een half miljoen overschreden. Er waren twee keer zoveel consultaties als in 1997. De dagverblijven nemen eveneens toe, van 42.000 tot meer dan 51.000 van 2005 tot 2007.”
Abonneren op:
Posts (Atom)